Sold out η πρεμιέρα του In-Edit Festival στη Θεσσαλονίκη
Δύο χρόνια πριν στις 10 Γενάρη, τρεις ημέρες μετά την κυκλοφορία του “Blackstar”, δύο ημέρες μετά τα 69α γενέθλια, η παγκόσμια κοινή γνώμη σοκάρεται από το θάνατο του David Bowie, αφιερώματα και επικήδειοι κατακλύζουν κάθε λογής Μ.Μ.Ε., τα σόσιαλ μιντία μπλοκάρουν από τις αντιδράσεις και τα μηνύματα των φανς, οι δίσκοι του ξεπουλάνε στο λεπτό. Μπορεί κάθε θάνατος να είναι απροσδόκητος, αλλά στη ξεχωριστή περίπτωση του David Bowie τίποτα δεν είναι τυχαίο, ακόμη και το τέλος ήταν ενορχηστρωμένο στα μέτρα της πιο πολύπλευρης καλλιτεχνικά περσόνας που έχει γνωρίσει η μουσική. Ένας δίσκος- στροφή, ένα προφητικό, αλληγορικό βίντεο κλιπ, ένα θεατρικό-μιούζικαλ στη Νέα Υόρκη ήταν ο τρόπος που διάλεξε να απαντήσει στο επικείμενο τέλος τους τελευταίους μήνες της ζωής του.
Πολλά έχουν γραφτεί και κινηματογραφικά για μία καριέρα σχεδόν πενήντα ετών, ελάχιστα είναι γνωστά για τα τελευταία πέντε χρόνια ζωής του Bowie. Το κενό αυτό κλήθηκε να καλύψει με εντολή του BBC ο γνωστός ντοκιμενταρίστας Francis Whately, φίλος του ίδιου του πρωταγωνιστή, με το “Last five years”, λίγα χρόνια μετά το “Five Years”, το οποίο ανατρέχει στην εκτόξευση της καριέρας και στη λάμψη των 70s και 80s.
Ο σκηνοθέτης πιάνει το νήμα από την κομβική, τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Bowie σε φεστιβάλ της Γερμανίας το 2004, όπου θα υποστεί καρδιακή προσβολή μετά το τέλος της συναυλίας, θα σταματήσει την περιοδεία και θα εξαφανιστεί από τη μουσική και τον Τύπο μέχρι και το 2013. Σπάνιο υλικό από τα παρασκήνια της τελευταίας του περιοδείας δείχνει τον καλλιτέχνη χαρούμενο, κατασταλαγμένο και να μη χορταίνει τις δυόμισι ώρες παράστασης πάνω στη σκηνή, τονίζοντας ηχηρά την πλήρη αντίθεση με τη μετέπειτα πολύχρονη, σαρωτική απουσία. Προκαλώντας από αμηχανία ως θλίψη στο θεατή, η απουσία αυτή είναι ένα ακόμη κομμάτι από το μύθο που περιβάλλει τον Bowie σε όλη την πορεία του, στην αινιγματική, απρόβλεπτη και σχεδιασμένη να προκαλεί, περσόνα του.
Η σιωπή αυτή σπάει με την κυκλοφορία του “The Next Day”, η δημιουργία του οποίου αναλύεται στην ταινία μέσα από τις συνεντεύξεις των μουσικών που συμμετείχαν, οι οποίοι εξομολογούνται τις συμφωνίες εμπιστευτικότητας που είχαν υπογράψει πριν τη δημιουργία του, το αυστηρό προγράμμα του εξηντάρη πια Bowie, την έκπληξη για τη νοσταλγία για το παρελθόν που εκφράζουν κάποια νέα τραγούδια σε συνδυασμό βέβαια με την επικαιρότητα του σήμερα (“Where are we now”, “Valentine ‘s Day”). Καμία συνέντευξη, καμία ζωντανή εμφάνιση δεν συνοδεύει το άλμπουμ- έκπληξη προκαλώντας ερωτηματικά και προσδοκίες για το επόμενο βήμα, το οποίο θα ανακοινωθεί δύο χρόνια αργότερα, το 2015, ξαφνιάζοντας το κοινό, καθώς επρόκειτο για το “Lazarus”, ένα θεατρικό- μιούζικαλ σε σκηνή της Νέας Υόρκης, στο οποίο ο Bowie υπογράφει λόγια και μουσική.
