Η Επιστροφή

Περιπέτεια, Δράμα, Θρίλερ, 156′, Η.Π.Α 2015

Πρωτότυπος Τίτλος: The Revenant

Του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου

Με τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο,  Τομ Χάρντι, Γουίλ Πούλτερ, Ντόμνχολ Γκλίσον

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Ταινία στην άγρια φύση και βία μέχρι εσχάτων, το «Revenant» κινείται ανάμεσα στο μνημειώδες έργο «Η Οργή του Θεού» του Χέρτσογκ και στο αξιόλογο «Σμαραγδένιο Δάσος» του Μπούρμαν. Δηλαδή, ένα ζευγάρωμα του κλασικού ουέστερν και των κινηματογραφικών περιπετειών επιβίωσης και εκδίκησης, έχοντας ως δυνατό του σημείο, το φωτογραφικό φακό του μετρ Εμανουέλ Λουμπέσκι, αποτυπώνοντας τη φυσική ομορφιά του αμερικάνικου τοπίου, τον μουντό ουρανό, το χιόνι, τη βροχή και την οδύσσεια του κυνηγού Χιου Γκλας με φυσικό φωτισμό και σε στιλ ευρωπαϊκό. Σε αντίθεση δυστυχώς, με την ακολουθούμενη πομπώδη σκηνοθετική τακτική του -κατά τα άλλα αγαπημένου μας δεξιοτέχνη- Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, των βιρτουόζικων αλλά μη ρεαλιστικών γεγονότων, όπως ήταν η μακρόσυρτη μάχη του Χιου Γκλας με μια αρκούδα με υψηλό I.Q., τόσο υψηλό ,που χαριτολογώντας θα λέγαμε πως είναι έτοιμη να δώσει πανελλήνιες, η οποία τον κάνει φτερό στον άνεμο, μα αρκούν δυο μαχαιριές για να τη στείλει αδιάβαστη και όπως λένε οι στίχοι «μέσα στη νύχτα μείνανε για ώρα αγκαλιασμένοι».

Όταν ο κεντρικός ήρωας(τον οποίο ενσαρκώνει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο) έπρεπε να είχε αφήσει τον κόσμο ετούτο τρεις φορές στα πρώτα 20 λεπτά και άλλες τόσες μέχρι το τέλος κι αυτός ζει, αναρρώνει και ξαφνικά χαίρει άκρας υγείας, σε μια ιστορία που χαρακτηρίζεται πραγματική κι όχι μυθοπλαστική, είναι απορίας άξιον, το πόσο εύκολα γράφονται οι διθύραμβοι και εκστομίζονται τα μεγάλα λόγια, του τύπου »Το αποκορύφωμα του Αλεχάντρο Ιναρίτου, το πιο σπλαχνικό του έργο» ή το άλλο «ο θεατής βυθίζεται στον ηρωικό αγώνα του Χιου Γκλας για να αντέξει τα εμπόδια και να βρει τη λύτρωση», «έργο σοκ, που ανασταίνει νεκρούς». Όλα αυτά, είναι υπερβολές.

Ο Μεξικανός σκηνοθέτης του οσκαρικού «Birdman», της «Βαβέλ», των «21 Γραμμαρίων», κρατάει για το τέλος άσο στο μανίκι  -όπως πράττει σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, πιο επιφανειακός άσος και λιγότερο επεξεργασμένος από τα παλαιότερα του έργα-, σαν τρικ ένα πράγμα, δυσχεραίνοντας σκοπίμως την αποκρυπτογράφηση των κινήτρων και των επιδιώξεων του βασικού προσώπου. Όμως εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με ταινία 90 λεπτών, αλλά των 156’, ως εκ τούτου, κυριαρχεί σε μεγάλη κλίμακα ο αγώνας του να επουλώσει τις πληγές του, να τη σκαπουλάρει από τους ιθαγενείς ,μα και από τα φίλια πυρά, να φτάσει κοντά -στον για αρκετή ώρα- άγνωστο σε μας, διπλό του στόχο, με τον Ιναρίτου να προσδίδει στο ταξίδι του, μια χρονοβόρα και μονότονη ψυχολογική σκιαγράφηση του Χιου Γκλας αλλά και των δευτερευόντων χαρακτήρων. Εν ολίγοις, λείπει από νωρίς το χτίσιμο της απαραίτητης κινηματογραφικής ατμόσφαιρας αλλά και του μυστηρίου, που θα δικαιολογούσε τη μεγάλη διάρκεια του έργου, όπως αντίθετα έπραξε ο Ταραντίνο στους « Μισητούς Οκτώ».

Αν ο Ντι Κάπριο κερδίσει το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, μικρή σημασία έχει, άλλωστε είναι ικανότατος ηθοποιός, το κυνηγούσε για χρόνια και επέλεξε να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία φτιαγμένη για τα Όσκαρ. Ξεχωρίσαμε τον κακό της παρέας , τον Τομ Χάρντι.

12 υποψηφιότητες για τα Όσκαρ

“Η Επιστροφή” από 21/1 στους κινηματογράφους σε διανομή ODEON