Με την Πρώτη Ματιά

Ρομαντικό δράμα, 96′, Βραζιλία 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Hoje Eu Quero Voltar Sozinho/The Way He Looks

Γλώσσα: Πορτογαλικά

Του  Ντανιέλ Ριμπέιρο

Με τους Γκιγιέρμε Λόμπο, Φάμπιο Άουντι, Τες Αμορίμ

Η βραζιλιάνικη ταινία «Με την Πρώτη Ματιά» του Ντανιέλ Ριμπέιρο κατάφερε να αποσπάσει μεταξύ άλλων το Βραβείο Fipresci στο τμήμα Πανόραμα και το Teddy καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου 2014 καθώς και το Βραβείο Κοινού στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας 2014. Καθόλου ευκαταφρόνητο για ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη.

Ο Λεονάρντο είναι ένας τυφλός έφηβος που ζει με τη συνεχή αγωνία των γονιών του, ιδιαίτερα της μητέρας ενώ συγχρόνως γίνεται στόχος των συμμαθητών του λόγω του συγκεκριμένου αυτού ιατρικού προβλήματος. Έτσι περνάει τις μέρες του με τη μοναδική του φίλη τη Τζιοβάνα και ονειρεύεται να σπουδάσει στο εξωτερικό. Στη ζωή του όμως μπαίνει ο Γκάμπριελ, ένας καινούριος συμμαθητής του και έρχονται κοντά για τις ανάγκες μιας σχολικής εργασίας. Ο Λεονάρντο αρχίζει να αναπτύσσει αισθήματα για τον Γκάμπριελ και παραγκωνίζει σταδιακά τη Τζιοβάνα, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η φιλία τους.

Το «Με την Πρώτη ματιά» είναι άλλη μια ιστορία ενηλικίωσης με επίκεντρο τη φιλία, τον νεανικό έρωτα, τις ενοχλήσεις από τον οικογενειακό και σχολικό περίγυρο μέσα όμως από ένα επιπλέον πρίσμα, αυτό της διπλής διαφορετικότητας: στην ερωτική αίσθηση και στη μη αίσθηση οπτικών ερεθισμάτων.

Πολλές δραματικές εντάσεις δεν θα βρει κανείς στο έργο καθώς παίζει με τις μικρο-έγνοιες του Λεονάρντο μέσα από χαμηλούς τόνους, γεγονός που αποτελεί πλεονέκτημα και μειονέκτημα μαζί. Η έλλειψη μεγάλων συγκρουσιακών στοιχείων προσδίδει περισσότερο ρεαλισμό αφού στη ζωή συνήθως απουσιάζουν οι μεγάλες συγκρούσεις σε καθημερινό επίπεδο και επιπρόσθετα με αυτόν τον τρόπο ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει πως η εφηβεία είναι και μεγέθυνση των προβλημάτων τους. Δεν υπάρχει όμως μια ιδιαίτερη αφηγηματική κλιμάκωση. Οι νταήδες του σχολείου το πιο ακραίο που σχεδιάζουν είναι να φιλήσει ο Λεονάρντο ένα σκυλί στο παιχνίδι με την μπουκάλα, κάτι που αποτρέπει η φίλη του η Τζιοβάνα την τελευταία στιγμή. Η πλοκή δεν δείχνει ούτε λέει κάτι καινούριο και μοιάζει με συνονθύλευμα πολλών νεανικών ταινιών-τηλεοπτικών σειρών και ταινιών με θέματα αναπηρίας και ομοφυλοφιλίας έχοντας μια καλή κινηματογράφηση και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες όπως είθισται στο «φεστιβαλικού τύπου» σινεμά.

Συγκρουσιακά στοιχεία λείπουν και από τους χαρακτήρες. Ο Λεονάρντο και ο Γκάμπριελ δεν έχουν κάποιο αντιπαθητικό στοιχείο. Το μόνο αρνητικό που κινεί εν μέρει την πλοκή είναι η σχέση του Λεονάρντο με τη μητέρα του (που δικαιολογείται από τις εφηβικές του παρορμήσεις) και η σχέση του Λεονάρντο με την Τζιοβάνα ( ο κλυδωνισμός της σχέσης δικαιολογείται με την έλευση του ερωτικού ενδιαφέροντος του Γκάμπριελ). Όσο δε για τον Γκάμπριελ δεν βρίσκει κανείς κάτι μεμπτό πάνω του.

Ο σκηνοθέτης δίνει αρκετές φορές έμφαση στις υπόλοιπες αισθήσεις του Λεονάρντο εκτός της όρασης, όπως η αφή, η ακοή, η όσφρηση. Όπως όταν πηγαίνει κινηματογράφο και ακούει από τον Γκάμπριελ να του εξιστορεί τη δράση ή όταν μυρίζει την μπλούζα του Γκάμπριελ. Σεναριακά θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον αν ενσωματώνονταν περισσότερες τέτοιες σκηνές της υποκειμενικής αισθητηριακής πραγματικότητας του ήρωα.

Παρά τις όποιες ενστάσεις δεν μπορείς παρά να παρασυρθείς από την γλυκύτητα και τρυφερότητα των δύο αγοριών, εκεί που οι εναλλακτικές με τις κλασσικές τάσεις, τόσο της μουσικής όσο και της ίδιας της εφηβείας ενώνονται. Γιατί η αγάπη είναι η καλύτερα θεραπεία στον τυφλό κόσμο των προκαταλήψεων.

“Με την Πρώτη Ματιά” από 28/5 στους κινηματογράφους