Το ντοκιμαντέρ τρυπώνει στις πρόβες του “Lazarus”, αποκαλύπτει ότι η δημιουργία ενός μιούζικαλ ήταν ένα από τα όνειρα του καλλιτέχνη, το οποίο είχε προσπαθήσει και στο παρελθόν και ότι προφανώς ήρθε η ώρα, καθώς ο Bowie γνώριζε την ασθένεια, όχι όμως και οι συνεργάτες του. Παρά τη σοβαρότητα και την ασθενική υγεία του, αποφασίζει να συνθέσει ένα ακόμη δίσκο, διαφορετικό μουσικά, στρέφεται σε καταξιωμένους τζαζ μουσικούς της νεοϋορκέζικης σκηνής και καταλήγει έτσι στη δημιουργία του “Blackstar”, που προκαλεί αίσθηση με τη τζαζ στροφή του. Οι συνεντεύξεις των μουσικών είναι ενδεικτικές της μυστικότητας που επικρατούσε για την κατάσταση της υγείας του, καθώς αποκαλύπτουν ότι δεν γνώριζαν το τελεσίδικο της κατάστασης, αλλά διέκριναν έναν άνθρωπο ενεργό, που ήξερε ακριβώς τι ήθελε μουσικά.
Ανέκδοτο αρχειακό υλικό, συνεντεύξεις μουσικών και συνεργατών, voice- over δηλώσεων του ίδιου του Bowie σε παλιότερο υλικό, γρήγορο μοντάζ, συνθέτουν το “Last five years”, το οποίο ενδιαφέρεται εμφανώς να καταγράψει το έργο και τη δημιουργική διαδικασία στα τελευταία χρόνια του καλλιτέχνη, αφήνοντας την προσωπική ζωή έξω από το κάδρο. Η συνέντευξη του μακροχρόνια φίλου, συνεργάτη και μουσικού παραγωγού, Τόνι Βισκοντι, ξεχωρίζει για την ουσία της, καθώς ενώνει το μουσικό παρελθόν με το παρόν με απολαυστικές λεπτομέρειες για τους μουσικόφιλους φανς, αποφεύγοντας τις αναφορές σε προσωπικές στιγμές του φίλου του, αλλά σφραγίζοντας το τέλος του ντοκιμαντέρ με τη πιο δυνατή και ευαίσθητη στιγμή του.
Με τα εύστοχα φλας μπακ σε παλιότερες στιγμές της καριέρας του ο σκηνοθέτης πετυχαίνει να φωτίσει έμμεσα αποφάσεις και επιθυμίες στο τέλος της, σκιαγραφώντας αναπόφευκτα και στοιχεία της προσωπικότητας, υφαίνοντας τελικά με αυτόν τρόπο ένα ειλικρινές πορτρέτο μίας περσόνας που βασιζόταν στον πειραματισμό και στη μεταμόρφωση.
RELATED ARTICLES
-
-
-
Προέναρξη 74ης Μπερλινάλε…με το δεξί!
15/02/2024, 02:10 -
Τα Παιδιά του Χειμώνα
23/01/2024, 23:56
Οι Τελευταίες Αναρτήσεις
-
28/02/2024, 23:31 Άκουσέ με
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να επικοινωνήσω
Διαβάστε Περισσότερα... -
21/02/2024, 18:08 Perfect Days
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Ποιητή των δρόμων» τον αποκαλούσαν οι
Διαβάστε Περισσότερα... -
20/02/2024, 15:04 O ισραηλινός σκηνοθέτης Άμος Γκιτάι ζητάει modus vivendi στη Μέση Ανατολή. «Η Άντρεα Παίρνει Διαζύγιο» ξεχωρίζει στο Πανόραμα
Ανταπόκριση-κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Το κινηματογραφικό
Διαβάστε Περισσότερα... -
18/02/2024, 03:55 74 Μπερλινάλε: Στο προσκήνιο η τραγική ιστορία της Χίλντε Κόπι, η μεταφυσική Arcadia και η Παλαιστίνη
Ανταπόκριση και κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 15:34 « Το Αγαπημένο μου Κέικ». Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί και στην Μπερλινάλε να συγκλονίζει
Κριτική από Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Έξοχη αναπαράσταση των ανθρώπινων
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 03:37 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου: « All the Long Nights» & «Η Κουζίνα»
Κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Η ιαπωνική
Διαβάστε Περισσότερα...