44 χρόνια μετά: H ” Μαίρη Πόππινς ” επιστρέφει και γοητεύει. Οι ταινίες της εβδομάδας

Επιμέλεια-Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης

1.   Η Μαίρη Πόππινς επιστρέφει ( 3/5)

Η συγγραφέας Πάμελα Λίντον Τράβερς  είχε τους δικούς της “ σοβαρούς” λόγους, για να μην επιτρέψει στον Γουόλτ Ντίσνεϊ, να δημιουργήσει την κινηματογραφική συνέχεια της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του 1964 “ Μαίρη Πόππινς”, παρά το πρέσινγκ, του ίδιου του  Ντίσνεϊ και της ηγετικής του ομάδας. Αντιθέτως,  η Τράβερς  συνέχιζε να διηγείται στο χαρτί την παραμυθένια της ιστορία και τα βιβλία της να γίνονται best sellers. Η ιστορία του μιούζικαλ, αναφέρεται στην οικογένεια των Μπανγκς,  που ψάχνουν εναγωνίως γκουβερνάντα για τα παιδιά τους, αλλά δεν μένει καμία. Η εξ ουρανού Μαίρη Πόππινς, ήρθε για να μείνει.

Η φωτογραφία με την Τζούλι Άντριους να αιωρείται στους ουρανούς,  κρατώντας ένα βαλιτσάκι και μια ομπρέλα. θεωρείται classic όπως επίσης και το ίδιο το έργο, των 13 Οσκαρικών υποψηφιοτήτων και των 5 βραβείων, ανάμεσα σε αυτά και το Όσκαρ 1ου Γυναικείου Ρόλου.

Αποτελεί εντυπωσιακό, το γεγονός πως οι νέες περιπέτειες της διάσημης γκουβερνάντας( πρωταγωνίστρια είναι ηΈμιλι Μπλαντ ) και της οικογένειας Μπανγκς (Έμιλυ Μόρτιμερ, Μπεν Γουΐσο ) διαθέτουν εν έτει 2018, μία μαγευτική γοητεία, τροφοδοτούμενη από τη διάθεση των γνωστών αστέρων να σεβαστούν το ιστορικό πλαίσιο του πρωτότυπου έργου, ενώ  μέσα σε αυτό το κλίμα, βρέθηκε και η Μέριλ Στριπ με την παιχνιδιάρικη γκεστ παρουσία της, ως η ξαδέρφη Τόπσι,  όπως επίσης και η παρουσία του Κόλιν Φερθ. Την εύστοχη μουσική, επιμελήθηκε ο συνθέτης Μαρκ Σάιμαν. Ακούστηκαν 27 μουσικά θέματα. Aρκετά.  Aπόρροια της μεγάλης διάρκειας της ταινίας, ίσως -αδικαιολόγητα-μεγάλης. Παρατηρήσαμε, το φινάλε να διογκώνεται και να επεκτείνεται χρονικά. Επιλέξτε να δείτε, την version την αντουμπλάριστη, με υπότιτλους.

2.  Ποιος θα σου Τραγουδήσει (2/5)

Δημιούργημα του σκηνοθέτη  της ισπανικής-σουρεαλιστικής ταινίας ” Magical Girl” Κάρλος Βερμούτ, το ” Ποιος θα σου Τραγουδήσει”  είναι η ιστορία μιας ποπ τραγουδίστριας, η οποία εξαφανίζεται  για χρόνια από το προσκήνιο,  κι όταν αποφασίζει να επανεμφανιστεί,  θα χάσει τη μνήμη της, μετά από ένα ατυχές συμβάν.  Μια νεαρή τραγουδίστρια που τη θαυμάζει, θα προσπαθήσει να της θυμίσει τα τραγούδια, προτού ξαναβγεί στη σκηνή.  Η παρουσία ακόμα δύο γυναικών είναι καταλυτική. 

Ο Βερβούτ, ακολουθεί τη δική του πεπατημένη, χωρίζοντας την ταινία σε κεφάλαια, ενώ επενδύει σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα που επικαλύπτει τα πάντα.  Οι γυναίκες κουβαλάνε τραύματα, κουβαλάνε μοναξιά, θλίψη και μυστικά, ενώ ο ισπανόφωνος τίτλος, έχει ως σημείο αναφοράς, ένα τραγούδι του συγκροτήματος Μοσεντάντες,  από το 1978.  Το έργο, κάλλιστα θα μπορούσε να παιχτεί στο θέατρο, όπου του ταιριάζει καλύτερα, παρά στην μεγάλη οθόνη. Υπάρχουν ομοιότητες με τη θεατρική γραφή του Τένεσι Ουίλιαμς και του ” Γυάλινου Κόσμου”( επί παραδείγματι ο  ρόλος της Μπλάνκα), ενώ από ένα σημείο και μετά εισβάλει και η ακραία θεματική του  “Αλμοδόβαρ”, που τόσο αγαπά ο Βερμούτ. Η μητρότητα, η δόξα, ο γάμος, ο έρωτας, οι δεύτεροι ρόλοι στη ζωή και τα ψέματα , τοποθετούνται πάνω στη  ράγες ενός  νωχελικού ρυθμού και επίπεδης ανάλυσης, αδυνατώντας ο δημιουργός να αναδείξει τους εσωτερικούς ” Βρικόλακες” του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Ίσως να αχνοφαίνεται κάτι τέτοιο,  τη στιγμή της αποκάλυψης,  κάπου προς το τέλος. Δεν έχει το έργο  βαθύ διακύβευμα, ούτε και ο στατικός ρυθμός βοηθά.