Οι Ταινίες της Εβδομάδας από την Πέμπτη 30 Μαρτίου στους Κινηματογράφους

Επιμέλεια-Κριτικές:Ιάκωβος Γωγάκης, Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

1. Ο Επιφανής Πολίτης

Ταινία για τον τρόπο αντιμετώπισης των καλλιτεχνών από τους κοινούς θνητούς, με έμμεσες αναφορές στην πλατωνική θεωρία περί ηθικής,  μέχρι άλλου τύπου παράγοντες που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, ημιμάθεια, κουτοπονηριά, ζήλια και εγωπάθεια, σε μια αργεντίνικη ηθογραφική φάρσα( γεμάτη χαρακτήρες-καρικατούρες),ολίγον νοσταλγική(θυμίζοντας σινεμά του’50). Λέει αλήθειες, βγάζει γέλιο, είναι κάπως υπερβολική γιατί χτυπάει αλύπητα την μικροαστική αντίληψη, χωρίς να δίνει ούτε ένα ελαφρυντικό σε αυτήν. Ήταν η πρόταση της Αργεντινής για τα Όσκαρ του ‘16. Βραβείο Κοινού στο Φ. Θεσσαλονίκης της ίδιας χρονιάς.

Ο Ντάνιελ Μαντοβάνι, είναι ένας διάσημος  συγγραφέας, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κατοικεί στην Ισπανία. Mια από τις δεκάδες προτάσεις για να παρευρεθεί σε τιμητικές εκδηλώσεις ήταν και  από το Σάλας της Αργεντινής, τόπος καταγωγής του. Είχε να πατήσει το πόδι του εκεί, 20 χρόνια. Αποφασίζει να αποδεχθεί την πρόταση-πρόκληση, όμως το ταξίδι δεν αποδεικνύεται εύκολη υπόθεση. Οι παιδικοί  του φίλοι, θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς, ενώ οι ντόπιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν προς ιδίον όφελος την παρουσία του.

Οι εμπνευστές και σκηνοθέτες της ταινίας  Γκαστόν Ντουπρά και Μαριάνο Κον, πλάθουν με τέτοιο τρόπο όλους τους χαρακτήρες,  ώστε να ενισχύουν το επιδιωκόμενο κοινωνικό σχόλιο διανθίζοντας το πεδίο της δράσης με ανόμοια συμβάντα της περιπετειώδους διαδρομής του Ντάνιελ Μαντοβάνι. Μένει στη μνήμη η στιγμή μιας εικαστικής βράβευσης και τα παιχνίδια συμβιβασμού ανθρώπων άσχετων με το αντικείμενο. Η φωνή του διάσημου συγγραφέα, καλύπτεται από τα ουρλιαχτά και τα πισώπλατα παιχνίδια. Ο Όσκαρ Μαρτίνεζ( τον γνωρίσαμε στις “ Ιστορίες για Αγρίους”) διεισδύει πλήρως στο ρόλο, ενός σφαιρικά καλλιεργημένου ανθρώπου, όχι απόλυτα ταπεινού, αλλά έτοιμου να αντιμετωπίσει τις ατέλειες του, την κριτική και το παρελθόν. Ι.Γ

2. Ciao Amore… Dalida

170 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, ηχογραφήσεις σε δέκα γλώσσες, πλατινένιος και διαμαντένιος δίσκος πρώτη φορά για γυναίκα τραγουδίστρια, πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες, η μυθιστορηματική καριέρα της Δαλιδά δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει αφορμή για μία βιογραφική ταινία της τραγουδίστριας 30 χρονια μετά το θάνατό της. Παρά την ασύλληπτη καριέρα η σκηνοθέτις Λίζα Αζουέλος προτιμά να ρίξει φως και να εστιάσει στην προσωπική ζωή της Δαλιδά, που ούτε το πιο μελό κινημοτογραφικό δράμα θα μπορούσε να συλλάβει.

Ακολουθώντας τους κανόνες και τη χρονολογική σειρά της τυπικής βιογραφίας, η ταινία ακολουθεί τη ζωή της πρωταγωνίστριας από τα παιδικά της χρόνια στο Κάιρο, που μεγάλωσε, την πρώτη της εμφάνιση στο Olympia το 1956 στο Παρίσι, όπου γνώρισε την αποθέωση από το γαλλικό κοινό. Γίνεται αμέσως σταρ, η μία επιτυχία ακολουθεί την άλλη, έρχεται ο γάμος με τον μάναντζέρ της Lucien Morisse, ο οποίος δεν θα αργήσει να λάβει τέλος. Παρά τη δόξα και την τεράστια επιτυχία, η Δαλιδά αναζητούσε τον έρωτα και την αγάπη μέσα από τις σχέσεις της και αποζητούσε να δημιουργήσει τη δικιά της οικογένεια.

Αυτή την αντίστιξη προσπαθεί να φωτίσει η σκηνοθέτις σε ένα προσεγμένο κινηματογραφικό πορτρέτο, τη λαμπερή, πετυχημένη ερμηνεύτρια σε αντίθεση με τη συναισθηματικά περίπλοκη και εύθραυστη προσωπικότητα. Η τραγικότητα που της επεφύλασσε η ζωή ξετυλίσσεται δραματικά στην ταινία καθώς τρεις σύντροφοί της, μεταξύ των οποίων και ο άνδρας της χρόνια μετά το διαζύγιο, αυτοκτονούν. Στα 57 της χρόνια η Δαλιδά με ένα σημείωμα ότι η ζωή τής είναι αφόρητη πια, αυτοκτονεί από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Οι δυνατές ερμηνείες των επιτυχιών υφαίνονται προσεχτικά στην πλοκή αποδίδοντας δύσκολες στιγμές στη ζωή της πρωταγωνίστριας, που δεν δίστασε να μελοποιήσει. Η ομοιότητα της Ιταλοϊσραηλινής Σβέβα Αλβίτι με τη Δαλιδά είναι εντυπωσιακή, όπως και η ερμηνεία της, που παρά την ανύπαρκτη κινηματογραφική εμπειρία καταφέρνει να ενσαρκώσει την πολυτάραχη πορεία μίας ντίβας. Η αισθητική της εποχής ξεχωρίζει για την αρτιότητά της, αλλά η καλοδουλεμένη προσπάθεια της Αζουέλος πέφτει στην παγίδα πολλών βιογραφιών, που προσπαθούν να συμπυκνώσουν πολλά γεγονότα σε δύο ώρες, παραμερίζοντας τη δυναμική και τη ψυχολογική ιδιοσυγκρασία του ήρωα.

