Σάλυ

Πλησιάζοντας σιγά-σιγά τα 90, ο γεννημένος το 1930 στο Σαν Φρανσίσκο Κλιντ Ίστγουντ, ανάμεσα στις πατριωτικές κορόνες και τους ύμνους για τον Ντόναλντ Τραμπ, συνεχίζει να βρίσκεται εν –σκηνοθετική- δράσει και παραδόξως σε αυτό τον τομέα δεν φαίνεται να έχει ξεμωραθεί τελείως, όπως ας πούμε  ο συνομήλικός του, ο  Γκοντάρ, από μαοϊκός κατάντησε υποστηρικτής της Λεπέν.

Σίγουρα η καλύτερη κινηματογραφική του στιγμή των τελευταίων δέκα χρόνων, παραμένει το « Gran Torino» του 2008, ωστόσο, σχεδόν όλες οι μετέπειτα ταινίες του, έχουν κάτι να πουν και κάτι να αφήσουν.

Ο πιλότος Σάλυ Σάλενμπεργκερ (τον οποίο ερμηνεύει ο Τομ Χανκς), είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, ένας-κατά τον Ίστγουντ- άγνωστος στο παγκόσμιο κοινό ήρωας-έμαθε περισσότερα για αυτόν διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του-, ο οποίος έσωσε 155 επιβάτες, καθώς ήταν ο κυβερνήτης της American Airlines, οδηγώντας το συγκεκριμένο αεροπλάνο, όχι σε κάποιο δίαυλο προσγείωσης, αλλά στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάντσον της Νέας Υόρκης, μετά από επίθεση στους δύο κινητήρες, από σμήνος πουλιών, το 2009.

Ακολούθησαν έρευνες και εξεταστικές επιτροπές,προσπαθώντας να τον κατηγορήσουν για λανθασμένη εκτίμηση και κίνηση.Είχε ή δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο να φτάσει μέχρι το κοντινότερο αεροδρόμιο; Η ταινία μέσα από το φακό του κυβερνήτη, περιγράφει τα γεγονότα και το ψυχολογικό βάρος, ενός ανθρώπου που η ζωή  και η κοσμοθεωρία του,  δεν είναι πια η ίδια , μετά το συγκεκριμένο συμβάν. 

Ο Ίστγουντ είναι ικανός τεχνίτης του κινηματογραφικού μέσου και χειρίζεται μια ιστορία  γραμμένη,  μόνο πάνω σε μια κόλλα χαρτί, έξυπνα και λειτουργικά, χωρίς να μακρηγορεί.

Παίζει με τα ερεθίσματα και τις ανακλήσεις μνήμης, από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα, ενός μετατραυματικού συνδρόμου του ήρωα του, όπως ακριβώς έπραξε ένα χρόνο πριν, στον « Ελεύθερο Σκοπευτή».

Ως εκ τούτου, ο Σάλυ Σάλενμπεργκερ συγκεντρώνει την προσοχή μας και στα 96 λεπτά αυτής της ταινίας, με πιο ενδιαφέρον της χαρακτηριστικό, να είναι σαφώς οι ψυχολογικές διεργασίες, ενός προσώπου-πρότυπο, για το σκηνοθέτη.

Ο Ίστγουντ αγαπάει  τους  κλασικούς Αμερικανούς πατριώτες και ταυτόχρονα  σταθερούς οικογενειάρχες και ο  Σάλενμπεργκερ, είναι ακριβώς αυτό. 

 Όμως, ο Ίστγουντ πορεύευται έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του και μια πανούργα τεχνική, δέλεαρ για το ευρύ κοινό, καλλιεργώντας-μέχρι το τέλος-κάποιες μικρές αμφιβολίες, κατά πόσο ο Σάλενμπεργκερ οδηγεί το αεροπλάνο στον ποταμό, είτε γιατί δεν είχε άλλη επιλογή είτε γιατί έπαιζε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου, εμπιστευόμενος τις ικανότητες του( για αυτές τις ικανότητες μαθαίνουμε από τo flashback στη νεανική του ζωή), δηλαδή ρισκάροντας, θέλοντας  να γίνει ο πρώτος πιλότος που προσγειώνει αεροπλάνο στο νερό,  με ασφάλεια. 

Αυτά τα δύο στοιχεία, χαρακτηρίζονται ως τα θετικά του έργου, ταυτόχρονα, με κάποιους εύστοχους παραλληλισμούς από τις φρικτές μνήμες των Νεοϋορκέζων-εξαιτίας αυτού του περιστατικού-, από τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους το 2001 και αυτό ,γίνεται αντιληπτό στο συγκεκριμένο έργο. Ως εδώ όλα καλά, αλλά απ’ εκεί και πέρα, δεν διεκδικεί το ” Σάλυ” άλλου είδους δάφνες.

Ξεπερασμένες και γλυκανάλατες αφηγήσεις, μια υπόγεια αλλά πραγματική διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα( όλες μα όλες οι γυναίκες φλερτάρουν τον Σάλενμπεργκερ, μετά την παρουσία του στα ΜΜΕ και την ηρωοποίηση του), οι άνθρωποι του κράτους και των εταιριών αναγνωρίζουν εν τέλει το λάθος τους( υπερ-απλούστευση και αφέλεια) και ένα σκοπίμως συγκινησιακό “long take shot”,  της προσομοίωσης.  Ο Τομ Χανκς υπερβάλει στις κινήσεις με το σώμα και με τις εκφράσεις του( ίσως καθοδηγείται έτσι), αλλά αποδίδει ικανοποιητικά το αίσθημα του μετατραυματικού σοκ.

“Σάλυ”  από 8 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Tanweer