Ciao Amore… Dalida

Γράφει η Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

170 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, ηχογραφήσεις σε δέκα γλώσσες, πλατινένιος και διαμαντένιος δίσκος πρώτη φορά για γυναίκα τραγουδίστρια, πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες, η μυθιστορηματική καριέρα της Δαλιδά δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει αφορμή για μία βιογραφική ταινία της τραγουδίστριας 30 χρονια μετά το θάνατό της. Παρά την ασύλληπτη καριέρα η σκηνοθέτις Λίζα Αζουέλος προτιμά να ρίξει φως και να εστιάσει στην προσωπική ζωή της Δαλιδά, που ούτε το πιο μελό κινημοτογραφικό δράμα θα μπορούσε να συλλάβει.

Ακολουθώντας τους κανόνες και τη χρονολογική σειρά της τυπικής βιογραφίας, η ταινία ακολουθεί τη ζωή της πρωταγωνίστριας από τα παιδικά της χρόνια στο Κάιρο, που μεγάλωσε, την πρώτη της εμφάνιση στο Olympia το 1956 στο Παρίσι, όπου γνώρισε την αποθέωση από το γαλλικό κοινό. Γίνεται αμέσως σταρ, η μία επιτυχία ακολουθεί την άλλη, έρχεται ο γάμος με τον μάναντζέρ της Lucien Morisse, ο οποίος δεν θα αργήσει να λάβει τέλος. Παρά τη δόξα και την τεράστια επιτυχία, η Δαλιδά αναζητούσε τον έρωτα και την αγάπη μέσα από τις σχέσεις της και αποζητούσε να δημιουργήσει τη δικιά της οικογένεια.

Αυτή την αντίστιξη προσπαθεί να φωτίσει η σκηνοθέτις σε ένα προσεγμένο κινηματογραφικό πορτρέτο, τη λαμπερή, πετυχημένη ερμηνεύτρια σε αντίθεση με τη συναισθηματικά περίπλοκη και εύθραυστη προσωπικότητα. Η τραγικότητα που της επεφύλασσε η ζωή ξετυλίσσεται δραματικά στην ταινία καθώς τρεις σύντροφοί της, μεταξύ των οποίων και ο άνδρας της χρόνια μετά το διαζύγιο, αυτοκτονούν. Στα 57 της χρόνια η Δαλιδά με ένα σημείωμα ότι η ζωή τής είναι αφόρητη πια, αυτοκτονεί από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Οι δυνατές ερμηνείες των επιτυχιών υφαίνονται προσεχτικά στην πλοκή αποδίδοντας δύσκολες στιγμές στη ζωή της πρωταγωνίστριας, που δεν δίστασε να μελοποιήσει. Η ομοιότητα της Ιταλοϊσραηλινής Σβέβα Αλβίτι με τη Δαλιδά είναι εντυπωσιακή, όπως και η ερμηνεία της, που παρά την ανύπαρκτη κινηματογραφική εμπειρία καταφέρνει να ενσαρκώσει την πολυτάραχη πορεία μίας ντίβας. Η αισθητική της εποχής ξεχωρίζει για την αρτιότητά της, αλλά η καλοδουλεμένη προσπάθεια της Αζουέλος πέφτει στην παγίδα πολλών βιογραφιών, που προσπαθούν να συμπυκνώσουν πολλά γεγονότα σε δύο ώρες, παραμερίζοντας τη δυναμική και τη ψυχολογική ιδιοσυγκρασία του ήρωα.

Η ταινία χάνει με τον τρόπο αυτό το στοιχείο που θα την απογείωνε, τη σκιαγράφηση δηλαδή ενός ψυχολογικού πορτρέτου με την ορμή για ζωή που είχε η Δαλιδά, αλλά και του βάρους της τραγικής μοίρας της ζωής της. Το Ciao amore… Dalida είναι κατατοπιστικό, διαφωτιστικό, χορταστικό, φωτίζεται από τη λάμψη του μύθου, δεν φωτίζει όμως τον άνθρωπο, μένει στην επιφάνεια του ειδώλου, διεκδικώντας περισσότερο την προσοχή του θεατή-θαυμαστή της ερμηνεύτριας παρά του θεατή που θέλει να τη γνωρίσει.

“Ciao Amore… Dalida” από 30 Μαρτίου στους κινηματογράφους σε διανομή Rosebud 21