26/09/2018, 13:06 No Comments 292 Views

Η ” Παρείσφρηση” του Σπάικ Λι ηγείται των νέων ταινιών της κινηματογραφικής εβδομάδας

Οι ταινίες της εβδομάδας από την Πέμπτη 27/9 στους κινηματογράφους

Επιμέλεια-Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης

1. Η Παρείσφρηση” ( 3.5/5)

“Παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός Αφροαμερικανού μυστικού πράκτορα στα τέλη του ’70 ( τον οποίο ερμηνεύει ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον), να παγιδεύσει τον ηγέτη της Κου Κλουξ Κλαν στην Λουιζιάνα ( μετά από άνωθεν εντολές). Βοηθός και συνεργάτης του, είναι ένας λευκός άντρας,( τον οποίο ερμηνεύει ο Άνταμ Ντράιβερ.)

“Περπατάει” στην έκτη δεκαετία της ζωής του, έχοντας ήδη από τα 30 του ,κερδίσει την αναγνώριση της κινηματογραφικής κοινότητας και του κοινού , όταν με το “ Do the Right Thing”, στοχοποίησε τη νέα τάξη πραγμάτων της δεκαετίας του ‘80. Με την τολμηρή και ταυτόχρονα χιουμοριστική του ματιά, ,φανέρωσε τον άλλο κόσμο της Αμερικής -η οποία για τον ίδιο παραμένει ακόμα το ίδιο ρατσιστική-, χρησιμοποιώντας ως προσλαμβάνουσες εικόνες, τις εμπειρίες της δικής του οικογένειας, ενώ οι πρώτες του ταινίες, δείχνουν τις αφηγηματικές δεξιότητές του, αποφεύγοντας την εξιστόρηση γεγονότων, με δακρύβρεχτο ύφος.

Ισχυρό χιούμορ, ευρηματικές ατάκες αλλά και μουσικές συνεργασίες που έμειναν στην ιστορία(όπως ήταν η συνεργασία του με τον Στίβι Γουόντερ), συνθέτουν το αιχμηρό κινηματογραφικό του στιλ.

Από το “ Inside Man” του 2006 και μετά, οι θεματικές του αλλά και το ύφος του συστηματικά ανακυκλώνονται και ως εκ τούτου, οι επόμενες του ταινίες, έδειξαν την έλλειψη νέων ιδεών, στο να προσεγγίσει τα διαχρονικά προβλήματα της κοινότητας των μαύρων. Όλα όσα γράψαμε, αφορούν τον θυμωμένο με όλους και με όλα Σπάικ Λι.

Η νέα του ταινία ( που είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ρον Στόλγουορθ ), δεν διαφοροποιεί τη γενικότερη εκτίμησή μας, ότι ο Σπάικ Λι επαναλαμβάνεται και πως μένει προσκολλημένος πάνω στην αισθητική φόρμα, της δεκαετίας του ’80, αλλά ίσως και να δικαιολογείται, εξαιτίας του γεγονότος οτι η υπόθεση διαδραματίζεται εκείνα τα χρόνια.

Εντούτοις, ενώ η ” Παρείσφρηση ” κινείται στους ρυθμούς της παρατεταμένης εφηβείας του δημιουργού της( από τη δομή των διαλόγων, μέχρι την απλουστευμένη και μη σοφιστικέ πλοκή της), θα κάνει στροφή 180 μοιρών για να οδηγηθεί η ταινία από τα ’70ς στο σήμερα και στις ράγες ενός ιδεολογικού μανιφέστου, με εικόνες…γροθιά στο στομάχι, φέρνοντας πρόσωπο με πρόσωπο το θεατή, με πραγματικές σκηνές ρατσιστικής βίας και ανθρώπινου πόνου, όπως αποτυπώθηκαν με την αναβίωση των φυλετικών εντάσεων, κατά τη διάρκεια της αιματηρής πορείας της Κου Κλουξ Κλαν στη Βιρτζίνια το καλοκαίρι του 2017.

Ο Σπάικ Λι , χρησιμοποιεί υλικό από τα τραγικά γεγονότα εκείνων των ημερών, ενώ κάτω από το πέπλο, βρίσκεται ο Ντόναλντ Τραμπ, και τα σλόγκαν “ American First, Make America Great Again”, όπως αποτυπώνεται και στην έναρξη της ταινίας αλλά και στο τέλος της.

Μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ Καννών 2018

2. Το Ατελιέ (3/5)

Το δεύτερο μέρος της πολυβραβευμένης ταινίας του, το “The Class “ ( Ανάμεσα στους Τοίχους) του 2008, σκηνοθέτησε ο Λοράν Καντέ, έχοντας ξανά για συνεργάτη του στο σενάριο, τον Ρομπέν Καμπιγιό(120 Χτύποι το λεπτό).
Το “The Class”( το οποίο διδάσκεται σε πανεπιστήμια και προβάλλεται σε σχολεία), ήταν η πρώτη ταινία στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου, όπου τέθηκαν τόσο κοφτερά τα θέματα που έχουν να κάνουν με την πολυφυλετικότητα της γαλλικής κοινωνίας, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μέσα στο εκπαιδευτικό πλαίσιο, εκεί που διαμορφώνονται οι προσωπικότητες και οι συνειδήσεις των νέων παιδιών, σε μια διαλεκτική σχέση, μαθητή και καθηγητή. Ο Καντέ όπως και τότε, έτσι και τώρα, παγώνει τη δράση σε ένα χώρο( το εργαστήριο γραφής εν είδει τάξης) και χρησιμοποιεί τον ακατάπαυστο λόγο των ηρώων του, για να προσθέσει και τις νέες εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, όπως είναι ο γαλλικός πατριωτισμός, η απέχθεια προς τους ξένους, αλλά και η ανεργία, χρησιμοποιώντας από τη μια τον νεαρό Αντουάν( που εκπροσωπεί την πρώτη σχολή σκέψης) και από την άλλη, στήνει το εσωτερικό σκηνικό του, στην παραθαλάσσια περιοχή Λα Σιοτά, όπου τα ποσοστά ανεργίας, είναι από τα υψηλότερα στη Γαλλία και το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν, κατατάσσεται ως η πρώτη δύναμη.
Η αλληλοτροφοδότηση ιδεών και απόψεων των παιδιών με την υπεύθυνη του εργαστηρίου( την Ολίβια), θα δημιουργήσει μια διαμάχη ανάμεσα σε αυτήν και στον Αντουάν.
Ο Λοράν Καντέ στηρίζεται στις λέξεις, αλλά εν αντιθέσει με το “ The Class”, η ακατάπαυστη φλυαρία παραμένει εσαεί ξεκομμένη από την συμβατική κινηματογραφική φόρμα, ως εκ τούτου, το έργο σε κάποια του σημεία, πετάει έξω το κοινό, παρακολουθώντας διαλόγους χωρίς τη δική του συναισθηματική εμπλοκή.
Δεν θα μπορούσαμε να μην αναγνωρίσουμε και την αξία του συγκεκριμένου έργου, όταν τίθεται το ζήτημα της απολυτότητας, της έλλειψης διαλόγου και της κατανόησης, που αποτελούν μάστιγα του κόσμου τούτου.

3. Searching (3 /5)

Τι κάνουν άραγε τα παιδιά μας στο διαδίκτυο; Είναι η ερώτηση που απασχολεί κάθε γονέα, ιδίως όταν το παιδί βρίσκεται στη δύσκολη φάση της εφηβείας. Στη θέση του Τζον Χο, δεν θα ήθελε να βρεθεί κανείς. Η ανησυχία του, για την τύχη της 16χρόνης κόρης του, όταν θα μάθει τα κακά μαντάτα(ούτε στο σχολείο πήγε, ούτε και στο μάθημα πιάνου), θα τον ωθήσει στην αναζήτηση της, μέσα από τον προσωπικό της υπολογιστή. Το facebook, το facetime, το youtube και το tublir, αποτελούσαν μέρος μιας πραγματικής ή φανταστικής εφηβικής ζωής, με πρόσωπα γνωστά, αλλά ακόμα και άγνωστα στην καθημερινότητα της Μαργκότ. Ο απελπισμένος πατέρας θα ξεκινήσει και θα τελειώσει την έρευνα, διεισδύοντας στον αχανή κόσμο του διαδικτύου. Πλάι του στέκεται μία ιδιωτική αστυνομικός.

Το έργο, το έγραψε και το σκηνοθέτησε ένας 27χρόνος, ο Ανίς Τσαγκάντι. Η ευρηματική του ιδέα, να τοποθετήσει τον πατέρα, απέναντι από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή της κόρης του και η θέαση ολόκληρης της ταινίας και της δαιδαλώδους αστυνομικής πλοκής της, να γίνεται μέσα από το pc και τα smart phones, δεν ήταν μόνο ευφυής, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και δέος, για το πως εξελίχθηκαν οι νέες τεχνολογίες, όπου -εν προκειμένω- οι αμέτρητες “εικονικές” επαφές της εξαφανισμένης ηρωίδας, προκαλούν χάος και δυσκολεύουν τις έρευνες. Η ταινία αναφέρεται στην χειραγώγηση μέσα από το διαδίκτυο, μα και σε κάποιες, ευεργετικές πτυχές του. Χωρίς την συγκεκριμένη οπτική, η ταινία μυστηρίου, θα είχε ασθενή δυναμική. Βραβείο στο Φεστιβάλ Σαντάνς.

