Αδέλφια εξ αίματος

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Στις ανταποκρίσεις μας από το πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου αναφερθήκαμε στην γκανγκστερική ταινία “Πιράνχας” του Κλαούντιο Τζιοβανέσι, η οποία διαδραματίζεται στην Νάπολη της Ιταλίας, για ένα νεαρό αγόρι και την παρέα του, που θα τους σαγηνέψει ο κόσμος της μαφίας και του υποκόσμου.

Το επίσης ιταλικό έργο των δίδυμων αδερφών Ντ’ Ινοτσέντσο “Αδέλφια εξ αίματος” ανήκει στην ίδια κατηγορία,  διερευνώντας όχι στον ιταλικό νότο αλλά στην κεντρική Ιταλία( σε προάστιο της Ρώμης), το μπλέξιμο κατά λάθος δύο παιδικών φίλων,  με τις συμμορίες και με το εύκολο… αλλά παράνομο χρήμα( θα συμπαρασύρουν με το αμάξι και θα αφήσουν νεκρό, έναν άντρα).

Το έργο ακολουθεί τα μονοπάτια δύο παλαιότερων ταινιών, από τη μια της ταινίας “Γόμορρα” για το μονοπάτι της βίας και της ταινίας “Suburra” για το μονοπάτι που οδηγεί στην σκοτεινή και ανήθικη “Αιώνια Πόλη”.

Αποδεικνύεται με την επανάληψη του ίδιου θέματος, οτι στην Ιταλία-όπως και σε άλλες δυτικές χώρες,συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας-, οι αποκλεισμένοι νέοι από τις ευκαιρίες για νόμιμη εργασία, είναι περισσότεροι απ’ ότι πιστεύαμε. Το γεγονός οτι οι δύο παιδικοί φίλοι, θα αισθανθούν ισχυροί, θα γνωρίσουν γυναίκες, θα έχουν χρήματα(από το εμπόριο ναρκωτικών), για τους σκηνοθέτες είναι η επιφανειακή όψη της ευτυχίας, γιατί σύντομα η σχέση τους κλονίζεται και αρχίζουν να καταλαβαίνουν  την πικρή αλήθεια,   αν μπλέξεις δε ξεμπλέκεις αναίμακτα.

Οι κορυφαίες στιγμές του έργου, είναι όταν επέρχεται η αυτογνωσία και προσπαθούν να συνδεθούν ξανά με την ηθική και με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Το γεγονός οτι το σκηνοθετικό δίδυμο προσδίδει μια τέτοιου είδους κατεύθυνση στο έργο, εξυψώνει το δημιούργημά του, επειδή ακριβώς φέρει ένα χρήσιμο διδακτικό μήνυμα. Αποδεικνύει επίσης ότι η ευθυνοφοβία είναι βαθιά ριζωμένη στους νέους ανθρώπους( ο παρατημένος νεκρός άντρας) και πως η παρανομία στην Ιταλία ζει, βασιλεύει κι επεκτείνεται κι  εξακολουθεί να είναι κράτος εν κράτει.

Από την άλλη,  δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε πως τα αδέρφια Ντ’ Ινοτσέντσο υιοθέτησαν μια  γνώριμη συνταγή -που έφτιαξαν άλλοι- και επαναλαμβάνεται κατά κόρον στο ιταλικό σινεμά. Οι σινεφίλ που έχουν δει αυτές τις ταινίες, θα θεωρήσουν μία από τα ίδια την συγκεκριμένη ταινία. Για μας είναι μία από τα ίδια, αλλά φέρει και μια πιο φρέσκια ματιά κυρίως στη λογική του “ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης”.

Πρωταγωνιστές οι  Andrea Carpenzano και Matteo Olivetti.