02
ΜΑΡΤΙΟΥ
2024
screeneye.gr
No Comments 149 Views

Αλέξης Αλεξίου

Alexis_ALEXIOU

alexiou2

Της Μερόπης Κυριάκου-Κακοπιέρου

Δεν βλέπει κανείς εύκολα μια καλή ελληνική ταινία σε διεθνές αμερικάνικο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Φέτος το Tribeca φιλοξένησε το «Τετάρτη 4:45» του Αλέξη Αλεξίου, ένα καλοδουλεμένο γκανγκστερικό νουάρ, το οποίο εστιάζει σε μια Αθήνα διαφορετική απ’ ότι την έχουμε συνηθίσει κινηματογραφικά. Ο ίδιος όπως και ο παραγωγός Θανάσης Καραθάνος παρευρέθηκαν για τις ανάγκες παρουσίασης του φιλμ στη Νέα Υόρκη.

Το Tribeca είναι ένα διεθνές φεστιβάλ με μεγάλη βαρύτητα στα κινηματογραφικά δρώμενα, όσων αφορά τις ανεξάρτητες παραγωγές. Πως αισθάνεσαι που βρίσκεσαι εδώ;
Νιώθω πολύ όμορφα. Οι ελληνικές ταινίες δεν έχουν καταφέρει να προβληθούν σε αμερικάνικα φεστιβάλ και το γεγονός από μόνο του, με ιντριγκάρει. Το «Τετάρτη 4:45» είναι η πρώτη ταινία από το 2004,που συμμετέχει στο Tribeca , όπου τότε φιλοξενήθηκε η «Πολίτικη Κουζίνα», όχι όμως στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Πάνε δηλαδή 11 χρόνια. Επίσης η ταινία η ίδια θα έλεγα πως φλερτάρει με το Αμερικάνικο σινεμά. Η Νέα Υόρκη έχει ταυτιστεί με το νουάρ και εν προκειμένω με το γκανγκστερικό φιλμ.

Πόσο σημαντικό θεωρείς να παίζονται οι ελληνικές ταινίες σε διεθνή φεστιβάλ;
Είναι σημαντικό οι ταινίες να μπορούν να βρουν κοινό και έξω απ’ τη χώρα τους. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως περιορισμένα. Εάν δεν μιλάμε για το κλασικό εμπορικό σινεμά που αφορά κυρίως  κωμωδίες, το κοινό δεν είναι αρκετά μεγάλο. Έχεις ανάγκη να δεις αν αυτό που κάνεις μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο εκτός. Δεν κάνεις κινηματογράφο για τους φίλους και τους Έλληνες. Ταυτόχρονα θα έλεγα πως για κάθε χώρα έτσι και για την Ελλάδα το να εξάγει σινεμά, να εξάγει εικόνες, πολιτισμό, είναι πολύ σημαντικό. Οι εικόνες στο σινεμά είναι πολύ δυνατές και οι Έλληνες θα έλεγα δεν έχουν κατανοήσει τη δύναμη τους, σε αντίθεση με τους Αμερικάνους που οι εικόνες τους μας κατακλύζουν.

Wednesday-0445_web_3

Ποια η αίσθηση που αποκόμισες μέχρι στιγμής από τη προβολή της ταινίας εδώ στη Νέα Υόρκη;
Νομίζω τους αρέσει. Το κοινό μένει στο Q&A και ρωτάει ωραία πράγματα, μας βρίσκει μετά, καθόμαστε στη πόρτα, δεν μας αφήνει να φύγουμε… Έχει ωραίες ερωτήσεις και για την Ελλάδα, προσπαθεί να κατανοήσει κάποια πράγματα, κάνουν ακόμα και τεχνικές ερωτήσεις.

Αφήνοντας για λίγο το φεστιβάλ θα σε πάω στην ίδια τη ταινία, όπου η Αθήνα θα λέγαμε χαμηλώνει τα φώτα και παρακολουθούμε ένα αυθεντικό γκανγκστερικό νουάρ. Πώς θα σχολίαζες το ότι η δουλειά σου διαφέρει φορμαλιστικά αλλά και αισθητικά απ’ ότι ελληνικό, παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια;
Νομίζω χρειάζεται η ποικιλομορφία γιατί μια κινηματογραφία αν θέλει να συνεχίζει να παράγει και να υπάρχει στο προσκήνιο πρέπει να κάνει διαφορετικά πράγματα. Θεωρώ επίσης πως είναι υγιές να υπάρχει σινεμά είδους. Δεν μπορούμε να βλέπουμε μόνο δράματα ή κωμωδίες από το ελληνικό σινεμά. Υπάρχουν και οι art-house ταινίες που είναι πιο μινιμάλ ως προς το περιεχόμενο, την ιστορία και τη φόρμα αλλά θα έλεγα πως χρειάζεται και κάτι διαφορετικό.

Πρόκειται για είδος στο οποίο θα ήθελες να εμμείνεις ή σκοπεύεις να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα;
Δεν το έχω σκεφτεί αλλά σίγουρα μου αρέσει το σινεμά είδους, αυτές οι φόρμες γενικότερα. Επίσης οι θεατές είναι πολύ εξοικειωμένοι με αυτούς τους κώδικες έτσι είναι πολύ πιο εύκολο να προσεγγίσεις το κοινό και να περάσεις και το όποιο μήνυμα.

