Effie Gray

Ανταπόκριση- Κριτική από Νέα Υόρκη

Μερόπη Κυριάκου-Κακοπιέρου

Δυο χρόνια χρειάστηκε να περιμένει η βραβευμένη από την Ακαδημία ηθοποιός Emma Thompson για να καταφέρει να προβάλει την ταινία της στους κινηματογράφους. Το πρώτο της πρωτότυπο σενάριο, αφού κατάφερε να ξεπεράσει το νομικό κενό ως προς ακριβώς αυτή του την πρωτοτυπία, βρήκε το δρόμο για τις αίθουσες, κάνοντας πρεμιέρα το περασμένο φθινόπωρο στο Ηνωμένο Βασίλειο και χτες 4 Απριλίου 2015, στη Νέα Υόρκη.

Στην ταινία της «Effie Gray» η Thompson διεισδύει στα απαγορευμένα πεδία της βικτωριανής κοινωνίας μέσα από τα πραγματικά γεγονότα του γάμου της Effie Gray με τον περίφημο κριτικό τέχνης John Ruskin, εκθέτοντας τον μυστικό κόσμο ενός ανεκπλήρωτου πάθους που κρύβεται πίσω από το πέπλο μιας πλούσιας δημόσιας ζωής, στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Ο John Ruskin (Greg Wise) παντρεύεται την μόλις 19 ετών Euphemia(Effie) Gray(Dakota Fanning) από την Σκωτία. Οι δυο τους μεταβαίνουν στο πατρικό σπίτι του Ruskin στις παρυφές του νότιου Λονδίνου, όπου η δεσποτική μητέρα του, Margaret (Julie Walters) υποδέχεται τη νύφη της με έντονη σκληρότητα και πλήρη ψυχρότητα. Η Effie παραμελημένη ολοένα και περισσότερο από τον αλλοπαρμένο σύζυγο της δυσκολεύεται να βρει διέξοδο. Αρρωσταίνει από «έλλειψη αγάπης» και κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής παραμονή της στη Σκωτία, αρχίζει ένα ερωτικό ειδύλλιο με τον φιλοξενούμενο της, τότε ανερχόμενο καλλιτέχνη, John Everett Millais (Tom Sturridge).

Στο καταπράσινο νότιο Λονδίνο, στη Βενετία, στο βουκολικό σκηνικό της Σκωτσέζικης υπαίθρου και κυρίως σε ένα κόσμο γεμάτο από τέχνη, ζωγραφική και την υψηλή Λονδρέζικη κοινωνία, η «Effie Gray» διερευνά τη περίπλοκη σχέση μεταξύ σεξουαλικής μισαλλοδοξίας, επιθυμίας και καταστολής. Σε μια εποχή όπου το διαζύγιο δεν αποτελούσε επιλογή πόσο μάλλον δικαίωμα για μια γυναίκα, όπου η θέση της ήταν διακοσμητική στο πλευρό του άντρα και όχι για να έχει άποψη, η Effie Gray, μια νεαρή γυναίκα καταφέρνει να βρει τελικά τη δική της φωνή. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ζωή της καταφέρνει να ακυρώσει το γάμο της και να σπάσει τα δεσμά, με αιτιολογικό την ανικανότητα του Ruskin.

Σεναριακά η ιστορία της Thompson δημιουργεί κάποια κενά. Έξυπνα όμως αφήνει εκτός κειμένου τα πραγματικά γεγονότα που ακολούθησαν της δικαστικής διαμάχης, εστιάζοντας έτσι στα όσα θέλει εξαρχής να υπερτονίσει περιοριζόμενη σε μια απλή αναφορά στην σωματική αποστροφή του Ruskin προς τη γυναίκα του. Ένα ερωτηματικό που πλανάται καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, απαντάται τελικά με κάτι απλό και περιεκτικό. Ένα ακόμη σημείο στο οποίο ξεφεύγει απ’ την αλήθεια και ίσως το μόνο που ξενίζει, είναι οι ηλικίες των χαρακτήρων των οποίων η πραγματική ηλικιακή απόκλιση ήταν 10 χρόνια, άρα ο Ruskin στα 29 του χρόνια θα μπορούσε πιο εύκολα να δικαιολογήσει την παθολογική σχέση με τους γονείς του και πιο συγκεκριμένα τη μητέρα του, τη σεξουαλική ανωριμότητα, την παρατεταμένη μετ’ εφηβική συμπεριφορά, αντί αυτού στη θέση του παρακολουθούμε έναν μεσήλικα άντρα(Greg Wise).

Μια ιστορία που περιλαμβάνει αρκετά από τα συνήθη καυτά ζητήματα όπως οι δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις, η καταπίεση, οι διακρίσεις, οι πρώτες εξάρσεις της φεμινιστικής επανάστασης, σε έναν μονόπλευρο αφηγηματικό λόγο, χωρίς αυτή η εστίαση να προσάπτεται απαραίτητα στα αρνητικά της ταινίας, τουναντίον, η Thompson, με μια πραγματική ιστορία, ένα καστ γνωστών ηθοποιών, πέραν του δικού της-μικρού-ρόλου, καταφέρνει ένα ουδέτερο σε ένταση αλλά καλαίσθητο φιλμ.