9 Ολόγιομα Φεγγάρια9 Full Moons

Κοινωνική , του Τόμερ Άλμαγκορ,   Η.Π.Α  2013

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Ανάμεσα στα  διασκεδαστικά μπλοκ-μπάστερς, και στη γενικότερη ανάλαφρη σινεφίλ κουλτούρα του αμερικάνικου σινεμά, ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός νέων καλλιτεχνών αρχίζουν να διερευνούν θέματα που διαπραγματεύονται με  αυτό που λέγεται « Σύγχρονη Αμερική», παρουσιάζοντας τα σαν μια τελείως διαφορετική εικόνα από αυτήν που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους πολυκινηματογράφους. Από την άλλη, το εναλλακτικό σινεμά χαμηλού προϋπολογισμού προϋπήρχε,  κι όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες ξεκίνησαν από το ανεξάρτητο: Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Κοέν, Κάμερον, Ταραντίνο και δεκάδες  άλλοι. Υπήρξε η αναπόφευκτη κάμψη κάπου στα τέλη του 80, για να αρχίσει πρόσφατα να δημιουργείται ξανά ένα εναλλακτικό  δυναμικό ρεύμα που έχει τη στήριξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας και των Φεστιβάλ  στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τόμερ Άλμαγκορ ανήκει σ’ αυτή τη νέα ελπιδοφόρα γενιά, και η πρώτη μεγάλου μήκους του το επιβεβαιώνει. Η αναγνώριση από το πρόσφατο φεστιβάλ του Σιάτλ φαίνεται να είναι μόνο η αρχή.

 Στα «9 Ολόγιομα  Φεγγάρια» ο Άλμαγκορ απομονώνει τους πολύβουους ήχους του Λος Άντζελες και βλέπει σε πρώτο πλάνο δύο  πολύπλοκους χαρακτήρες με στερεότυπα χαρακτηριστικά, που κουβαλάνε έναν τρόπο ζωής και συνήθειες που τους κάνουν δυσπροσάρμοστους, εγωκεντρικούς και περιθωριακούς.Η συνάντηση σε ένα μπαρ του Λέβ και της Φράνκι θα βγάλει στην επιφάνεια τους δικούς τους εσωτερικούς δαίμονες. Αυτός είναι  εσωστρεφής μουσικός, σχεδόν μουγκός, αυτή  υπερβολικά ανασφαλής, πίνει μεθάει, και γίνεται το θύμα ενός βιασμού που από χαμηλή αυτοεκτίμηση το περνάει ως κάτι φυσιολογικό και το εξομολογείται στον άγνωστο για αυτήν Λεβ.

 Όταν η αρχική αμοιβαία έλξη θα τους φέρει κοντά , τότε θα εμφανιστούν οι αντιφάσεις, οι αρνήσεις  και οι εκατέρωθεν εγωισμοί. Ο καθένας επιδιώκει την αυτονομία του. Το όνειρο μιας ανθρώπινης σχέσης που θα εμφανιστεί χωρίς εμπόδια , και για τον σκηνοθέτη είναι όνειρο απατηλό. Υπήρξαν  στιγμές που πιστέψαμε ότι ένα κομμάτι του έργου αποτελεί προσωπικά του βιώματα. Όμως το πιο σημαντικό ,κι αυτό που ξεχωρίζει, είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται η ιστορία. Ξεκινάει και τελειώνει χωρίς τον κλασικό αφηγηματικό τρόπο, αλλά αυτός διαρκώς μεταβάλλεται,  όπως δηλαδή ο  κόσμος γύρω μας,  και όπως διαμορφώνεται η   ανθρώπινη συμπεριφορά των δύο πρωταγωνιστών.

Η αυτοπαγίδευση στις συνήθειες, είτε αυτό λέγεται «απομόνωση» ή «αλκοόλ» παρουσιάζεται στο έργο ως τροχοπέδη για την ευτυχία τους, γιατί η προσαρμογή στις απαιτήσεις μιας σχέσης προϋποθέτει εκατέρωθεν συμβιβασμούς που ούτε ο Λεβ ούτε η Φράνκι φαίνεται  να είναι έτοιμοι να προχωρήσουν.

Χαμηλός φωτισμός, λοξά υποκειμενικά πλάνα στις σκηνές εσωτερικής  έντασης των ηρώων, άψογο μοντάζ και αληθινά δυνατές ερμηνείες των Μπρετ Ρομπερτς και Έιμι Σέιμετζ που βρίσκονται διαρκώς σε κίνηση, σε αυτό το αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο  του Τόμερ Άλμαγκορ.

Τα «9 Ολόγιομα Φεγγάρια» προβλήθηκαν τον Ιούνιο του 2013 στο Φεστιβάλ του  Σιάτλ στις Η.Π.Α