Το προάστιο των “ονείρων” του Τζορτζ Κλούνεϊ, κρύβει εκπλήξεις και ανατροπές

 Ανταπόκριση από Φ. Βενετίας Έλλη Μαστώρου

Φαρδιοί δρόμοι,μοντέρνα σπίτια, κήποι με περιποιημένο γρασίδι, ακριβώς δίπλα τα σχολεία, η αστυνομία και  η πυροσβεστική. Δηλαδή οι ανέσεις της πόλης και η ηρεμία των προαστίων… καλώς ορίσατε στο Suburbicon. Το φαίνεσθαι τελικά  δεν είναι  η πραγματικότητα, αλλά η οφθαλμαπάτη. Μια σειρά τραγικών γεγονότων θα διαδραματιστούν, που θα ανατρέψουν την ” ιδανική ζωή” των κατοίκων τους.

Γυρισμένη σε ντεκόρ χολιγουντιανού στούντιο, όπου ο κάθε Αμερικανός μπορεί να ζήσει μια ευχάριστη και ευημερούσα ζωή μαζί με τους δικούς του. Αρκεί… να είναι λευκός. Γιατί, όπως θα το διαπιστώσει η οικογένεια των Meyers((αφροαμερικανοί που μόλις έχουν  εγκατασταθεί εκεί) θα γίνουν θέμα κουτσομπολιού, πίσω από την υποτιθέμενη ευγένειά των λευκών κατοίκων του προαστίου. Απέναντι από το σπίτι των Meyers βρίσκεται το σπίτι της οικογένειας Lodge, όπου μένει ο μπαμπάς Γκάρντνερ (Matt Damon), η μαμά Ρόουζ και η δίδυμη αδερφή της Μάγκι (ή Julianne Moore σε διπλό ρόλο), και ο μικρός Νίκυ. Μια οικογένεια καθωσπρέπει και χωρίς προβλήματα… μέχρι την μέρα όπου η θεία του,  λέει στον Νίκυ να παίξει με το γιο των Meyers. Μια άκρως σοκαριστική κίνηση για την συντηρητική κοινότητα του Suburbicon, και η τιμωρία δεν θα αργήσει. Το ίδιο βράδυ, δύο κακοποιοί εμφανίζονται στο κατώφλι του σπιτιού των Lodge.

Το Suburbicon τελικά κρύβει μίσος και φόβο.

Κάπως έτσι ξεκινάει η καινούργια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ, μια ρετρό σάτιρα, με το σενάριο να είναι από τα χέρια των αδερφών Κόεν. Εν τέλει θυμίζει το στιλ των ταινιών τους,  τόσο στην μορφή  (παλέτα χρωμάτων, ρετρό λουκ) όσο και στο κάστινγκ (εκτός από τους Ντέιμον και Μουρ κάνει και μια εμφάνιση ο Όσκαρ Άιζακ πρωταγωνιστής του Inside Llewyn Davis) και στα θέματα του (κοινωνική σάτιρα, κακοποιοί που πάνε δυό-δυό, καταστάσεις που ξεφεύγουν εκτός ελέγχου).

Διαδραματίζεται σε μια φανταστική Αμερική της δεκαετίας του ’50, αλλά θυμίζει δυσάρεστα την αληθινή Αμερική του 2017.

Ο Τζορτζ Κλούνεϊ, δεν είναι πρωτάρης, διαθέτει ένα αξιοπρόσεκτο σκηνοθετικό παρελθόν, ως εκ τούτου, από  αισθητικής και τεχνικής άποψης, το νέο του έργο,  είναι άκρως ικανοποιητικό.

Υπάρχουν  όμως και πολλά αδύνατα σημεία, τα εντοπίσαμε στο σενάριο αλλά και στο απλοϊκό μήνυμα -που κατά την άποψη μας- προσπαθεί να περάσει.

Άραγε  τι συμπέρασμα ο θεατής θα αποκομίσει, βλέποντας τους κατοίκους του Suburbicon να  στρατοπεδεύουν μπροστά στο σπίτι των Meyers ουρλιάζοντας και εκστομίζοντας  ρατσιστικές βρισιές και κάνοντας όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούν, για να τους τρελάνουν και να τους διώξουν ;  Ή όταν ο “μπαμπά Γκάρντνερ”,  ένα “πρότυπο”  loser( ανεκδιήγητος σε όλα του ( όπως πολλοί χαρακτήρες των ταινιών των Κόεν), να λέει στον μικρό  γιο του  ”ότι κακό έπαθε η οικογένειά μας το προκάλεσες εσύ, παίζοντας και κάνοντας παρέα  με το μαύρο αγοράκι της γειτονιάς”.

 Η ταινία χλευάζει την λευκή ρατσιστική Αμερική, που κατηγορεί συστηματικά τις μειονότητες για ό,τι κακό της συμβεί, τυφλωμένη από την προνoμιακή της θέση και ανίκανη να αμφισβητήσει τον εαυτό της. Το ηθικό  δίδαγμα της, είναι εύκολο και το έχουμε δει κατά κόρον. Μένει στο πρώτο επίπεδο. Καμία πρωτοτυπία.

Εάν το Suburbicon είχε γυριστεί στην δεκαετία στην οποία διαδραματίζεται,  ίσως τότε το μήνυμα τoυ,  να είχε θεωρηθεί τολμηρό και δυνατό. Γιατί μάθαμε πως οι Κόεν από τότε( δεκαετία 80)  ξεκίνησαν να γράφουν το σενάριο, πριν αποφασίσουν να το  παραχωρήσουν πρόσφατα  στον Κλούνεϊ. Αλλά η ταινία είναι του 2017.

Η (αυτο)κριτική που κάνει σχετικά με τα ρατσιστικά και κοινωνικά θέματα που μαστίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, φτάνει λίγο αργά και είναι ανεπαρκής, κυρίως με αυτήν την επιφανειακή αντιμετώπιση. Πόσο να γελάσεις βλέποντας τους γελοίους ρατσιστές να κρεμάνε σημαία των Νοτίων στον Αμερικανικό Εμφύλιο έξω από το σπίτι των Meyers, μετά τα γεγονότα του Charlottesville ;

Συνοπτικά, είναι μια μέτρια ταινία με εξαιρετικούς ηθοποιούς-που μας έκανε να γελάσουμε σε κάποια σημεία- αλλά γενικά μας απογοήτευσε, γιατί γυρίστηκε με τουλάχιστον 30 χρόνια καθυστέρηση.