Realite (Reality)

Της Μερόπης Κυριάκου-Κακοπιέρου

Ο Quentin Dupieux (Rubber, Wrong) αφήνει και πάλι τη φαντασία να αναλάβει τα ινία, καταφέρνοντας ένα πολυνηματικό φιλμ, που ομοιάζει με αίθουσα κατόπτρων. Η μοναδική παρουσία πραγματικότητας περιορίζεται στο όνομα ενός κοριτσιού. Το “Realite” άνοιξε την προηγούμενη Τρίτη 5 Μαΐου 2015, αποκλειστικά στο IFC Center της Νέας Υόρκης.

Ένα μικρό κορίτσι η Reality(Kyla Kenedy) βρίσκει μια VHS στα σπλάχνα ενός κάπρου, τον οποίο ο πατέρας της προορίζει για βαλσάμωση. Έχοντας τη πεποίθηση πως η κασέτα κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό συζητά το θέμα με τους γονείς της οι οποίοι διαψεύδουν την ύπαρξη του αντικειμένου και το παρουσιάζουν ως αποκύημα της φαντασίας της. Παράλληλα ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής με κοστούμι αρουραίου, ο οποίος φιλοξενεί μια εκπομπή μαγειρικής πλήττεται από μια ακατανίκητη αίσθηση φαγούρας. Πιστεύοντας ότι του προκαλείται από έκζεμα την ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνει μόνο ο ίδιος, επισκέπτεται έτσι το γιατρό του για να του πει πως όλο αυτό βρίσκεται μέσα στο κεφάλι του.

Ένας εικονολήπτης ο Jasson(Alain Chabat), ο οποίος εργάζεται για την εκπομπή μαγειρικής θέλει να χρησιμοποιήσει τον Dennis  στην ταινία του η οποία θα φέρει το τίτλο «Waves»(Κύματα). Επίκεντρο της υπόθεσης θα αποτελούν οι  τηλεοράσεις που πρώτα θα κάνουν τους ανθρώπους ηλίθιους και στη συνέχεια θα τους σκοτώνουν. Ο Jonathan Lambert επανασυνδέεται με τον Dupieux και ενσαρκώνει τον τηλεοπτικό παραγωγό Bob. Συμφωνεί με τον Jasson να αναλάβει τη ταινία του εάν ο τελευταίος καταφέρει εντός 48 ωρών να του παρουσιάσει μια οσκαρική κραυγή θανάτου η οποία θα αποτελεί τη κατάληξη των ανθρώπων που θα πεθαίνουν από τις τηλεοράσεις. Πριν ο Jason φέρει εις πέρας αυτό που του ζητήθηκε ανακαλύπτει πως η ταινία του υπάρχει ήδη κινηματογραφικά αλλά και ο ίδιος υπάρχει εις διπλούν. Ο John Glover υποδύεται τον ιδιοφυή σκηνοθέτη Zog ο οποίος επί της ουσίας θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Dupieux. Οι δρόμοι των δυο σκηνοθετών πραγματικού και φανταστικού διασταυρώνονται δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα χιουμοριστική στιγμή.

Η πλοκή είναι  πολυδιάστατη με τα όσα εκτυλίσσονται, να υφαίνουν τη τελική εικόνα καταφέρνοντας ένα καλό και ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Θεματικά το «Realite» δεν υποδεικνύει τίποτε το καινοτόμο, απεναντίας, θυμίζει μερικές ακόμη παραγωγές της χρονιάς που μας πέρασε, οι οποίες έθιξαν τις ίδιες ιδέες, περί της συγχώνευσης πραγματικότητας και φαντασίας. Η χρωματική υφή του φιλμ θυμίζει κάτι από 70’, επιλογή καθόλου τυχαία, αφού ο Dupieux έχει προ-πολλού δείξει το σχολιαστικό του ενδιαφέρον στα B-Movies το οποίο διακρίνεται στους χαρακτήρες του, αλλά και στα όσα διηγείται. Αφήνει για άλλη μια φορά το κοινό του διαιρεμένο: σε όσους η αισθητική του φαίνεται θεμιτή και σε όσους την απορρίπτουν ως ακαταλαβίστικη.