4. Τι θα πει ο Κόσμος (2.5/5)

Ο κόσμος μπορεί να λέει το μακρύ και το κοντό του, όσοι ασχολούνται με το τι θα πει ο κόσμος, η δυστυχία τους είναι προ των πυλών… μπροστά όμως στις διαταγές του κορανιού και των άγραφων νόμων που διέπουν τη μουσουλμανική πίστη, το ζήτημα δεν είναι τόσο γραφικό, όσο μπορεί να φαίνεται.

Η σκηνοθέτις της ταινίας, είναι από το Πακιστάν, μεγαλωμένη στο Όσλο και μας μεταφέρει προσωπικά της βιώματα, βιώματα φίλων και γνωστών, σε ένα κοινωνικό δράμα, το οποίο θυμίζει ιρανικό σινεμά, και το σινεμά -εν γένει- για τη ζωή των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες.

Μια 16χρόνη κοπέλα πακιστανικής καταγωγής, που μένει στη Νορβηγία, θα ερωτοτροπήσει με έναν συνομήλικο της. Ο αυταρχικός πατέρας της, θα την στείλει στο Πακιστάν, μέχρι να ξεχαστεί το συμβάν, αλλά κι εκεί η νεαρή ηρωίδα, θα βρεθεί μπλεγμένη σε μια παρόμοια ιστορία.

Όσοι βλέπουν μετά μανίας τέτοιου είδους ταινίες, σε ελάχιστα σημεία, θα δουν και κάτι διαφορετικό απ’όλες τις προηγούμενες. Η ψυχολογική βία, οι μεσαιωνικές αντιλήψεις, ο δρόμος χωρίς διέξοδο, βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, όπως επίσης, διαπιστώσαμε και μια κινηματογραφική υπέρ- δραματοποίηση. Όμως η ταινία, διαθέτει τις ευαισθησίες της δημιουργού της και κάποιες σκηνές που αποτυπώνουν τις σαδιστικές μεθόδους ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης, όπως επί παραδείγματι, ήταν η στιγμή που η νεαρή κοπέλα και ο φίλος της, εξαναγκάζονται από τις αρχές, μπροστά στην κάμερα να παίξουν το ερωτικό παιχνίδι, για να χρησιμοποιήσουν οι αστυνομικοί αργότερα το υλικό,εκβιάζοντας τις οικογένειες των παιδιών.

5.Ο Οίκτος (2/5)

Ο Μπάμπης Μακρίδης, παραμένει ο τελευταίος πιστός συνεχιστής του ελληνικού weird σινεμά, την στιγμή που οι πρωτεργάτες του, το έχουν αφήσει πίσω( Λάνθιμος, Τσαγγάρη). Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Ευθύμης Φιλίππου.

Η ταινία παρακολουθεί έναν μεγαλοδικηγόρο-και κάτοικο νοτίων προαστίων-( Γιάννης Δρακόπουλος), τη χρονική στιγμή που μαθαίνει πως η γυναίκα του είναι χτυπημένη από τον καρκίνο. Επιδιώκει τον οίκτο και τη συμπόνοια του περίγυρού του(γειτόνων, φίλων, αγνώστων κλπ), ενώ ετοιμάζει το γιο του, να αποδεχτεί τον επερχόμενο θάνατο της μητέρας του. Μέσα του βαθιά επιθυμεί να συμβεί αυτό, γιατί είναι και ολίγον υποκριτής καιροσκόπος και δείχνει μια συμπάθεια, για μια γυναίκα του από κάτω ορόφου.

Ο Μακρίδης, παίζει με το αλληγορικό στοιχείο πάνω στη φόρμά, μιας γενικότερης αποστασιοποίησης κι ενός στιλ με σταθερά κάδρα, ελάχιστες κινήσεις των πρωταγωνιστών και κοφτές βραχύβιες ατάκες. Η μονοτονία, ενίοτε σπάει από κάποια έξυπνα τρικ, μέχρι και την όμορφη διασκευή, ενός παραδοσιακού νανουρίσματος, αλλά πέραν των μικρών όμορφων εξάρσεων, το έργο παραπέμπει σε μια φόρμα, που έγινε κάποτε μόδα, αλλά πλέον είναι ξεπερασμένη και άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος.