Ήμασταν στο Μέγαρο Μουσικής στην έναρξη του Φεστιβάλ ” Νύχτες Πρεμιέρας”. Ανταπόκριση και Κριτική της ταινίας ” Νιότη”

Ανταπόκριση-Κριτική

Ελίνα Τραιφόρου

Μια πλατεία και δύο εξώστες, δεν ήταν αρκετοί να χωρέσουν τους εκατοντάδες σινεφίλ, που βρέθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Τετάρτη 25/9 , για την έναρξη του Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της διοργάνωσης Ορέστης Ανδρεαδάκης αναφέρθηκε στα καινοτόμα ανοίγματα του θεσμού, στην πληθώρα ελληνικών και ξένων ταινιών που θα προβληθούν στο δεκαήμερο προβολών, αλλά και στην ταινία έναρξης,  το Youth(  Νιότη) του Πάολο Σορεντίνο. Ακολουθεί η κριτική μας,για το νέο φιλμ του βραβευμένου ιταλού σκηνοθέτη, Πάολο Σορεντίνο.

Η κριτική μας

Η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο, « Νιότη» με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Κέιν ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, κέρδισε το βραβείο Κοινού στο Καρλοβι Βάρι και ήταν η ταινία που άνοιξε τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.

Το έργο έχει στο επίκεντρο έναν ηλικιωμένο πρώην συνθέτη και μαέστρο ορχήστρας, ο οποίος περνά τις διακοπές του σε ένα υπεροπλυτελές ξενοδοχείο μαζί με τον επίσης ηλικιωμένο φίλο του σκηνοθέτη (Χάρβει Καιτέλ). Στον χώρο αυτό εκτυλίσσονται πολλές καταστάσεις που αφορούν έμμεσα ή άμεσα και τα δυο αυτά πρόσωπα καθώς συνομιλούν για το πέρασμα του χρόνου και τους προβληματισμούς τους γύρω από τη ζωή και το παρελθόν.

Μέσα από τη μοναδική ματιά του Πάολο Σορεντίνο ο θεατής θα γελάσει, θα συγκινηθεί, θα νιώσει άβολα, θα παρασυρθεί από τις εικόνες και θα αφουγκραστεί τα ηχητικά τοπία που διαμορφώνονται τόσο από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων. Εκεί που το λιβάδι σαν λευκός καμβάς ζωγραφίζεται από ρόλους μιας ολόκληρης καριέρας, από ήχους κουδουνίσματος και μουγκρίσματος που μετατρέπονται σε μελωδία. Εκεί που τα μάτια ακολουθούν την καρδιά και η καρδιά ακολουθεί το όνειρο και το όνειρο ακολουθεί τους καρπούς του παρελθόντος. Κι είναι άλλες φορές που η ένταση του νου γίνεται απλά μια εκφραστικότητα προσώπου που μιλάει για χαμένες προσδοκίες, που η πικρία επεκτείνεται από την εκφορά του λόγου σε ένα κοντινό πλάνο. Ο Πάολο Σορεντίνο ξέρει πως να εναλλάσσεται συναισθηματικά και πλανοθετικά από το γήινο στο ποιητικό με το χρόνο σκληρό και συνάμα τρυφερό.

Ξέρει επίσης και να εκπλήσσει. Να βάζει ένα μικρό κορίτσι να αναλύει μια δυσεύρετη ταινία και μια πανέμορφη γυναίκα να απαντά στα στερεότυπα με εύστοχο τρόπο. Και δείχνει πως η ομορφιά έχει πολλές πτυχές πέραν της εξωτερικής εμφάνισης. Ομορφιά είναι και ένα παιδί που τρέχει με το ποδήλατο καθώς δυο ηλικιωμένοι περπατούν.  Ή ένα άλλο παιδί που παίζει άτσαλα ένα κομμάτι στο βιολί. Κι όλες τούτες οι μικρές στιγμές, οι τυχαίες συναντήσεις να μας θυμίζουν κάτι. Σαν άνεμος που έρχεται απρόσμενα η νεότητα σε ρυτιδιασμένες μέρες.

Ο Μαικλ Κέιν κι ο Χάρβει Καιτέλ εκπληρώνουν το γλυκόπικρο του χρόνου ερμηνευτικά. Κι ο Σορεντίνο ανυψώνει χρησιμοποιώντας εικόνα αλλά και ήχο,  αγκαλιάζοντας το χώρο και το χρόνο, την ύλη και το πνεύμα. Κάποιες φορές τεντώνει υπερβολικά το «σκοινί της αναρρίχησης» επιτηδεύοντας και τείνοντας προς μελοδραματισμό. Επιπρόσθετα αισθάνεται κανείς πως υπάρχει μια δομική χαλαρότητα στην αφηγηματική δράση. Κάποιοι χαρακτήρες εμβόλιμοι περισσότερο προσθέτουν σε μια γενική ατμόσφαιρα ή λειτουργούν ως εικαστικός παράδρομος  στην κινηματογραφική χωροταξία του σκηνοθέτη παρά σε μια στοχευμένη περιγραφή ψυχοσύνθεσης. Αλλά Σορεντίνο θα σε συγχωρέσουμε γιατί έχεις πολλή αγάπη που μας διαπερνά κινηματογραφικά. «Υou’ve got the love I need to see me through».