Ο Μάλκομ ΜακΝτάουελ για τον ρόλο του στο “Κουρδιστό Πορτοκάλι” και πώς ο Κιούμπρικ τον έκλεψε

Ο ηθοποιός Μάλκομ ΜακΝτάουελ σε πρόσφατο άρθρο που έγραψε στην Guardian για το πώς γυρίστηκε το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”, μία από τις σημαντικότερες ταινίες του Κιούμπρικ, ανέφερε πολλές άγνωστες πτυχές των γυρισμάτων, τόσο καλές όσο και κακές.

Ο Κιούμπρικ ήθελε από χρόνια να μεταφέρει το βιβλίο του Άντονι Μπέρτζες στη μεγάλη οθόνη, δεν μπορούσε όμως να βρει τον κατάλληλο πρωταγωνιστή. Όταν είδε τον Μάλκομ ΜακΝτάουελ στο “If…” του Λίνσι Άντερσον ήξερε πως τον βρήκε. Πέρασαν εννέα μήνες μαζί προτού αρχίσουν τα γυρίσματα βλέποντας βίαιες ταινίες κάθε μέρα και σκηνές από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ήθελε να τα χρησιμοποιήσει στο κομμάτι που ο Άλεξ, ο χαρακτήρας που θα έπαιζε ο ΜακΝτάουελ, θα υποβαλλόταν σε θεραπεία.

Συνεργάστηκαν στενά πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα  και όταν ήρθε ο καιρός να ετοιμάσουν τα κουστούμια της συμμορίας του έδειξε τα ρούχα για το κρίκετ που είχε μαζί του. Η στολή άρεσε στον Κιούμπρικ και μάλιστα του ζήτησε να φορέσει την καλύπτρα πάνω από τα ρούχα.

Ο ΜακΝτάουελ υπέμεινε πολλά δυσάρεστα πράγματα κατά τα γυρίσματα, το χειρότερο ίσως ήταν η συσκευή για να του κρατάει τα μάτια ανοιχτά, μία από τις πλέον χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας. Ο ίδιος είχε πει πως δεν ήθελε να το κάνει. Στα γυρίσματα είχαν έναν γιατρό που είχε παράσχει αναισθησία στα μάτια, όμως η κλίση που είχε το κάθισμα έκανε την συσκευή να φεύγει, γρατζουνίζοντάς του τον κερατοειδή. Μόλις πέρασε η αναισθησία ένιωθε τέτοιους πόνους που ήθελε να βαρέσει το κεφάλι του στον τοίχο, το μόνο όμως που ένοιαζε τον Κιούμπρικ ήταν πότε θα έκανε το επόμενο γύρισμα.

Το πιο θλιβερό ίσως ήταν πως ο ηθοποιός δεν πληρώθηκε όπως έπρεπε. Είχε ζητήσει $100,000 και 2,5% του box office, κάτι που είχε πάρει και για την προηγούμενη ταινία του. Ο Κιούμπρικ του είπε πως η Warner αρνήθηκε να του δώσει το 2,5%, αλλά μερικούς μήνες αργότερα και αφού η ταινία είχε γίνει επιτυχία κάποιοι από το στούντιο του είπαν πως “θα γίνεις πολύ πλούσιος με το 2,5% που δώσαμε στον Στάνλεϋ για εσένα”. Ήξερε πως ο Κιούμπρικ δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσει τα λεφτά του.

“Ήταν απαίσιος ο τρόπος που μου φέρθηκε αφού είχα δώσει τόσο πολύ από τον εαυτό μου αλλά το ξεπέρασα. Αυτή η ταινία με έκανε κομμάτι της ιστορίας του κινηματογράφου. Κάθε γενιά την ανακαλύπτει και πάλι – όχι εξαιτίας της βίας, που φαντάζει παλιά σε σχέση με το σήμερα, αλλά της ψυχολογικής βίας. Αυτή η συζήτηση, περί της ελευθερίας των επιλογών του ατόμου είναι διαχρονική”.