Δράμα, Κωμωδία, 94′  Η.Π.Α 2012

του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν

Με τους Εμίλ Χιρς και Πολ Ραντ

Με προϋπολογισμό λιγότερο από ένα εκατομμύριο δολάρια, με γυρίσματα που κράτησαν 16 μέρες και με σενάριο που γράφεται σε μισή κόλα χαρτί, το έργο εστιάζει εξολοκλήρου  στην υποβόσκουσα  συγκρουσιακή σχέση δύο  πρόσωπων του ιδίου φύλου, όταν θα βρεθούν για επαγγελματικούς λόγους  αποκομμένοι  από τον έξω κόσμο να επισκευάζουν τις γραμμές κυκλοφορίας ενός επαρχιακού δρόμου, που έχει καταστραφεί από τη μεγάλη πυρκαγιά στο Τέξας το 1987.

Η απουσία ουσιαστικής πλοκής δεν δικαιολογεί τα 93 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου.  Από την άλλη, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν μεταπλάθει και δυναμιτίζει την  αρχική- πληκτική αφηγηματική δομή, στηριζόμενος στις έξοχες αποδόσεις των διαμετρικά αντίθετων Λανς και Άλβιν ( Εμίλ Χιρς- Πολ Ραντ). Ο νεαρός Λανς εξωτερικεύει τις σκέψεις του και  χαρακτηρίζεται από μια επιτηδευμένη  έπαρση στο λόγο του, και επιπολαιότητα στις πράξεις του. Αντίθετα ο Άλβιν που διατηρεί σχέση με την αδερφή του Λανς, διαθέτει το μέτρο και τον αυτοέλεγχο, προσηλωμένος στη δουλειά του, αλλά παραμένει ανέκφραστος και σαφώς ψυχολογικά καταπιεσμένος.

Η μεταξύ τους μπρεχτική αποξένωση θα κορυφωθεί, πάνω σε ένα διαφορετικό μοτίβο, όπου κυριαρχεί η ένταση και η λεκτική διαμάχη. Το χάσμα δεν θα μεγεθυνθεί,  θα καταλαγιάσει, και θα δημιουργηθεί στο φινάλε μια αισιόδοξη με χιούμορ  συναισθηματική σύνδεση των 2 αποδεκατισμένων ηρώων.

Ο συνειρμός με το θεατρικό έργο « Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι δεδομένος, όχι μόνο στο σημείο της σκηνικής αποτύπωσης των δέντρων και του έρημου δρόμου, αλλά και σε μια αίσθηση που κυριαρχεί, ότι τα κεντρικά πρόσωπα κάτι περιμένουν να συμβεί, που τελικά δεν συμβαίνει. Το έργο  περνάει αλλά δεν ακουμπάει ξεκάθαρα τα αλληγορικά φιλοσοφικά θέματα που θέτει ο Σάμουελ Μπέκετ, του παραλόγου, της προσωπικής αυταπάτης και των υπαρξιακών κενών.

Ο « Γελαστός Πρίγκιπας» στηρίζεται σε κάτι πιο απλό. Στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη συμπεριφορά και τις πράξεις των  άλλων, και επιπρόσθετα στο  πώς λειτουργούν οι  διαπροσωπικές σχέσεις, όταν το άτομο επηρεάζεται από την απομόνωση και την αποξένωση, κι άλλα δικά του θέματα.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σινεμά είναι η τέχνη της εικόνας και των μυθοπλαστικών ιστοριών, κι εδώ το έργο λοξοδρομεί προς το θεατρικό παιχνίδι,  χωρίς να μπορεί να γίνει ομοιόμορφα η σύνδεση με την  κινηματογραφική αναπαράσταση, όπως έπραξε επιτυχημένα πρόσφατα ο Πολάνσκι στην « Αφροδίτη με τη Γούνα».

Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρτον Γκριν θεωρήθηκε 13 χρόνια πριν ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκόσμιου σινεμά όταν παρουσίασε το κοινωνικοπολιτικό δράμα « Τζωρτζ Ουάσιγκτον», και κάποιες επίσης φωτεινές ταινίες, όπως το « Όλα τα Αληθινά Κορίτσια» και το « Snow Angels».

 Η μετέπειτα πορεία του δεν δικαιολόγησε αυτό τον χαρακτηρισμό γιατί αναλώθηκε σε εύπεπτα μπλογκμπάστερς τύπου «Pineapple Εxpress». Επιστρέφει μεν στις ρίζες του, το βλέπουμε κι από την υπέροχη φωτογραφία, το σάουντρακ και τις ερμηνείες, αλλά το έργο «Γελαστός Πρίγκιπας» λειτουργεί μονοδιάστατα, σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να απογειωθεί.

Διαβάστε το αφιέρωμα του Screeneye για τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν

Το έργο είναι remake του ισλανδικού φιλμ “Είτε έτσι είτε αλλιώς”

Ο “Γελαστός Πρίγκιπας” στους κινηματογράφους από 19/12 σε διανομή Ama