Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα

Δράμα,95, Βέλγιο, Γαλλία 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Deux Jours, une Nuit/Two Days,One Night

Των Ζαν Πιέρ & Λικ Νταρντέν

Με τους Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε, Πίλι Γκρουν

Η Σάντρα ζει με τον άντρα και τα δυο της  παιδιά, όταν θα πέσει σε  κατάθλιψη και θα αναγκαστεί να πάρει αναρρωτική άδεια. Η επάνοδος στην εργασία της θα συναντήσει ένα σοβαρό εμπόδιο, όταν η επιχείρηση θα θέσει ένα εκβιαστικό δίλημμα στους συναδέλφους της. Να σταλεί η Σάντρα στην πυρά-δηλαδή απόλυση-ή να καταργηθεί το  μπόνους των χιλίων ευρώ που τους αναλογεί; Η απόφαση ανήκει στους ίδιους μέσα από ψηφοφορία.

Η νεαρή γυναίκα απελπισμένη και σοκαρισμένη από το ξαφνικό δίλημμα που τίθεται στους συναδέλφους της, θα κτυπήσει τη πόρτα καθενός ξεχωριστά,  για να διερευνήσει τις προθέσεις τους.

Το έργο ακολουθεί την πρωταγωνίστρια σε κάθε πλάνο και κάθε σκηνή, ο ρυθμός εν αντιθέσει με ότι μας έχουν συνηθίσει οι Νταρντεν δεν είναι γρήγορος κι έντονος αλλά νωχελικός,  και οι διάλογοι φέρουν μια επανάληψη( ίσως και δικαιολογημένα με τον τρόπο που είναι κτισμένο το σενάριο).

Από την άλλη, συνδυάζουν πιο ξεκάθαρα από ποτέ τον κοινωνικό ρεαλισμό  με μια άμεση πολιτική κριτική για ότι συμβαίνει γύρω μας. Η ηρωίδα έχοντας να αντιμετωπίσει τις οικογενειακές υποχρεώσεις και μια επίπονη και  χαμηλά αμειβόμενη εργασία, θα καταρρεύσει (όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μας). Το γεγονός αυτό, σε έναν κόσμο αδυσώπητα σκληρό, έχει ένα τίμημα, εν προκειμένω την απειλή για απώλεια της δουλειάς της . Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία είναι ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να χαρακτηριστούν  θύματα και θύτες, και για μια ακόμη φορά οι Νταρντέν μας υπενθυμίζουν τη θεωρία του Ρουσώ, ότι δηλαδή ο άνθρωπος γεννιέται καλός και η προσωρινή αλλοίωση του οφείλεται στα ερεθίσματα της κοινωνίας, με τις πιέσεις και τους ψυχολογικούς εκβιασμούς, κάποιους να τους αλλοιώνουν και κάποιους άλλους απλά να μην τους αγγίζουν.

Οι Βέλγοι κινηματογραφιστές φαίνεται να επιστρέφουν στη περίοδο της θρυλικής ταινίας τους ” Ροζέτα” , τότε που έβλεπαν με έντονη απαισιοδοξία το κοινωνικό γίγνεσθαί, αρκετά χρόνια πριν το προτελευταίο και κάπως αισιόδοξο φιλμ τους « Το Παιδί με το Ποδήλατο», του 2012.Βέβαια εδώ,η πρωταγωνίστρια θα χαμογελάσει στην τελευταία σκηνή, αφήνοντας σε μας την εικόνα μιας ελπίδας που αχνοφαίνεται, όχι από τις υπάρχουσες συνθήκες που ζούμε, αλλά από κάποια στηρίγματα που εμφανίζονται στις ζωές μας, ως φωτεινές εξαιρέσεις.

Για τη Μαριόν Κοτιγιάρ δεν έχουμε να πούμε πολλά, είναι μια σπουδαία ηθοποιός που αποδέχεται δύσκολους ρόλους που τσαλακώνουν την όμορφή της παρουσία, κι εδώ δίνει μια εκπληκτική και συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία.

“Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα” από 6/11 στους κινηματογράφους σε διανομή Seven