Άκουσέ με
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να επικοινωνήσω
Διαβάστε Περισσότερα...Ανταπόκριση Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη
Δύο ντοκιμαντέρ που πραγματεύονται τον πόλεμο με ιδιαίτερο τροπο ξεχωρίζουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δύο μέρες πριν φτάσει στο τέλος του και αναδειχθεί ο φετινός νικητής.
“Το μακρινό γαύγισμα των σκύλων”
Σ’ ένα χωριό στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας, όπου διεξάγονται συγκρούσεις μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και ρωσοφώνων αυτονομιστών από το 2014, ένα δεκάχρονο ορφανό αγόρι μεγαλώνει μαθαίνοντας να συνηθίζει τον ήχο από τις εκρήξεις, να αναγνωρίζει τις διάφορες σειρήνες συναγερμού, να παίζει με όπλα, να κολυμπά σε σκοτεινά νερά και να απολαμβάνει τη φροντίδα της γιαγιάς του. Σε ένα ερημωμένο χωριό, που πάλλεται από τον αντίκτυπο των βομβών και φωτίζεται τη νύχτα από τη λάμψη των εκρήξεων, ο σκηνοθέτης Σιμόν Λέρεν Βιλμόντ επιλέγει μία διαφορετική προσέγγιση για να αποτυπώσει τη θηριωδία του πολέμου στρέφοντας την κάμερα στο καθημερινό βίωμα ενός παιδιού και ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το φόβο. Μέλημα της ταινίας δεν είναι η καταγραφή ή η ερμηνεία των εμπόλεμων συγκρούσεων, αλλά η σκιαγράφηση της παιδικής ηλικίας που σκληραγωγείται ακούσια και της οικογενειακής σχέσης που σφυρηλατείται αναπόφευκτα. Σφιχτή αφήγηση, ωραία φωτογραφία, φυσικότητα των προσώπων ολοκληρώνουν ένα ντοκιμαντέρ που κουβαλά ένα αισιόδοξο, ουμανιστικό μήνυμα.
“Μετεωρίτες”
Το ντοκιμαντέρ του Γκιουρτζάν Κελτέκ είναι σημαντικό, διότι αποτελεί το πρώτο ολοκληρωμένο τεκμήριο για μία σύγκρουση που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, όταν το 2015 τουρκικές δυνάμεις επιτέθηκαν σε Κούρδους αυτονομιστές στις πόλεις της νοτιανατολικής Τουρκίας. Μοναδικό υλικό που μαρτυρά τη σύρραξη στην περιοχή είναι πλάνα live streaming που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για να αποτυπώσει τη σκληρή καθημερινότητα σε αυτές τις πόλεις. Με σκοπό να διανθίσει λυρικά και καλλιτεχνικά το ακατέργαστο υλικό ο δημιουργός χρησιμοποιεί ασπρόμαυρο φόντο και σχολιασμό που τείνει στο πομπώδες και στο επιτηδευμένο και θολώνει ως ένα βαθμό τα όρια μεταξύ τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας. Ίσως βέβαια να είναι και δικαιολογημένη μία κινηματογραφική προσέγγιση, καθώς μία κοσμική παρέμβαση σήμανε το τέλος των συγκρούσεων, όταν μία βροχή μετεωριτών έλουσε την περιοχή. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της φύσης και των απόκοσμων τοπίων εντείνουν το λυρικό ύφος ενός ντοκιμαντέρ που στοχεύει στη διατήρηση της μνήμης της ιστορίας, σχολιάζοντας τη ματαιότητα και τη φρίκη του πολέμου μέσα από κινηματογραφικά μονοπάτια.