Yes or No

Ρομαντική Κωμωδία, 102′,Ταϊλάνδη 2010

Πρωτότυπος Τίτλος: /Yes or No: Yaak Rak Gaw Rak Loey

Σκηνοθεσία: Saratswadee Wongsomphet

 Γράφει η Ελένη Ανδρεάδου

Η Pie(Sucharat Manaying) και η Kim(Supanart Jittaleela) είναι δύο νεαρά κορίτσια που συναντιούνται στο κολέγιο. Και ερωτεύονται. Τόσο απλά.

 Είναι έμφυλα τα συναισθήματα; Μπορεί αλήθεια να προσδιορίσει κανείς την ερωτική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων αποκλειστικά με βάσει τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά; Υπάρχει  εν τέλει σεξουαλική ταυτότητα στην ψυχική επαφή; Το Yes or No  καταπιάνεται περισσότερο με αυτή τη διάσταση των διαπροσωπικών σχέσεων και λιγότερο με την επιλογή ερωτικού συντρόφου.

 Πρόκειται  για μια χαμηλού προϋπολογισμού δημιουργία που απευθύνεται κατεξοχήν σ’ ένα νεανικό κοινό . Δύο νέα κορίτσια  στα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα, πάνω στη  σεξουαλική τους άνθιση που αρχίζουν να επεξεργάζονται και να κατανοούν σιγά σιγά την ταυτότητά τους.  Από την πρώτη στιγμή η σκηνοθέτις(Sarasawadee Wongsompetch) τοποθετεί στο κέντρο αφήγησης της ιστορίας ,και μάλιστα με τον πιο προφανή τρόπο, το θέμα της ερωτικής σχέσης μεταξύ γυναικών.

 Δε θα συναντήσουμε περίπλοκες συμπεριφορές ή δυσπρόσιτες ως προς την κατανόηση ψυχολογίες. Δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία που χρήζουν αποκωδικοποίησης. . Κάθε πράξη φέρει την αναμενόμενη αντίδραση, κάθε αιτιατό αναδρά στο αίτιό του με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένα αλληλοτροφοδοτούμενο κυκλικό σύστημα αντιδράσεων που περιχαρακώνεται στον ιδιότυπο μικρόκοσμό του. Αυτό ίσως θα μπορούσε να αφήσει κενά ως προς τη έλλειψη ουσιαστικών συγκρούσεων με ένα αντιτιθέμενο κοινωνικό περιβάλλον. Εκτός από τις αντιρρήσεις που προέρχονται από το  περιβάλλον της  Pie, που κατάγεται από μια μεσοαστική οικογένεια, και τα ελάχιστα πειράγματα από  συμφοιτητές τους, όλο το υπόλοιπο σύμπαν χαρακτηρίζεται είτε από ουδετερότητα είτε από αποδοχή, γεγονός που ξεπερνά το αναμενόμενο.

 Η ταινία προβάλλει ξεκάθαρα το μη διαπραγματεύσιμο της ταυτότητάς μας υπό την έννοια της  προσωπικότητας, και  κατ’επέκταση το  τυπικά διαπραγματεύσιμο της σεξουαλικής μας ταυτότητας σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές επιταγές. Η διαφορά της έγκειται στο ότι δεν πρόκειται για την προβολή μιας ακόμα μειονοτικής ομάδας που αναζητά μια θέση στoν ήλιο, καθώς απειλεί σοβαρά την κοινωνική δομή. Άλλωστε, το Yes or No μπορεί να λειτουργεί μέσα σε ένα κατεξοχήν γυναικείο σύμπαν όμως δεν αποκλείει σε καμία περίπτωση ρατσιστικά ή βίαια την ανδρική παρουσία. Οι άνδρες εντάσσονται είτε στο πλαίσιο μικρών -για να ενοχοποιηθούν- ενοχλητικών περιστατικών απέναντι στα κορίτσια,  είτε στην ανέλπιστα πλήρη αποδοχή της κατάστασης, όπως το περιβάλλον της Kim.

 Το Yes or No σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  ταινία τέχνης.  Σε όσα η ταινία δεν επικοινωνεί λεκτικά εντοπίζεται μια  απλούστερη κινηματογράφηση που δεν επεμβαίνει αισθητικά με κανένα τρόπο αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως παθητικός αναμεταδότης των πληροφοριών αφήνοντας ανεπηρέαστη τη ροή της πλοκής και την εξέλιξή της.

Αξίζει όμως την προσοχή μας γιατί δίνει στη διαφορετικότητα το δικαίωμα έστω να διαπραγματευτεί την συνύπαρξή της  με το περιβάλλον σε μια μη δυσαρμονική σχέση, κι αυτό το κάνει με απόλυτη ψυχραιμία και σεβασμό δίνοντας μια εναλλακτική προοπτική για τη θεώρηση των συναισθημάτων μας, διαφορετική από αυτή που τα εξετάζει με αποκλειστικό άξονα το φύλο. Τελικά το Yes or No αξίζει την προσοχή μας γιατί είναι μια απενοχοποιημένη ρομαντική δημιουργία σε μια κοινωνία εντελώς συντηρητική, που ίσως καταφέρει να μετακινήσει το κέντρο βάρους της στερεοτυπικής κοινωνικής μας αντίληψης και να μας συγκινήσει με την όμορφη φωτογραφία και τις δυο τρεις αληθινές στιγμές αυθεντικής κατάθεσης ψυχής και ουσίας από τις νεαρές της πρωταγωνίστριες.

 Για όσους ενδιαφέρονται υπάρχουν δύο ακόμα συνέχειες της ιστορίας.