Lucky

Κριτική Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

Σε μία κωμόπολη στον αμερικάνικο Νότο με άγρια ερημικά τοπία ο 90χρονος Λάκι ακολουθεί καθημερινά τη ρουτίνα του: πρωινή γυμναστική, καφέ και σταυρόλεξο στο ίδιο μέρος, τα ψώνια της ημέρας, τηλεόραση και ένα μπλάντι μέρι στο ίδιο μπαρ. Χαρακτηριστική φιγούρα της περιοχής, μοναχικός και ολιγομίλητος, η καθημερινότητα του Λάκι θα ανατραπεί, όταν μία μέρα καταρρέει στο σαλόνι του χωρίς προφανή λόγο και αναγκάζεται να επισκεφτεί το γιατρό. Τα γηρατειά ως διάγνωση δεν ικανοποιεί τον ιδιόρρυθμο πρωταγωνιστή, αλλά δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο, ότι κάποτε θα πεθάνει.

Για το  σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο -παράλληλα και ηθοποιός, τον είδαμε μεταξύ άλλων στο  στο »Fargo» και »Zodiac»- Τζον Κάρολ Λιντς  επιλέγει έναν δελεαστικό κινηματογραφικά  τρόπο για να μιλήσει για τα πιο άβολα θέματα. Με σεβασμό και τρυφερότητα στον πεισματάρη Λάκι, ο σκηνοθέτης αποφεύγει την παγίδα της γραφικότητας -που συνηθίζεται με την περιγραφή υπέργηρων ηρώων- και σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός ισορροπημένου ψυχικά και σωματικά ανθρώπου, που έρχεται αντιμέτωπος με το φόβο θανάτου. Η φθορά στο σώμα και στη ψυχή,   το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου, το γήρας και η μοναξιά ,προσεγγίζονται με τον πιο ανεπιτήδευτο και ουσιαστικό τρόπο, δίχως ίχνος κλισέ ή μελό, με ένα σενάριο που διακρίνεται για το χιούμορ αλλά και το στοχασμό του, την ίδια στιγμή  και με μία υποδειγματική πρωταγωνιστική ερμηνεία.

Το «Lucky» συναντά την πραγματική ζωή καθώς είναι το κύκνειο άσμα του μεγάλου Αμερικάνου ηθοποιού Χάρι Ντιν Στάντον που έφυγε από τη ζωή στα 91 του χρόνια, λίγο πριν την κυκλοφορία της ταινίας στις αίθουσες. Συνάμα είναι και ένας φόρος τιμής στο μεγάλο καρατερίστα του αμερικάνικου σινεμά, καθώς δεν λείπουν οι αναφορές στους εμβληματικούς ρόλους της καριέρας του. Ακόμη κι ο ρόλος- έκπληξη του Ντέιβιντ Λιντς ως φίλος του Λάκι στην ταινία, είναι μία σαφής αναφορά στην εκτίμηση που τρέφει ο μεγάλος σκηνοθέτης στον άλλοτε πρωταγωνιστή του.

Ο Τζον Κάρολ Λιντς ξέρει ακριβώς τι θέλει να κάνει, να θέσει τα ερωτήματα και να αποφύγει το μελόδραμα. Και ο πιο ωραίος τρόπος, είναι να βασιστεί στην ανεπιτήδευτα φυσική ερμηνεία του Στάντον, ο οποίος παίρνει την ταινία στα χέρια του, χτίζει έναν κινηματογραφικό ήρωα με ευαισθησία και απλότητα, που συγκινεί όχι με αυτά που λέει, αλλά με αυτά που υπονοεί. Δύσκολα θα έβρισκε καλύτερο τρόπο να αποχαιρετίσει τη μεγάλη οθόνη ένας μεγάλος ηθοποιός, ακόμη πιο δύσκολα να συνδεθεί τόσο συγκινητικά, το σινεμά με την πραγματικότητα.