Αντίο στη Γλώσσα ή Αντίο στον παλιό καλό Ζαν Λικ Γκοντάρ;

Μπροστά σε δύο χιλιάδες θεατές παρουσιάστηκε στις Κάννες η νέα ταινία του Ζαν Λικ Γκοντάρ, το  «Goodbye language», το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας 3D από τον διάσημο Γάλλο σκηνοθέτη. Η πρώτη ήταν μικρού μήκους με τίτλο «Three Disasters» και προβλήθηκε στο περυσινό Φ. Καννών.

Η ιδέα του είναι απλή αλλά για μια ακόμα φορά ασυνάρτητη και  χαοτικά δομημένη.

Μια παντρεμένη γυναίκα και ένας εργένης συναντιούνται. Αγαπιούνται, μαλώνουν, μπουνιές πετάγονται στον αέρα. Ένα σκυλί περιπλανιέται μεταξύ πόλης και εξοχής. Οι εποχές περνούν. Ο άντρας και η γυναίκα ξανασυναντιούνται. Το σκυλί βρίσκεται ανάμεσά τους. Το άλλο μέσα στο ένα, το ένα μέσα στο άλλο και γίνονται τρεις. Ο πρώην σύζυγος καταστρέφει τα πάντα.

Από αυτό το σημείο αρχίζει μια δεύτερη ταινία περίπου  ίδια με την πρώτη. Από την ανθρώπινη φυλή περνάμε στη μεταφορά που τελειώνει με ένα γάβγισμα και με το κλάμα ενός μωρού. Στο μεταξύ, θα δούμε ανθρώπους να μιλάνε για τον αφανισμό του δολαρίου την αλήθεια των μαθηματικών και το θάνατο του πουλιού κοκκινολαίμη.

Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ συνεχίζει απ’ εκεί που μας άφησε το 2010 με το «Film Socialism», με τη διαφορά ότι δεν μιλάει μόνο  για τα κακώς έχοντα του κόσμου τούτου, αλλά επί της ουσίας μιλάει γενικά και αόριστα μέσα από έναν χωρίς νόημα ακαδημαϊσμό. Η ταινία και οι ιστορίες χωρίζονται σε 3 μέρη. Κάθε μέρος ξεκινά με μια σκηνή από ένα φιλμ νουάρ. Συγκρατούμε τη φιγούρα του Κλαρκ Κέιμπλ και της Βίβιαν Λι. Αναφορές στον Χίτλερ που τον εξέλεξε ο λαός, στον Μακιαβελισμό, μεταπηδάει στο άπειρο και στο 0, η θάλασσα, η  γλώσσα της καθημερινότητας η οποία μεταλλάσσεται σε γλώσσα των γυμνών σωμάτων των δύο υποτιθέμενων πρωταγωνιστών, ένα παιδί να περιεργάζεται ένα smartphone. Το σκυλί είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των σκηνών και είναι πανταχού παρόν, το οποίο ο Γκοντάρ κινηματογραφεί ο σαν να είναι το άλφα και το ωμέγα της ταινίας.

Η επιβλητική μουσική υπόκρουση που ξαφνικά σταματά, η οθόνη μαυρίζει κι ένας αφηγητής διαβάζει μεταξύ άλλων αποσπάσματα από Μπέκετ. Δεν ξέρω αν εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές βγάζετε κάποιο νόημα, εμείς δυσκολευτήκαμε να μπούμε στο μυαλό του 84χρονού Γκοντάρ, που πραγματικά  αγαπάμε για την  πρωτοπορία του και την παρακαταθήκη  μιας αυθεντικής νουβέλ βαγκ εποχής. Εδώ δεν μπορούμε να τον ακολουθήσουμε, ταυτόχρονα δε και ο τρόπος που κινηματογραφεί μοιάζει με άνθρωπο που τα χει κάπως χαμένα. Εν προκειμένω δεν έχει σημασία αν η ταινία αυτή δεν προβαλλόταν σε 3D.