Ο Κορσικανός

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Τη δεκαετία  του ’70,  η εμφάνιση ένοπλων οργανώσεων , ήταν ένα πράγμα σαν να ανοίγει σήμερα ένα ακόμα  καφέ στις γειτονιές μας.  Από τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή μέχρι την καρδιά  της Ευρώπης , οι επαναστατικές οργανώσεις (για κάποιους, τρομοκρατικές οργανώσεις), κουβαλούσαν οράματα και μεγάλες ιδέες, αλλά στην πορεία ξεθώριασαν.

Η οργάνωση με την μικρότερη απήχηση στον ελληνικό τύπο και στην κοινωνία μας τότε, ήταν το  Απελευθερωτικό Εθνικό Μέτωπο της Κορσικής, το οποίο ζητούσε την αυτονόμηση της νήσου Κορσική( γενέτειρα του Ναπολέοντα) , από τους Γάλλους. Οι Γάλλοι την κατέχουν από την εποχή  του Λουδοβίκου του  15ου , όταν οι Γενοβέζοι τους την παραχώρησαν,  το 1768. Έγιναν αρκετές προσπάθειες αυτονόμησης, αλλά η πιο απειλητική για τη Γαλλία του 20ου αιώνα,  ήταν την εποχή εκείνη και οι ενέργειες της  συγκεκριμένης οργάνωσης. Η ένοπλη δράση της,  κράτησε μέχρι το 2014 και σήμερα ο αγώνας δίνεται στο πολιτικό πεδίο. Το κόμμα που πρεσβεύει το συγκεκριμένο όραμα,  πήρε το υψηλότερο ποσοστό στις πρόσφατες εκλογές, δημιουργώντας πονοκέφαλο στην κυβέρνηση Μακρόν, που επωφελείται οικονομικά από το νησί, εξαιτίας του τεράστιου τουριστικού ρεύματος.

Όμως η Κορσική είναι και νησί της μαφίας, όπως επί παραδείγματι είναι  και η  Σικελία.

Η ιστορική αναδρομή κρίνεται αναγκαία, εξαιτίας της απουσίας του ιστορικού πλαισίου από τον σκηνοθέτη  Τιερί ντε Περέτι( οι τρεις γραμμές στην έναρξη του έργου δεν καλύπτουν επαρκώς το πλαίσιο ), ο οποίος αποφασίζει να τιμήσει τους αγνούς οραματιστές της αυτονομίας, όπως είναι ο κεντρικός ήρωας, που φεύγει  καταδιωκόμενος από την Κορσική για το Παρίσι, στις αρχές του ’90. Θα επιστρέψει ” μυστικά” το 1998 για την κηδεία ενός παλιού του φίλου που δολοφονήθηκε( αρχική σκηνή) και θα μας παρασύρει σε ένα flashback αναμνήσεων,  όπου  το πλαίσιο το επικαλύπτει η βία , αλλά η βία δεν καθοδηγείται πια  από κανένα όραμα. Στο νησί υπάρχουν πρώην επαναστάτες και νυν μαφιόζοι. Η ανομία τσουβαλιάζει τα πάντα, ακόμα και τον έρωτα.

Η ταινία  θα μας φέρει στο μυαλό,  ιστορίες που έχουμε ακούσει για τις δικές μας-αλλού είδους οργανώσεις-και για την εξέλιξη των μελών τους μέσα στα χρόνια. To έργο διαθέτει 2-3 ωραίες  στιγμές, η μία-κατά τη διάρκεια του γάμου, με τα μέλη της οργάνωσης να αγκαλιάζονται και να τραγουδούν ένα επαναστατικό άσμα-σκηνή που θυμίζει το ” Νονό”, αλλά εν γένει,  ο δημιουργός- ο οποίος κατάγεται από το πιο ταραχώδες μέρος του νησιού, τη  βόρεια Κορσική,τοποθετεί  πολλά πρόσωπα( μετρήσαμε πάνω από 30 χαρακτήρες), τα οποία δεν έχουν πάντα μια  αποτελεσματική συνεισφορά στη ροή της ιστορίας. Μετατοπίζονται διαρκώς τα πλάνα από  σταθερά  σε   κάμερα στο χέρι και η αφήγηση  ταλαντεύεται ανάμεσα στο fiction και στο ντοκιμαντέρ, επίσης είναι αναποτελεσματική η τεχνική αυτή.

“Επειδή στην Ελλάδα η ιστορία της Κορσικής,  είναι ξεχασμένη, αποφασίζουμε να παραβλέψουμε τα καραμπινάτα ζητήματα που είδαμε και τα καταγράψαμε και θα την προτείνουμε, για όσους πίστεψαν σε επαναστατικά ιδανικά και αποδείχθηκαν μάταια” .

Από την Πέμπτη 2 Μαΐου στους κινηματογράφους