Το Κοινόβιο

Θα περίμενε κανείς, έχοντας  υιοθετήσει τέτοιο τίτλο,  να ακολουθήσει μια αφήγηση που θα  φώτιζε τις καθημερινές στιγμές, μιας πολυάριθμης συγκατοίκησης, αφήνοντας -τουλάχιστον- και μια αμυδρή κοινωνική  προσέγγιση για τις ασυνήθιστες στις μεσογειακές χώρες-αλλά όχι τόσο στις σκανδιναβικές- εμπειρίες μεσοαστικών οικογενειών , να μένουν οικειοθελώς κάτω από την ίδια στέγη.Ένα φαινόμενο υπαρκτό, μεγάλων πια διαστάσεων.

Αντίθετα, το σενάριο μένει μέχρι τέλους πάνω στις ράγες μιας στενής προσωπικής ιστορίας και δίνει όλο του το βάρος, από το μισάωρο και μετά, σε ένα εν εξελίξει ερωτικό τρίγωνο, και τους τριγμούς που δημιουργούνται στα μέλη της κοινότητας, από το γεγονός αυτό. Το συγκεκριμένο κινηματογραφικό στερεότυπο, δηλαδή η κρίση της μέσης ηλικίας και η απιστία, μονοπωλούν τη πλοκή μέχρι και το τέλος της. Αυτή είναι και η ουσιαστική και μεγάλη αδυναμία του έργου, σε μια παραλλαγή του «American Beauty» και όσων ταινιών προηγήθηκαν και το ακολούθησαν, επικαλύπτοντας τις άλλες σημαντικές πτυχές, ενός ανεξερεύνητου κινηματογραφικού θέματος, από το τόσο κορεσμένο,  του ερωτικού τριγώνου. Όμως το έργο έχει φινέτσα και υποκριτική στιβαρότητα από τους γνωστούς και δοκιμασμένους ηθοποιούς του δανέζικου κινηματογράφου.. Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί αμυδρά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες(τα μέλη του κοινόβιου), βγάζοντας τους  έξω από το πλάνο του, συνεχίζοντας ένα ανελέητο σφυροκόπημα για το πώς θα καταλήξει ο γάμος του Έρικ και της Άννα.

Υπάρχει βεβάιως και μια -ρομαντικού τύπου- επιστροφή του  στην εποχή του αποκαλούμενου δόγματος ’95 και αυτό φαίνεται από τα γυρίσματα σε φυσικούς χώρους και από τα μη στατικά του πλάνα. Αυτό το στοιχείο λειτουργεί θετικά.

Υποθέτουμε, πως ο εμπνευστής και σκηνοθέτης της ταινίας, βρίσκεται και σαν παρουσία μέσα στο έργο( εκτός από κομπάρσος σε μια σκηνή), κυρίως μέσα από τα μάτια της αμίλητης και θλιμμένης κόρης… του εν διαστάσει πια ζεύγους.