Το Δωμάτιο

Δράμα, 118′, Η.Π.Α 2015

Πρωτότυπος Τίτλος: Room

Του Λένυ Έιμπραμσον

Με τους Μπρι Λάρσον, Γουίλιαμ Μέισι, Τζόαν Αλεν,Τζέικομπ Τρέμπλει

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Για τα διεστραμμένα με αποκλίνουσα συμπεριφορά ανθρώπινα αρπακτικά , όπως ήταν ο πα-τέρας Γιόζεφ Φριτσλ, ο οποίος σε ένα υπόγειο -φυλακή στην Αυστρία, κακοποιούσε σεξουαλικά την κόρη του για 24 χρόνια, είναι εμπνευσμένο το « Δωμάτιο» του Ιρλανδού σκηνοθέτη Λένυ Έιμπραμσον, στηριζόμενο στο ομώνυμο βιβλίο της Έμμα Ο’Ντόνοχιου.
Το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο κλειστοφοβικό πρώτο, βλέπουμε μόνο τέσσερις τοίχους, ένα κρεβάτι, μια μπανιέρα, μια γυναίκα, τη Μέι, το 5χρόνο αγόρι της, τον Τζακ -παιδί με μακρύ μαλλί που μοιάζει με κορίτσι- και τον άντρα- βιαστή, τον Νικ, κρατώντας τους για χρόνια φυλακισμένους.
Στο φωτεινότερο δεύτερο,  τα δύο βασανισμένα πρόσωπα συναντούν τον κοινωνικό περίγυρο από το μακρινό παρελθόν, γονείς, φίλους και την αδιάκριτη προσοχή των Μέσων Ενημέρωσης.

Άραγε όλα τριγύρω αλλάζουνε ή όλα τα ίδια μένουν;

Συναρπαστικά τα πρώτα 50 λεπτά  βυθιζόμαστε στο σύμπαν της εγκληματικής ψυχολογίας του Νικ και της επιβαλλόμενης απομόνωσης μητέρας και γιου, αναπτύσσοντας τα δύο θύματα της ιστορίας, μηχανισμούς αυτόεπιβίωσης, πάλης και φυγής, στο παρά ένα μιας μόνιμης ψυχολογικής ανισορροπίας.
Μέχρι εκείνο το σημείο ο Λένυ Έιμπραμσον παίζει με το σασπένς και τα κίνητρα των τριών χαρακτήρων, μέσα σε ένα περιβάλλον φοβερής εσωτερικής έντασης κυρίως από το παιδί αλλά και από τη μητέρα, έως ότου  το σχέδιο τους για απόδραση  πάρει σάρκα και οστά.

Δείχνοντας ο σκηνοθέτης να διαθέτει ισχυρό υπόβαθρο μόνο για το πρώτο μέρος, η συνέχεια της ιστορίας δεν είναι το ίδιο συναρπαστική δημιουργώντας εμφανή ρωγμή  εκεί που η Μει συναντάει τους διαζευγμένους πια γονείς της αλλά κι ένα παλιό της φίλο, για να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον έξω κόσμο και τους δαίμονές της. Αισθανόμαστε πως λείπει το στιβαρό σενάριο για το κομμάτι εκείνο που μας θυμίζει τους στίχους « σαν βγω από αυτή τη φυλακή», δηλαδή στην προσπάθεια του δημιουργού να μιλήσει αλληγορικά και ταυτόχρονα να ισορροπήσει τον εφιάλτη του υπογείου και την εξίσου επώδυνη εφιαλτική καθημερινότητα της «ελεύθερης» ζωής. Ο Έιμπραμσον υποκύπτει στην απλοϊκή ηθικολογία, στην εκμετάλλευση των συναισθημάτων μας, επικαλύπτοντας με αδικαιολόγητα ξεφωνητά και ουρλιαχτά των δύο κεντρικών προσώπων, το υπόλοιπο μέρος της αφήγησης, όπου το ψυχικό τους τραύμα από τη βία και τη κακοποίηση δεν προκύπτει αβίαστα αλλά κινηματογραφικά κάπως εκμαιεύεται.

Ως βιασθείσα και κακοποιημένη μητέρα, η Μπρι Λάρσον ξεκίνησε να μαζεύει βραβεία( όπως ήταν η απονομή Χρυσής Σφαίρας ) για τη «συγκλονιστική», όπως κάποιοι πιστεύουν ερμηνεία της. Το έργο και η δομή του είναι ιδανικό για γυναικείους ρόλους, αλλά κατά τη γνώμη μας οι ικανότητες της 26χρόνης ηθοποιού φάνηκαν πιο καθαρά στο «Short Term 12» του 2013.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιου είδους αποκάλυψη θα τη βρούμε στον «μπόμπιρα»,μόλις 9 ετών, τον  Τζέικομπ Τρέμπλει.

4 υποψηφιότητες στα Όσκαρ

“Το Δωμάτιο” από 4/2  στους κινηματογράφους σε διανομή Spentzos/Seven