Gravity

Δράμα, Επιστημονικής Φαντασίας, 91′  Η.Π.Α 2013

του Αλφόνσο Κουαρόν

Η κριτική γράφτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας

Ο σκηνοθέτης Αλφόνσο Κουαρόν δούλεψε σχεδόν 4 χρόνια πάνω στο τρόπο με τον οποίο θα παρουσίαζε το μεγαλεπήβολο έργο το οποίο πραγματικά εντυπωσιάζει, και μπορεί να θεωρηθεί ωε ένα οπτικό υπερθέαμα.

Οι στιγμές που τα  πανοραμικά longshots 17 λεπτών!! συνδέονται με την τρισδιάστατη απεικόνιση του κόσμου του διαστήματος, δημιουργούν μια αισθησιακά  φορτισμένη οπτική διέγερση, που όμοια της μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του «StarWars», του «Σολάρις»  και την «Οδύσσεια 2001 ».  Αλλά στο  «Σολάρις» ο Ταρκόφσκι θέτει μέσα από τον κόσμο του διαστήματος  μια σειρά από ηθικές προκλήσεις που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και την τεχνολογία. Tο ίδιο και  ο Στάνλει Κιούμπρικ,  ο οποίος στην « Οδύσσεια 2001» αφαίρεσε τους περιττούς διαλόγους, και αποκάλυψε βαθιά συναισθήματα που είχαν ένα ιδιαίτερο νόημα για τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Αντίθετα ο Κουαρόν έμεινε με το ποτήρι μισογεμάτο, από τη στιγμή που το έργο δεν είχε σεναριακό υπόβαθρο, το οποίο κατά διαστήματα  είχε κλισέ και υπερβολές .

Επέλεξε την κλασική χολιγουντιανή μέθοδο που θέλει μια ανάλαφρη έναρξη, που θα αφήνει υπονοούμενα για το τι θα ακολουθήσει.  Η Σάντρα Μπούλοκ ως Ράιαν Στόουν στη πρώτη της αποστολή στο διάστημα, και ο Τζορτζ Κλούνεϊ ως ο βετεράνος αστροναύτης Ματ Κοβάλσκι. Η  διαστημική γνωριμία και το εκατέρωθεν φλερτ γρήγορα θα μετατραπεί σε κόλαση, όταν μια βλάβη στο διαστημόπλοιο θα βρει την Ράιαν να παλεύει με το ελάχιστο οξυγόνο που της απομένει, και όλα τα άλλα μέλη του πληρώματος να βρίσκονται  νεκρά, πλην αυτής και του Κοβάλσκι.

Οι οδηγίες του έμπειρου αστροναύτη  θα την κρατήσουν στη ζωή μέχρι τη στιγμή που δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η επιστροφή στη βάση είναι μία λύση, το σχοινί θα κοπεί κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ο Κοβάλσκι θα την αφήσει μόνη στο διάστημα,  και από το σημείο αυτό, το θρίλερ θα πάρει μια κατά τη γνώμη μου τραγελαφική τροπή, όταν η Ράιαν βρίσκεται αντιμέτωπη διαρκώς με τον θάνατο, αλλά συνέχεια να την  γλιτώνει. Είτε βρίσκοντας «τυχαία» έναν πυροσβεστήρα και σβήνει τη φωτιά από την μηχανική βλάβη, είτε σε μια δύσκολη στιγμή θα εμφανιστεί ο Κοβάλσκι που είχε πάει στη βάση , και κάνοντας τη διαδρομή «διάστημα-γη» σαν δρομολόγιο «Κολιάτσου-Παγκράτι», θα την κρατήσει στο παρά ένα όρθια, στο τετ α τετ με τον θάνατο.

Η Αμερικάνικη σημαία πανταχού παρούσα, η εικόνα του Ιησού Χριστού εμφανίζεται την κρίσιμη στιγμή, το στοιχείο του παιδιού μπαίνει κι αυτό σαν σφήνα, δηλαδή εν ολίγοις πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, θέματα διαχρονικά που αρέσουν,  για να γεμίσουν οι αμερικάνικες αίθουσες και όχι μόνον.

Έτσι λοιπόν η διαστημική οπτική πανδαισία του Κουαρόν  δεν μπορεί να κερδίσει από μόνη της τον έπαινο, όταν η ιστορία  είναι επιφανειακή. Ο Μεξικανός είναι σημαντικός σκηνοθέτης( μεταξύ των ταινιών που σκηνοθέτησε είναι οι «Μεγάλες Προσδοκίες» του 1998, και το εξαιρετικό «Τα Παιδιά των Ανθρώπων” του 2006) με το « Gravity» όμως  σίγουρα αδικείται. 

Το «Gravity»( Βαρύτητα) στους ελληνικούς κινηματογράφους απο 7/11/2013 σε διανομή Village Films