Η ταινία χάνει με τον τρόπο αυτό το στοιχείο που θα την απογείωνε, τη σκιαγράφηση δηλαδή ενός ψυχολογικού πορτρέτου με την ορμή για ζωή που είχε η Δαλιδά, αλλά και του βάρους της τραγικής μοίρας της ζωής της. Το Ciao amore… Dalida είναι κατατοπιστικό, διαφωτιστικό, χορταστικό, φωτίζεται από τη λάμψη του μύθου, δεν φωτίζει όμως τον άνθρωπο, μένει στην επιφάνεια του ειδώλου, διεκδικώντας περισσότερο την προσοχή του θεατή-θαυμαστή της ερμηνεύτριας παρά του θεατή που θέλει να τη γνωρίσει. Δ-Η.Β

3. Παράνομες Ζωές

Θα έτριζαν τα κόκαλα του φιλοσόφου και πατέρα της φιλελεύθερης θεώρησης Άνταμ Σμιθ, εάν μπορούσε να δει, το έργο του συνονόματου και συμπατριώτη του Βρετανού, το οποίο καταπιάνεται με τους παραβάτες βρετανούς , στην προσπάθεια τους να επιζήσουν, ληστεύοντας και συμμετέχοντας σε πράξεις ανομίας. Όπως παρουσιάζονται οι ενέργειες και οι πρακτικές του κεντρικού ήρωα και των φίλων του, φαίνεται σεναριακά και σκηνοθετικά να αθωώνονται, ενώ η εκτός νόμου συμπεριφορά τους, δεν έχει  πολιτικά κίνητρα,( αν είχε τότε θα ήταν αλλιώς) παρά μόνο, είναι ενταγμένη στον κοινό ποινικό κώδικά. Μια ταινία που μας πετάει από νωρίς εκτός, σινεμά που θα ήθελε να ακουμπήσει τον κοινωνικό ρεαλισμό της Άντρεα Άρνολντ, αλλά απέχει αρκετά από αυτόν. Ο Μάικλ Φασμπέντερ μας θυμίζει την ιρλανδική του καταγωγή(με την προφορά του), στο ρόλο του Τασκ, ενός αρχηγού μιας συμμορίας ληστών. Τον πατέρα του, ερμηνεύει ο σταθερής αξίας δευτερο-ρολίστας  ηθοποιός, ο Μπρένταν Γκλίσον. Ι.Γ

4. Σε Τέσσερις Χρόνους

Τέσσερις γυναίκες ερμηνεύουν την ίδια ηρωίδα, σε διαφορετικά χρονικά σημεία της ζωής της. Ένα πρόσωπο, ενός κατώτερου θεού, έρμαιο στα παιδικά της χρόνιας της πατρικής κακοποίησης και μιας τραγωδίας με θύματα τους φίλους της. Ασταθής, άφραγκη και αβέβαιη για τις επιλογές της, πέφτει στην αγκαλιά του πρώτου τυχόντα. Οι άντρες έχουν τον πρώτο ρόλο και αυτή δίνει μόνο το κορμί της. Τελικά, θα εκμεταλλευτή μια συγκυρία και θα βρεθεί με χιλιάδες ευρώ συμμετέχοντας σε ένα κόλπο στον ιππόδρομο.
Το έργο του γνωστού Γάλλου Αρνώ Ντε Παγιέ (Κολχαας) έχει μια χαοτική δομή και αυτή γίνεται αντιληπτή από το άναρχο δέσιμο των διαφόρων ιστοριών-περιπετειών της κεντρικής ηρωίδας. Τα γεγονότα δεν μπορούν να κρατήσουν για ώρα την προσοχή μας. Η Αντέλ Εξαρχόπουλος εκμεταλλεύεται τα νιάτα και την εμφάνισή της, προσδίδοντας το γνωστό ερωτισμό της, σε ρόλο-μανιέρα πια. Ι.Γ

5. Raw

6. The Great Utopia

Η ταινία «The Great Utopia» του Φώτου Λαμπρινού αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) ενός οράματος για τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία του ανθρώπου.

Παρουσιάζει και αντιπαραθέτει με απολύτως διασταυρωμένα ιστορικά τεκμήρια την πτώση του τσάρου, την κοινωνική έκρηξη του Οκτώβρη, την κυριαρχία των μπολσεβίκων, τον εμφύλιο πόλεμο, την αποτυχία του πολεμικού κομμουνισμού, την αναστροφή του Λένιν με τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), την κολοσσιαία έκρηξη της σοβιετικής κοινωνίας σε όλους τους τομείς: κοινωνικές παροχές, ελεύθερο εμπόριο, αγροτική παραγωγή, εκπαίδευση, ρόλος της γυναίκας, τέχνη, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, εικαστικές τέχνες, αρχιτεκτονική, μουσική, κινηματογράφος.