Νεμπράσκα(Nebraska)

 Δράμα-Περιπέτεια 115′, Η.Π.Α 2013

του Αλεξάντερ Πέιν

Με τους Μπρους Ντερν, Γουίλ Φόρτε, Τζουν Σκουίμπ

Η “Νεμπράσκα” του Αλεξάντερ Πέιν θα λέγαμε ότι είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες αμερικάνικες ταινίες της φετινής χρονιάς. Ο ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης μπορεί να μην είναι δημιουργός πολύ μεγάλων δυνατοτήτων, τα θέματα του έχουν το κοινό στοιχείο ότι ανακυκλώνονται στην ούτω καλούμενη ανδρική κενότητα και μελαγχολία των αντι-ηρώων του, αλλά κάποιες φορές όπως τώρα θα κάνει ένα βήμα μπροστά, και σε όλο αυτό θα δώσει βάθος, ουσία και περιεχόμενο, ξεφεύγοντας από κάποιες υπερβολές και κλίσε που είδαμε στο παρελθόν.

Ο Πέιν στη “Νεμπράσκα” εγκαταλείπει την ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης και των ατόμων υψηλότερου κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου όπως στο “Sideways” και στους “Απογόνους”, για να δει από μέσα, μια άλλη κατηγορία Αμερικανών, κάπως ξεχασμένων από το προβεβλημένο χολιγουντιανό σύστημα.

Ένας ηλικιωμένος πατέρας (ο Γούντι) που επιβιώνει πίνοντας αλκοόλ, μια νταρντάνα δυναμική κυρία (η Κέιτ) και τα δύο τους παιδιά, με το ένα από αυτά (τον Ντέιβιντ) αν και άνω των 40 παραμένει προσκολλημένος στην οικογένεια, με τη σύντροφό του να τον αφήνει στα κρύα του λουτρού εξαιτίας αυτής της εξάρτησης.

Ο Γούντι ισχυρίζεται ότι κέρδισε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και για να το εξαργυρώσει πρέπει να πάει από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα. Το χει κάνει βούκινο, έτσι λοιπόν φίλοι και εχθροί θυμούνται κάποιες παλιές ιστορίες για να του ζητήσουν πίσω τα χρωστούμενα, τώρα που «έγινε» εκατομμυριούχος.

Όμως η ταινία (και εδώ είναι το ενδιαφέρον), αφήνει σε δεύτερη μοίρα την εξέλιξη αυτής της ιστορίας. Ο Πέιν με τον τρόπο που κινηματογραφεί, με τη μαυρόασπρη φωτογραφία να κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος, με τη κάμερα να γυρίζει συχνά στον μελαγχολικό ουρανό και να επιστρέφει στους κοινότυπους χαρακτήρες του, αναδεικνύει στο κοινό κάτι πολύ απλό, που για την πλειοψηφία των ανθρώπων είναι δύσκολο να συλλάβουν. Ότι δηλαδή την ίδια στιγμή που η ίδια η ζωή προχωρά, κάποιοι γύρω μας μένουν στάσιμοι, μίζεροι και θλιβεροί, με την παραπαίουσα αυτή κατάσταση να μην μπορεί να εξηγηθεί από τους ίδιους. Άρα λοιπόν παραμένουν εγκλωβισμένοι στις ίδιες συνήθειες, στην ίδια ρουτίνα, βρίσκονται εφόρου ζωής πάνω σε μία ευθεία γραμμή. Μια ψυχολογική διεργασία που δεν μπορεί εύκολα να γίνει από τον καθένα αν δεν υπάρξει πρώτα η γνώση του ίδιου του εαυτού μας.

Έτσι λοιπόν πατέρας και γιος, αλλά και μια ολόκληρη κοινότητα στη Νεμπράσκα, θα βρουν κάτι απλό για να ασχολούνται, αφήνοντας κατά μέρος τα δύσκολα και ανεπίλυτα που έχουν να κάνουν με την ίδια τους την ύπαρξη.

Ο Πέιν θα βγάλει αυτή την αντίφαση πολλές φορές στην επιφάνεια, είτε σε ένα μάζεμα ανδρών για να δουν αμερικάνικο ποδόσφαιρο, είτε στις σκηνές του Γούντι με τον Ντέιβιντ, με την κάμερα να τραβάει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με τον πατέρα να βρίσκεται πάντα μπροστά από τον γιο του, κι αυτός να ακολουθεί. Άλλωστε και η πρώτη φωτογραφία της ταινίας που κυκλοφόρησε πριν καιρό και βρίσκεται αναρτημένη στο imdb, αυτό το στοιχείο προβάλλει.

Επιβλητική η παρουσία της μητέρας, που ερμηνεύει μοναδικά η Τζουν Σκουίμπ. Γενικά, όλοι οι δευτερεύοντες ρόλοι είναι πραγματικά πολύ δυνατοί, όπως βεβαίως και των δύο κεντρικών προσώπων που διεκδικούν Όσκαρ Μπρους Ντερν και Γουίλ Φόρτε.

 Η “Νεμπράσκα” από 23/1 στους κινηματογράφους σε διανομή Spentzos