Αστακός

Ρομαντική κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, 118′, Μ. Βρετανία/Ελλάδα 2015

Γλώσσα: Αγγλικά

Του Γιώργου Λάνθιμου

Με τους Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Τζον Σι Ράιλι, Λεά Σεϊντού, Αγγελική Παπούλια,Αριάν Λαμπέντ

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Άφθονοι κοινωνικοί συμβολισμοί και στα 110 λεπτά του, ολιγόλογοι και καταπιεσμένοι ήρωες, πινελιές κωμικού πνεύματος, μελαγχολική και υπερρεαλιστική κινηματογράφηση, δηλαδή το οικείο, ιδιότυπο, ομοιόμορφο και αγαπημένο περιβάλλον του Γιώργου Λάνθιμου, ξεδιπλώνεται μετά τον «Κυνόδοντα» και τις «Άλπεις», για τρίτη φορά, προσπερνώντας το έντονο ελληνικό στοιχείο των προηγούμενων ταινιών του, εκμεταλλευόμενος-ίσως όχι στο έπακρον- την αυξημένη ευελιξία, της διεθνούς  παραγωγής κι ένα υψηλών προδιαγραφών καστ, -ιδιαιτέρως οι  Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Τζον Σι Ράιλι,- που λειτούργησε καταλυτικά, στην ήπια προσγείωση της ταινίας, στα άνισα τελευταία,  35 της λεπτά.

Κρύο τοπίο, ένας απροσδιόριστος αρχικά χώρος κι ένα πρόσωπο που του ζητείται να δηλώσει εάν είναι στρέιτ ή ομοφυλόφιλος, για να καταχωρηθεί στο σύστημα. Όταν αυτός το σκέφτεται και απαντάει «Μπαισεξουαλ», ανακαλύπτει πως δεν υπήρχε τέτοια επιλογή.
Πρόκειται για ένα απομονωμένο μοτέλ, το προσωπικό έχει χάρη και φινέτσα, αρκεί οι «δέσμιοι» θαμώνες για να απελευθερωθούν -δεν πάνε εκεί εθελοντικά-, πρέπει να υπακούουν τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως είναι για παράδειγμα να βρουν σύντροφο, εντός 45 ημερών. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε μετατρέπονται σε ζώο της επιλογής τους. Ο Ντέιβιντ(Κόλιν Φάρελ) δηλώνει… αστακός. Θα αναγκαστεί εκ των συνθηκών να βρει το έτερον ήμισυ, αλλά η γνωριμία του με την γυναίκα με τη λιγοστή όραση( Ρέιτσελ Βάις), θα θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο.

Ο Γιώργος Λάνθιμος κι ο μόνιμος σεναριογράφος του, Ευθύμης Φιλίππου, επαινούν εμμέσως, τα αριστουργηματικά «Ψυχώ» και «Λάμψη», τοποθετώντας στον πυρήνα της ταινίας τους, τον υπόγειο τρόμο, από τη διαμονή κάποιων χαμένων ψυχών, σε ένα ίδρυμα, διευρύνοντας τον προβληματισμό, πάνω στους ακραίους ατομικούς συμβιβασμούς , παρουσιάζοντας επίσης την παρεμβατική αντίληψη ακόμα και των –θεωρητικά- ελεύθερων δυτικών κοινωνιών, που ακόμα χειραγωγούνται από τα κοινωνικά στερεότυπα, τα πρωτόκολλα διαγωγής, τον ομογενοποιημένο συμπεριφορισμό, για τις σχέσεις άρπα κόλα, για το γάμο, τη μονογαμία, την υποβάθμιση του συναισθήματος, στις διαπροσωπικές σχέσεις, γνωστές θεματικές από τις προηγούμενες ταινίες τους, αλλά δοσμένες μακριά από τον ελληνικό χωροχρόνο κι αυτή η οικουμενική διάσταση, θα λέγαμε πως ήταν επιτυχημένη.

Διαμέσου του θέματος της σεξουαλικής ταυτότητας( βλέπε Ντέιβιντ), αγγίζουν ένα άλλο ενδιαφέρον πεδίο, ιδιαίτερα πρωτότυπο στο σύγχρονο σινεμά, αυτό των οπτικών πλανών και των ψευδαισθήσεων, κοινωνικά σύνολα που αγνοούν το γκρι και υιοθετούν στην καθημερινότητα τους, είτε το μαύρο, είτε το άσπρο.
Ο κουτσός άντρας( Τζει Σι Ρέιλι) γίνεται ένα με τις δικές του ενοχές, δεν αντιδρά, δεν ξεφεύγει από τον έξωθεν εκφοβισμό.

Η κάθε σκηνή της ταινίας, αποτελεί κι ένα νέο πεδίο σκέψης για το κοινό. Όσο ελκυστικό μπορεί να φαντάζει αυτό το γεγονός, άλλο τόσο φανερώνεται, ως η αχίλλειος πτέρνα της. Ο θεατής οφείλει να αποκωδικοποιεί διαρκώς εκφράσεις, ομιλίες, δράσεις, αλλά με τη πάροδο του χρόνου, οι συμβολισμοί αυτοί, φαίνεται να μην ενσωματώνονται και να μην αλληλεπιδρούν με μια στέρεη-έστω και σουρεαλιστική-αφήγηση, με αρχή, μέση και τέλος, κάνοντας το τελευταίο μισάωρο, αρκετά βασανιστικό, ακόμα και σε ένα δοκιμασμένο στα δύσκολα, κινηματογραφικό μάτι.
Είναι πιθανόν, όσοι αγάπησαν τον «Κυνόδοντα« και τις «Άλπεις«, να υποδεχτούν τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, αρκετά συγκρατημένα, εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων θεματικών πεδίων της.

“Αστακός” από 22/10 στους κινηματογράφους σε διανομή Feelgood