Μείνε Δίπλα Mου (Ain’t Them Bodies Saints)

Ρομαντικό Δράμα, 96′ Η.Π.Α 2013

του Ντέιβιντ Λόουερι

O 33 χρόνος Ντέιβιντ Λόουερι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο που η νέα γενιά σκηνοθετών μπορεί να οδηγηθεί σε μια επιτυχημένη σταδιοδρομία,  κι αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από το χτίσιμο της καριέρας βήμα με βήμα.

Ο Λόουερι μέχρι το 2013 βρισκόταν σε παραγωγική έξαρση, γυρίζοντας 3 πειραματικές ταινίες  μεγάλου μήκους και 10 μικρού, για να φτάσει τώρα με το « Μείνε Δίπλα μου» μέχρι τους πρόποδες της ορεινής Γιούτα, και στο Φεστιβάλ Sundance κερδίζοντας τον έπαινο, συμπεριλαμβανομένου και του βραβείου καλύτερης φωτογραφίας.

Το έργο παρά τις εμφανείς σεναριακές του αδυναμίες που έχουν να κάνουν πρωτίστως με την απλοϊκότητα της ίδιας της ιστορίας , αλλά και τις κραυγαλέες ομοιότητες με συγκεκριμένες ταινίες της δεκαετίας του 70 ( αναφερόμαστε πιο κάτω),  θα επιτύχει ως ένα βαθμό να βυθίσει τον θεατή σε ένα ποιητικό σύμπαν πού έχει στο επίκεντρο την ανθρώπινη ύπαρξη, παίζοντας με τις έννοιες της μοίρας, της προδοσίας και της αγάπης.

Με φόντο το Τέξας της δεκαετίας του 1970 , ο δημιουργός θα ξεκινήσει από το σημείο που τα περισσότερα γουέστερν τελειώνουν . Δηλαδή από τις συνέπειες μιας αποτυχημένης ληστείας και τον τραυματισμό ενός αστυνομικού, του Πάτρικ Γουίλερ( Μπεν Φόστερ) με την αστυνομία να φυλακίζει το ζευγάρι Ρουθ Γκούθρι(Ρούνεϊ Μάρα) και τον  Μπομπ Μάλντον( Κέισι Άφλεκ).

Η σφαίρα έφυγε από το πιστόλι της Ρουθ αλλά ο σύζυγος της για να την προστατέψει ισχυρίστηκε  ότι αυτός ήταν ο θύτης του περιστατικού. Η Ρουθ την γλιτώνει, ο Μπομπ φυλακίζεται  και το έργο ουσιαστικά ξεκινά 4 χρόνια αργότερα από το σημείο που ο Μπομπ δραπετεύει για να βρει την γυναίκα και το παιδί του.

Μπορεί η πλοκή να μην είναι ιδιαίτερα συναρπαστική, και να κυλάει αργόσυρτα με παύσεις και σιωπές, την ίδια όμως στιγμή αυτή η αντισυμβατικότητα της ίντριγκας και του σασπένς δομείται με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να γίνουν αντιληπτά στο κοινό  όλα τα συναισθηματικά κίνητρα των τριών αντί-ηρώων, κι αυτό είναι το στοιχείο που δίνει κάποια αξία στο έργο. Η ταινία πρώτον  αφήνει κατά μέρος τις ηθικές κρίσεις για την συμπεριφορά των χαρακτήρων, δεύτερον αγνοεί ορθά  το κοινωνικό πλαίσιο και την κουλτούρα της ίδιας της Αμερικής και τρίτον  τονίζει την αποξένωση των ανθρώπων αυτών από το περιβάλλον που τους περικλείει.

Ο Μπεν η Ρουθ, και πρωτίστως ο βασικός πρωταγωνιστής ο Μπομπ, βασανίζονται από εμμονές κι ενοχές. Ο καθένας κρίνει και πράττει με τον δικό του τρόπο. Αυτό που τελικά θα τους ενώσει είναι το γεγονός πως  θα θυσιάσουν κάτι ( μικρό η μεγάλο) στο όνομα της αγάπης και της προσωπικής τους ευτυχίας.

Στα θετικά του έργου το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης δεν θα παρασυρθεί από την ιστορία ενός «εγκλήματος και μιας τιμωρίας», θα ανοίξει το πλάνο και θα συνθέσει όμορφες μεγάλες εικόνες από τα τεράστια λιβάδια του αμερικάνικου νότου, με την κάμερα του να απορροφά υπέροχα το πλούσιο φυσικό τοπίο, αντιπαραβάλλοντας την παρθένα φύση με τους εύθραυστους χαρακτήρες των  ανθρώπων.

Ο τρόπος που γίνεται αυτή η σύνθεση δεν μπορεί να μην φέρει στο μυαλό το κλασικό φιλμ «Badlands» του Τέρενς Μάλικ και το «Κλέφτες Σαν κι Εμάς» του Ρόμπερτ Άλτμαν. Εδώ έγκειται κι η αδυναμία του νεαρού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λόουερι.  Κατά μία έννοια με το « Μείνε Δίπλα μου» αποτίει  φόρο τιμής στις δύο αυτές κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας του 70 , αλλά παραμένει ασαφές αν προσδίδει κάτι καινούργιο και φρέσκο σε αυτό το στυλ σινεμά. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι το 1973 όταν ο Μάλικ είχε σκηνοθετήσει το «Badlands» όλοι έτρεξαν να τον κατηγορήσουν για συρραφή του «Μπόνι και Κλάιντ». Με τα χρόνια αποδείχθηκε ότι το «Badlands» κουβαλούσε ένα νέο- ιδιαίτερο ύφος κινηματογραφικής φόρμας και γλώσσας που σήμερα διδάσκεται στα καλύτερα πανεπιστήμια της υφηλίου.

Απο 24/10 στους κινηματογράφους σε διανομή Odeon