Ο μεγάλος φαν των Stooges Τζιμ Τζάρμους ενορχηστρώνει με σεβασμό το ντοκιμαντέρ για την μπάντα-φαινόμενο

Κριτική από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

Δύσκολα θα έβρισκε ο Iggy Pop κάποιον άλλο σκηνοθέτη να εμπιστευτεί την κινηματογραφική αφήγηση των Stooges, ακόμη πιο δύσκολα άλλος σκηνοθέτης θα μπορούσε να ανακατέψει τόσο διακριτικά και εύστοχα τους κανόνες της μουσικής βιογραφίας. Το “Gimme danger” είναι σαφές από τα πρώτα καρέ: οι Stooges είναι η μεγαλύτερη rock’n'roll μπάντα. Ο μεγάλος φαν των Stooges, που έχει δηλώσει πόσο βαθιά τον επηρέασαν προσωπικά και καλλιτεχνικά, ο Τζιμ Τζάρμους, δεν παραδίδει ένα ντοκιμαντέρ για ένα ακόμη ροκ συγκροτήμα, αλλά εξιστορεί τη μυθιστορηματική πορεία μία μπάντας-φαινόμενο, από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες της ροκ ιστορίας.

Ο Τζάρμους στήνει τον κινηματογραφικό φακό απέναντι από τον Iggy Pop, ο οποίος πιάνει το νήμα της αφήγησης από τα παιδικά του χρόνια και την πρώτη του επαφή με τη μουσική, τη γνωριμία του με τους μετέπειτα Stooges, την ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό στη μουσική, την άνοδο της μπάντας, τις μυθικές πλέον συναυλίες, τις χαμηλές πωλήσεις δίσκων, τα ναρκωτικά, την πτώση και την επαναφορά με το εμβληματικό Raw Power. Αναλυτικός, κυνικός και ώριμος ο σαρωτικός στη σκηνή frontman περιγράφει με λεπτομέρειες τη μουσική πορεία του συγκροτήματος, εξηγεί τη θεατρικότητα των Stooges στη σκηνή, δεν ασχολείται καθόλου με προσωπικές λεπτομέρειες των μελών, δεν μεμψιμοιρεί για την πτώση και την παρακμή του εθισμού στα ναρκωτικά, δεν αναφέρεται καν στην προσωπική του μετέπειτα καριέρα.

Η ταινία συνδέει πετυχημένα την εποχή και τον τόπο με το συγκρότημα-φαινόμενο. Ποπ αναφορές από τηλεοπτικές εκπομπές, αποσπάσματα από ταινίες, stop-motion animation μοντάρονται επιδέξια. Τέλη των 60′s, το τέλμα της ροκ, ο πολιτιστικός αναβρασμός στο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν, όπου ξεκίνησαν οι Stooges, -μία παρέα φτωχών παιδιών στο περιθώριο και χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές-, πειραματισμός και αβάν-γκαρντ, η ανάγκη της έκφρασης με ένα διαφορετικό, ακατέργαστο τρόπο, όλα οδήγησαν στην ηχογράφηση των  κομματιών, που έχτισαν τη γέφυρα για την πανκ των 70′s. Τα αποσπάσματα από τις συναυλίες που σώζονται είναι χαρακτηριστικά της τέχνης των Stooges. Κάθε εμφάνιση διαφορετική με το σκεπτικό της εκτόνωσης και της μοναδικότητας της στιγμής με ένα διονυσιακό, σχεδόν πρωτόγονο Iggy να πέφτει στο κοινό, και να καθιερώνει το stagediving.

Δεν λείπουν και οι συνεντεύξεις των υπολοίπων (ζωντανών) μελών του συγκροτήματος, μέχρι και του Ρον Σκοτ, που πέθανε το 2014, καθώς και ελαχίστων προσώπων του στενού κύκλου, που προσθέτουν κυρίως ιστορικές λεπτομερείς, χωρίς αναφορές σε προσωπικά δράματα. Ίσως να είναι και αυτό που λειπεί από την αφήγηση, το συναίσθημα, η συγκίνηση, για ένα τόσο εκρηκτικό συγκρότημα, που βυθίστηκε στην παρακμή, ίσως βέβαια τα κλισέ να μην προσφέρουν κάτι στη μυθολογία των Stooges.

Ποπ κουλτούρα, ιστορίες rock’n'roll, το στίγμα της εποχής, όλα ενορχηστρωμένα με αγάπη και σεβασμό, το “Gimme danger” ξεχωρίζει για την ουσία και την ευαισθησία και προσθέτει επιχειρήματα, κλείνοντας διακριτικά το μάτι στο προβοκατόρικο ερώτημα για το ποιο είναι επιτέλους το μεγαλύτερο rock’n'roll συγκρότημα.