Στιβ Τζομπς

Βιογραφικό δράμα, 122′, Η.Π.Α 2015

Πρωτότυπος Τίτλος: Steve Jobs

Του Ντάνι Μπόιλ

Με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Σεθ Ρόγκεν, Τζεφ Ντάνιελς

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Οι φανατικοί κομπιουτεράδες δεν θα χρειαστούν ιδιαίτερη προσπάθεια για να βυθιστούν στον κόσμο της «Lisa» του «NeXTcube», του «Macintosh» και του «IMac», δηλαδή στις πρωτοποριακές εφευρέσεις του αλήστου μνήμης και ειδήμονα των νέων τεχνολογιών Στιβ Τζομπς, που μας άφησε από καρκίνο το 2011 στα 56 του, ενώ παράλληλα για μας τους υπόλοιπους φρόντισε ο εξειδικευμένος σεναριογράφος Άαρον Σόρκιν( The Social Network) μαζί με τον ταλαντούχο Βρετανό σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ(Trainspotting, 127 Ώρες) να μας σερβίρουν την απαραίτητη κλασική συνταγή «κοινωνικής σάλτσας» και χωρίς να εντυπωσιάζει, ήταν τουλάχιστον καλόμαγειρεμένη .

Εντούτοις, το υπόβαθρο της υπέρ-φιλόδοξης βιογραφικής ταινίας είναι για λίγους και δεν μπορεί να αποτελέσει το απαραίτητο δόλωμα για το ευρύ κοινό, όταν καταπιάνεται πέραν του δέοντος με τη motherboard, το hard disk τις δισκέτες, το « πόσο μίσησε δεν ξέρω» την Apple ll από την Apple l και με το δυσνόητο -όπως παρουσιάζεται- παρασκήνιο της απόλυσης του, από τη διάσημη εταιρία, προτού επαναπροσληφθεί ως θριαμβευτής.

Το αμερικάνικο κοινό είχε εν μέρει τα δίκια του, να γυρίσει την πλάτη στη φιλόδοξη και πολυδάπανη παραγωγή, η οποία ξεκίνησε με κακούς οιωνούς( αλλαγή εταιρίας παραγωγής, ακύρωση συμβολαίων από ηθοποιούς, αντικατάσταση σκηνοθέτη), αλλά δεν μπορείς να τη στείλεις και στον Καιάδα.
Καθοριστικός αποδείχθηκε ο ρόλος του σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ, να αναπροσαρμόσει τις περιορισμένες δυνατότητες της συγκεκριμένης βιογραφίας, φέρνοντας το έργο στα μέτρα του. Πως το πέτυχε αυτό; Επιλέγοντας αρχικά να τοποθετήσει -σχεδόν εξολοκλήρου- την κάμερα του μέσα σε ένα θέατρο, τις μέρες που λανσάρει ο αποκαλούμενος και« πατέρας της hi-tech εποχής» τις προχωρημένες του εφευρέσεις, σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους της ζωής του, δηλαδή σαν να βλέπουμε τρία θεατρικά μονόπρακτα. Επιπλέον, έδωσε ένα μυσταγωγικό και φρενήρη ρυθμό στο έργο, που δεν μας άφησε ούτε λεπτό να ανασάνουμε- και συνέδεσε μαεστρικά -στον ίδιο χωροχρόνο- τους τεχνικούς όρους, με την αρρωστημένη του εργασιομανία , τη σχέση εξάρτησης μα και ζήλιας για τον συνεργάτη του, τον Στήβεν Βόζνιακ αλλά και με το μπάχαλο της προσωπική του ζωής, αρνούμενος για χρόνια να αναγνωρίσει την κόρη του, κρύβοντας τις φοβίες του, από τα δύσκολα παιδικά, οικογενειακά βιώματα του.

Τα flashbacks μικρής διάρκειας, λειτούργησαν άψογα στο καταιγιστικό οπτικό σύστημα του Μπόιλ, επεξηγηματικά και καταλυτικά για το σκέπτεσθαι του Στιβ Τζόμπς, όπως επίσης και το- όπως πάντα- προσεγμένο του σάουντρακ.
Δεν τον εξυμνεί απόλυτα, ούτε και τον ισοπεδώνει πλήρως.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, πως τουλάχιστον 5 αστέρες της κινηματογραφικής βιομηχανίας αρνήθηκαν να αρπάξουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μόνο ο Μαικλ Φασμπέντερ είπε το ναι, δεν θα το λέγαμε πως είναι πιστό αντίγραφο του πρωτότυπου, παίζει όμως παθιασμένα και μας πείθει. Ο θαυμασμός μας και τα εύσημα μας, για την Κέιτ Γουίνσλετ, ερμηνεύοντας τη βοηθό του Στιβ Τζομπς, ρόλος για αυτήν ίσως και ολίγον υποτιμητικός, το τόλμησε και πέτυχε.

“Στιβ Τζομπς” από 21/1 στους κινηματογράφους σε διανομή UIP