Stan & Ollie

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,

Στην μικρή ιστορία του σινεμά, τα κινηματογραφικά δίδυμα δίνουν και παίρνουν. Για το συγκεκριμένο, δεν μπόρεσε κανένα άλλο να συγκριθεί μαζί του. Πλησιάζουμε τα εκατό χρόνια από την πρώτη κοινή τους εμφάνιση( ήταν το 1919 στο βωβό φιλμ The Lucky Dog), κι αν δοκιμάσουμε ένα πείραμα στα παιδιά δημοτικού, πιθανότατα να μας εκπλήξουν, αναγνωρίζοντας τον Χοντρό και τον Λιγνό, αλλά ούτε λόγος να γίνεται για τα  ονόματά τους. Εδώ δεν τα γνωρίζουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, που  είδαν πριν από μας,  μερικές από τις εκατό και βάλε κοινές τους εμφανίσεις. Σε μια εποχή -του παρελθόντος-, όπου το σώμα αποτελούσε το αναγνωρίσιμο κοινωνικό χαρακτηριστικό, η βιομηχανία του σινεμά, βρήκε τον τρόπο για να πλασάρει τον Αμερικανό Όλιβερ Χάρντι ( σαν τον Χοντρό ) και τον Βρετανό  Σταν Λόρελ( σαν τον Λιγνό).

Η ταινία του Τζον Σ. Μπέιρντ, δεν στέκεται στο δημόσιο πορτρέτο των δύο κωμωδών- όπως το βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη ή στα θεατρικά πλατώ-,  διηγείται την αληθινή τους όψη, πίσω από την αυλαία, επιβεβαιώνοντας μια πικρή αλήθεια, ότι η ζωή των μεγάλων κωμωδών, έκρυβε πόνο και έντονα δράματα , όπως επί παραδείγματι ήταν ο βίος του Τσάπλιν, όπως είναι κι ο βίος της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Οι μέρες,  όπου ο Σταν κι ο Όλιβερ, γεύονταν τις δάφνες της μεγάλης τους επιτυχίας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ποτέ δεν έβγαλαν τα τρελά λεφτά από τα έσοδα των ταινιών τους. Ο Σταν διεκδικούσε καλύτερες αμοιβές κι ο Όλιβερ πάντα τον τρέναρε. Όμως, αυτοί οι δύο πήγαιναν μαζί. Ο ένας ήξερε τον άλλον καλύτερα κι από τις γυναίκες τους ( Ο Σταν έκανε τέσσερις γάμους, μάλιστα παντρεύτηκε την ίδια γυναίκα δύο φορές) κι ο Όλιβερ είχε  μεγάλο του πάθος,  τον ιππόδρομο και το γκολφ).
Το 1953 -με την καριέρα τους να έχει πάρει την κάτω βόλτα-αποφασίζουν να πουν το ναι σε γνωστό τους παραγωγό, ξεκινώντας περιοδείες στη Μεγάλη Βρετανία. Ο παραγωγός για να τους δελεάσει τους υποσχέθηκε ότι θα γίνουν πρωταγωνιστές στην ταινία Ρόμπιν Χουντ.
Οι περιοδείες τους αποδεικνύονται αποτυχημένες.  Τότε, αρχίζουν βγαίνουν στο φως πικρές αλήθειες,  που ο έναν δεν έλεγε ποτέ στον άλλον.

Μπορεί η ταινία -στα τελευταία της στάδια- να υποκύπτει στους γνωστούς κώδικες της εσκεμμένης συγκινησιακής φόρτισης, αλλά εμείς τους παραβλέπουμε.
Ο τρόπος που “ διάβασαν” το σενάριο, ο σκηνοθέτης  Τζον Σ. Μπέιρντ, αλλά και η οπτική του Διευθυντή Φωτογραφίας Λόρι Ρόοζ, -εν τέλει-  κατάφεραν να δημιουργήσουν  μια μοναδική αποτύπωση εκείνων των χρόνων, ξεκινώντας από την ορθή επιλογή και τοποθέτηση  των κοστουμιών,  αλλά  και των εξωτερικών γυρισμάτων, που μας βύθισαν στις δεκαετίες ’30, ’40 και ’50. Ο έπαινος έρχεται με την επιλογή του Στιβ Κούγκαν ( Philomena) και του Τζον Σι Ράιλι   ( The Lobster),  στους ρόλους του Σταν και Όλιβερ αντίστοιχα.    Θύμιζαν τους πραγματικούς ήρωες και κινησιολογικά, αλλά και βαθύτερα, σε όλες τις προσαρμογές που τους επιφύλασσε ο ρόλος. Τις γυναίκες τους, ερμήνευσαν -στο ίδιο πλαίσιο υψηλών υποκριτικών επιδόσεων- οι Σίρλεϊ Χέντερσον- Νίνα Αριάντα.
Το έργο εξελίσσεται σαν μια μελέτη πάνω στις μέρες της δόξας και της περιφρόνησης, αλλά και της γενναιόδωρης αγάπης για την υποκριτική.

Είναι  ακόμα μία  ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.