Με τους καλύτερους οιωνούς ξεκίνησε το 37ο Φεστιβάλ Δράμας. Πρώτη ανταπόκριση

Ανταπόκριση Κωνσταντίνος Καϊμάκης

Το 37ο φεστιβάλ Δράμας ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η διάχυτη αισιοδοξία, το αίσθημα ικανοποίησης από τους διοργανωτές για το επίπεδο του φετινού φεστιβάλ και η αθρόα προσέλευση του κοινού στις εκδηλώσεις και τις προβολές του επίσημου προγράμματος, μάς ανοίγουν την όρεξη για ένα πενθήμερο γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις και ανακαλύψεις!

Με κεντρικό σλόγκαν «Το σινεμά νικάει το χρόνο», η 37η γιορτή των ελλήνων μικρομηκάδων, μπαίνει με φόρα στο κινηματογραφικό… τερέν! Στην τελετή έναρξης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αντώνης Παπαδόπουλος επισήμανε τις δυσκολίες που έχει ένα θεσμός σαν το φεστιβάλ της Δράμας αλλά και τις αμέτρητες ευκαιρίες που προσφέρει στους διαγωνιζόμενους (« Η ταινία μικρού μήκους μπορεί να καταγράφει φερέγγυα την κοινωνική, οικονομική και πνευματική πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα» ανέφερε) ώστε να αντιμετωπίσουν δραστικά τα εμπόδια που συναντούν στην καλλιτεχνική έκφραση τους. Τα τιμώμενα πρόσωπα της εναρκτήριας τελετής ήταν 3 σημαντικοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου μας, οι Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Τάσος Ψαρράς, Νίκος Παναγιωτόπουλος. Στο πλαίσιο της βράβευσης τους προβλήθηκαν αποσπάσματα από το έργο τους καθώς και στιγμιότυπα από τη καινούργια ταινία του Παναγιωτόπουλου «Η κόρη του Ρέμπραντ». Ο Τσεμπερόπουλος αναφέρθηκε στην «έκρηξη δημιουργικότητας που παρατηρείται στον κινηματογράφο μας κυρίως από την κρίση και μετά», ο Παναγιωτόπουλος τόνισε την τιμή που του γίνεται μέσω της βράβευσης του από ένα νεανικό φεστιβάλ σαν αυτό, ενώ ο Ψαρράς ευχήθηκε στο φεστιβάλ να συνεχίσει με την ίδια ορμή.

Έχοντας 38 ταινίες στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα και 58 στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα (που φέτος γιορτάζει τα 20 χρόνια του), μεταξύ των οποίων 3 ελληνικές και μία κυπριακή, το φετινό πρόγραμμα κινείται γύρω από το τρίπτυχο «σημερινή κρίση- άνοδος φασισμού- διαπροσωπικές σχέσεις». Παλιοί και νέοι σκηνοθέτες, έλληνες και ξένοι, αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας και παραδίδουν μαθήματα αλάνθαστου κινηματογραφικού ενστίκτου –και  ήθους – με τις κριτικές επιτροπές να έχουν το δύσκολο έργο να ξεχωρίσουν τις αρτιότερες.

Στην επιτροπή του ελληνικού προγράμματος προεδρεύει ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεμπερόπουλος με μέλη τους Δημήτρη Αθανίτη (σκηνοθέτης), Γιάννη Σακαρίδη (σκηνοθέτης) και Κατερίνα Μαραγκουδάκη (διευθύντρια φωτογραφίας), ενώ στο διεθνές ο νορβηγός Thomas Stenderup, πρύτανης του Norwegian Film School, προεδρεύει της επιτροπής όπου στα υπόλοιπα μέλη συναντάμε τους Ιωακείμ Μυλωνά (παραγωγός- σκηνοθέτης), Τζωρτζίνα Κακουδάκη (Καθηγήτρια δραματουργίας- σκηνοθέτις), το σέρβο σκηνοθέτη Miroslav Momcilovic και τον αυστριακό σκηνοθέτη Gerald Weber.

Με την επιφύλαξη μήπως αδικήσουμε κάποια ταινία που δεν είδαμε μπορούμε να σημειώσουμε ορισμένες δουλειές, ελλήνων και ξένων κινηματογραφιστών, που κέντρισαν το ενδιαφέρον μας. Το «Immortalizer» του Κύπριου Μάριου Πιπερίδη έρχεται με φόρα από την εξαιρετική περσινή και πολυβραβευμένη παρουσία των κυπριακών ταινιών («Άννα», «Dead end», «Σκιαμαχία»), ταξιδεύοντας μας στη μεγαλόνησο του 1878, όπου ένας άντρας ταξιδεύει μέσα στη νύχτα για να σώσει την κόρη του. Στις feelgood σουρεαλιστικές «Τρεις αυγουλιέρες παραλίγο τέσσερις» του Κωνσταντίνου Σαμαρά, η επικοινωνία δύο μοναχικών ανθρώπων (η σεναριακή ιδέα προέρχεται από ένα διήγημα του Σωτήρη Δημητρίου) μπορεί να επιτευχθεί πιο εύκολα όταν τους ενώνει το κοινό πάθος της συλλογής… αυγουλιερών!

Ακόμη, το «Each other» της Αλεξάνδρα Μιχαηλίδου- Τζαρίδου καταγράφει με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών μέσων της μια οδυνηρή (και περίπλοκη) ιστορία ενηλικίωσης, ενώ στο «Five ways to die» της Ντάινας Παπαδάκη έχουμε την απολαυστική, αισιόδοξη σύνδεση ενός δυσοίωνου θέματος (μια απόπειρα αυτοκτονίας) με την μαύρη κωμωδία, χάρη στην ιδανική αξιοποίηση της οικονομίας στην αφήγηση και τις όλο έμπνευση ιδέες. Καλές εντυπώσεις άφησαν ακόμη τα φιλμ «Προσευχή», «Σκάλες», «Maasai», «Βόλτα», «Μήδεια Μελέα», «Άκουσε με», «Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο», «Τάξιμο», «Πέρασμα», «Spectrum», «Sailor» κ.α.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο γεγονός του αγκαλιάσματος του φεστιβάλ από τους δραμινούς. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, η πόλη γιορτάζει με κάθε τρόπο το αγαπημένο της φεστιβάλ. Με γεύσεις, αρώματα, χρώματα, μουσικές και φυσικά σινεμά.Πολύ σινεμά…