Στην ταινία υπάρχουν αρκετοί συμβολισμοί. Θα έλεγα ο μεγαλύτερος ο ίδιος ο ήρωας, ο Στέλιος που θυμίζει λίγο την Ελλάδα, την Αθήνα, που ευημερούσε με δανικά και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το χρέος και μάλιστα την ανάγκη άμεσης εξόφλησης.
Σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα είναι σαφώς πιο δύσκολα και περίεργα. Είμαστε ακόμα σε μια διαδικασία πτώσης. Μη φυσιολογική που μας επηρεάζει όλους. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει αυτό το στοιχείο στη ταινία. Ακόμα και να μην θέλεις να κάνεις μια ταινία που να μιλάει για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, μοιραία σε επηρεάζει από μόνο του. Το απορροφά ασυνείδητα. Αυτό που συμβαίνει όμως στην Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, πρόκειται για ένα ευρύτερο πρόβλημα και αν θες και η ταινία γι’ αυτό μιλάει. Μιλάει ναι μεν για την Ελλάδα αλλά ακριβώς αυτή η ιστορία θα μπορούσε να συμβαίνει και κάπου αλλού. Αυτό που ζει ο ήρωας, αυτή η ξαφνική συνειδητοποίηση πως όλα όσα ζει, τα σημαντικά και κεκτημένα όλα ξαφνικά χάνονται είναι καταστάσεις που τις βιώνουν άνθρωποι παντού στον κόσμο. Είναι ένα ευρύτερο πολιτικοοικονομικοκοινωνικό ζήτημα. Η ταινία επίσης μιλάει και γι’ αυτό που τελικά τελειώνει. Εγώ έτσι το βλέπω. Πως τελικά αυτό το σύστημα, αυτός ο τρόπος ζωής, τελειώνει. Όχι μόνο ο ελληνικός. Το τι θα ακολουθήσει κανείς δεν ξέρει. Εύχομαι κάτι καλύτερο.

Πόσο εύκολο ήταν να καλύψεις το μπάτζετ της ταινίας;
Καθόλου. Μας πήρε 4-5 χρόνια. Όχι μόνο να εξασφαλίσουμε αυτά που βρέθηκαν αλλά και να ξαναβρούμε τα χαμένα.

Είχες βοήθεια από το κέντρο κινηματογράφου ή βασιζόσουν αποκλειστικά σε ιδιωτικές πηγές;
Τα πρώτα χρήματα τα πήραμε από τη Γερμανία από το τηλεοπτικό δίκτυο ZDF, υπήρξαν οι ιδιωτικές πηγές, ευρωπαϊκά προγράμματα και το κέντρο κινηματογράφου.

Το φιλμ πήρε 4-5 χρόνια μέχρι και την ολοκλήρωση του θα μπορούσαμε να πούμε πως προηγήθηκες των γεγονότων.
Ναι, το πρώτο ντραφτ του σεναρίου ήταν έτοιμο το 2010. Είχαν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν πολλά. Ίσως αν έγραφα σήμερα αυτό το σενάριο να ήτανε κάτι πολύ διαφορετικό. Ίσως και σε άλλο είδος…«Πως αποκαλύπτεται η Ελλάδα μετά τη καταστροφή»….

Το νέο ελληνικό σινεμά έχει αναδείξει αρκετά ταλέντα τα τελευταία χρόνια. Πως το σχολιάζεις αυτό το γεγονός;
Υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα. Υπάρχει μια νέα γενιά που θέλει να κάνει τα πράγματα με το δικό της τρόπο. Την ενδιαφέρει κάτι παραπάνω από τη μαζική κατανάλωση. Θέλουν να βγουν παραέξω. Υστερούμε όμως ακόμη σε πράγματα. Το σύστημα παραγωγής χωλαίνει. Πάντα εκεί ήταν η αδυναμία μας. Ποτέ δεν λειτουργούσε φυσιολογικά, πόσο μάλλον τώρα που στην ουσία έχει ψιλοκαταρρεύσει. Λείπει η ποικιλομορφία, αυτό που συζητούσαμε πριν. Κυρίως στη φόρμα των ταινιών και στη θεματολογία. Ας είμαστε αισιόδοξοι.

Υπάρχει συνεργασία μεταξύ των Ελλήνων σκηνοθετών;
Δεν είμαστε και πάρα πολλοί. Αρκετοί ανήκουμε ηλικιακά στην ίδια κατηγορία. Γνωριζόμαστε από τις σχολές ή κοινές παρέες. Μιλάμε συχνά, συζητάμε αλλά ο καθένας δουλεύει κυρίως με τα δικά του πρότζεκτ.

 

About the author:
Has 51 Articles

Η Μερόπη εργάστηκε για μια πενταετία ως πολιτιστικός συντάκτης, σε Κυπριακή πρωινή εφημερίδα μέσα στην οποία παράλληλα ασχολήθηκε με την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων, ταινιών μικρού μήκους, όπως και με την επιμέλεια εικαστικών εκδόσεων. Τώρα ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη ως δασκάλα στα ελληνόφωνα σχολεία της παροικίας και ετοιμάζεται να εκδώσει το πρώτο της παιδικό παραμύθι, ενώ παράλληλα αρθρογραφεί ως συντάκτης στο Screeneye.net

RELATED ARTICLES

Επικοινωνία
Γενικό e-mail επικοινωνίας screeneyefilm@gmail.com Για αποστολή δελτίων τύπου κινηματογραφικών εκδηλώσεων cine-events@screeneye.net
Εγγραφείτε στο Newsletter μας
Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας για να μαθένετε πρώτοι τα τελευταία νέα μας!

Back to Top