Υποτονική ατμόσφαιρα και ταινίες χωρίς χαρακτήρα στο Φ. Βερολίνου

Ανταπόκριση από Φεστιβάλ Βερολίνου, Ιάκωβος Γωγάκης

Η θετική αύρα των πρώτων ημερών, δεν είχε ανάλογη συνέχεια. Οι ταινίες του Διαγωνιστικού και των Παράλληλων Προγραμμάτων είναι στην πλειοψηφία τους κάτω του μετρίου, αυτή είναι η γενική εκτίμηση της κινηματογραφικής κοινότητας, που βρίσκεται-όχι σύσσωμη όπως άλλες χρονιές- στη γερμανική πρωτεύουσα.
Το γεγονός αυτό, ενισχύει τις φωνές πολλών Γερμανών σκηνοθετών και άλλων ανθρώπων της κινηματογραφικής βιομηχανίας, που ζητούν τη μη ανανέωση του συμβολαίου του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της Μπερλινάλε Ντίτερ Κόσλικ.

Από τις ταινίες του Διαγωνιστικού που ξεχωρίζουν μέχρι αυτή τη στιγμή, θα κατατάσσαμε πρώτη, την ταινία Dovlatov.

Τις μέρες και τα χρόνια του συγγραφέα Σεργκέι Ντοβλάτοφ, πραγματεύεται η βιογραφική ταινία του Αλεξέι Τζέρμαν Τζούνιορ, στην κομμουνιστική Ρωσία τη δεκαετία του ‘70.
Ο Ντοβλάτοφ απεβίωσε ακριβώς στο μεταίχμιο των κοσμοιστορικών αλλαγών, το 1990. Ήταν ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης, με τα έργα του, όπως και πολλών συνοδοιπόρων του, να έχουν φιμωθεί από το καθεστώς.
Ο Ρώσος σκηνοθέτης, συνεχίζει, ακριβώς εκεί που μας άφησε πριν από 2 χρόνια ο Πολωνός Αντρέι Βάιντα, με το δικό του “ Afterimage”, για έναν άλλον σπουδαίο καλλιτέχνη.
Η Ρωσική ταινία, η οποία διεκδικεί τη Χρυσή Άρκτο, ακολουθεί σε κάθε πλάνο και κάθε σκηνή τον κεντρικό ήρωα, μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ορθά ομιχλώδη, ένας ήρωας που διαπραγματεύεται τη διατήρηση των ηθικών του αξιών.
Η παρουσία του Σέρβου ηθοποιού Μίραν Μάριτς αποδεικνύεται καταλυτική, γιατί επιτυγχάνει να προσδώσει στον Ντοβλάτοφ, με σαφήνεια τις αμφιταλαντεύσεις του και μια στάση ζωής, αντάξια ενός ανθρώπου με αρχές.
Σπουδαία και η συνεισφορά του Πολωνού Διευθυντή Φωτογραφίας Lukasz Zal, τον οποίο μάθαμε μέσα από την υπέροχη δουλειά του στην ταινία “ Ida”.

The Prayer

Ταινία του πολυπαραγωγικού Γάλλου σκηνοθέτη Cedrc Kahn, για τον εθισμό στις ουσίες, τη φιλία, την πίστη και τη συλλογικότητα.
Εντυπωσιακή η παρουσία του ηθοποιού Anthony Bajon στο ρόλο ενός εξαρτημένου από τα ναρκωτικά  νεαρού άντρα, που πάει στα βουνά για να συναντήσει μια κοινότητα ατόμων που πια είναι “καθαροί”. Η ταινία διαθέτει ξεκάθαρο προσανατολισμό, ευαισθησίες και υπέροχα εξωτερικά πλάνα. Ξεχωρίζει και η ηθοποιός Louise Grinberg.

Daughter of Mine

Το φύλο, την  ισότητα και τη σεξουαλική ταυτότητα, αφήνει πίσω η Ιταλίδα Λάουρα Μπισμπούρι( την οποία γνωρίσαμε στην Ελλάδα μέσα από την ταινία της “ Ορκισμένη Παρθένα”).
Στο “Daughter of Mine”, επεδίωκε να βάλει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη, ορθά διατήρησε για πρωταγωνίστρια την Άλμπα Ρορβάχερ, πήρε και την Βαλέρια Γκολίνο, αλλά και μια μικρούλα ονόματι Sara Casu.
Έφτιαξε μια ταινία από αυτές που εμείς τις χαρακτηρίζουμε “ φεστιβαλικές”. Δηλαδή, έδωσε βάρος στο μελόδραμα, σε ένα παιδί και σε μια εκδίκηση. Στυλιζαρισμένη η φωτογραφία της, προσεγμένα τα εξωτερικά της γυρίσματα, αλλά κάπως εξωπραγματική η ιστορία της.Ένα 10χρόνο κορίτσι, ανακαλύπτει πως αυτή που θεωρούσε ως μάνα της, δεν είναι τελικά, αλλά είναι μια γυναίκα, που γνωρίζει και το  ένστικτο του μικρού κοριτσιού την οδηγεί σε αυτήν.