Αποδοκιμάστηκαν οι πολιτικές ομιλίες, αποθεώθηκε ο Τζιμ Τζάρμους

Γράφει ο απεσταλμένος του Screeneye στη Θεσσαλονίκη

Ιάκωβος Γωγάκης

Η τελετή έναρξης του 54ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης  ήταν ιδιαίτερα πλούσια από πολλές απόψεις, με πιο χαρακτηριστικό στοιχείο την παρουσία δύο πρωτοκλασάτων Αμερικάνων σκηνοθετών στην αίθουσα, του Τζιμ Τζάρμους και του Αλεξάντερ Πέιν.

Αν εξαιρέσει κανείς τη λιτή και περιεκτική ομιλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Δημήτρη  Εϊπίδη, η προσπάθεια ορισμένων  ομιλητών να δώσουν πολιτικό τόνο στη γιορτή του κινηματογράφου και να κλέψουν λίγο τηλεοπτικό χρόνο, μάλλον έπεσε στο κενό, με τους παρευρισκόμενους να τους αποδοκιμάζουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δύο διάσημων προσκεκλημένων.

Παρουσιάστρια της εκδήλωσης ήταν η ηθοποιός Ελένη Ρουσινού( Miss Violence), την επίσημη έναρξη κήρυξε ο δήμαρχος της πόλης Γιάννης Μπουτάρης, κι ακολούθησε η προβολή της τελευταίας ταινίας του Τζιμ Τζάρμους με τίτλο « Only Lovers Left Alive». Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Τίλντα Σουίντον,  Τομ Χίντλεστον και  Τζον Χαρτ

Η ταινία που προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Μάιο στο Φεστιβάλ των Καννών, ξεκινά με μια εικόνα  μοναδικής αισθητικής,  εναρκτήριο πλάνο κομμάτι της ούτω καλούμενης « Τζαρμικής φόρμας», με το αγαπημένο ροκ μουσικό χαλί του δημιουργού, και με την κάμερα να βρίσκεται στην οροφή ενός αρτιστίκ υπνοδωματίου,  να κινείται πανοραμικά σε ένα χώρο γεμάτο βιβλία, πίνακες, ηλεκτρικές κιθάρες, και δίπλα ένας άντρας ο Αδαμ και μια γυναίκα η Εύα, αγκαλιασμένοι να κοιμούνται.

Το έργο ενώ καταπιάνεται με θέματα που ενοχλούν, όπως η  κατάθλιψη,  ο θάνατος, η κοινωνική απομόνωση, ο δημιουργός θα τα αποφορτίσει με άφθονο χιούμορ, με την ιστορία ενός ζευγαριού βαμπίρ, σε μια αλλιώτική μορφή απ’ αυτήν που  έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.  Δεν επιθυμούν να πιουν το αίμα κανενός, είναι φιλήσυχοι και ανθρώπινοι, προσπαθούν να αυτοπροσδιοριστούν και να επανασυνδεθούν μετά από μια μεγάλη περίοδο σε διάσταση.

Είναι μια ερωτική ιστορία με τους γνώριμους κωδικοποιημένους διαλόγους του Τζάρμους (“Stranger Than Paradise, Mystery Train), με αναφορές στη λογοτεχνία και την μυθολογία, καλογραμμένη μεν αλλά  ως μείον παρατηρήσαμε την επίπεδη δομή, που σε κάποιες στιγμές φαινόταν ότι ο σκηνοθέτης ήθελε απλά να  πετάξει στο γυαλί διάφορα θέματα κοινωνικής κριτικής χωρίς να τα υποστηρίζει με ένα στιβαρό αφηγηματικό μέσον.