Στις Κάννες βγαίνουν οι υποψηφιότητες για τα επόμενα Όσκαρ. Μάθετε για το “Foxcatcher”

Ο σκηνοθέτης Μπένετ Μίλερ γνωστός για το βιογραφικό οσκαρικό δράμα Truman Capote και για το ποδοσφαιρικό « Moneyball» με το «Foxcatcher» συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, πιάνοντας μια πραγματική ιστορία του αθλητισμού που συζητήθηκε έντονα στα τέλη του 80’, για να την οδηγήσει κι αυτή  μέχρι τα επόμενα Όσκαρ.

Ο Μάρκ Σουλτς είναι πυγμάχος κι ολυμπιονίκης το 1984. Προπονείται από τον αδερφό του Ντέιβιντ, μέχρι τη στιγμή που ένας  ζάμπλουτος ψυχάκιας από την Πενσυλβάνια, ο Τζον Ντι Ποντ πείθει τον Μαρκ να συνεργαστεί μαζί του και με την ομάδα του, τους  «Foxcatcher», για να διεκδικήσουν στα δοκιμαστικά των Η.Π.Α την είσοδό τους στην ομάδα πυγμαχίας για τους Ολυμπιακούς της Σεούλ.

Ο Ντι Ποντ ζει μόνος μέσα σε μια έπαυλη, γεμάτος εμμονές και σύνδρομα. Φαντάζεται ότι διαθέτει τις ικανότητες να κοουτσάρει μια ομάδα πυγμαχίας και απαιτεί να τον φωνάζουν μεταξύ άλλων και «κόουτς». Ουσιαστικά είναι παντελώς ανίδεος από τις τεχνικές του αθλήματος και ο Μαρκ παγιδεύεται από τις γνωριμίες του, από το χρήμα του και τις προσδοκίες για μια λαμπερή πορεία μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο σκηνοθέτης εκεί που καταγράφει το υπαρκτό περιστατικό, θα αποκρυπτογραφήσει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα των δύο κεντρικών ηρώων( πχ φροϋδικά συμπλέγματα παιδιού-μητέρας ).  Η ιστορία του Μαρκ, και οι βαρύτατες παράπλευρες απώλειες, δημιούργησαν σε μένα συνειρμούς για καταστάσεις που ζούμε και στη χώρα μας , με πιο ελκυστικό στοιχείο της ταινίας να είναι ακριβώς αυτό, το γεγονός δηλαδή  ότι σε πρώτο πλάνο βρίσκεται ένας καταξιωμένος αθλητής  που καταντάει υποχείριο του εργοδότη του.

Ο Μαρκ θα αντιδράσει στο ύπουλο σχέδιο του Ντι Ποντ να εμφανιστεί αυτός ο προπονητής και μέντορας του αλλά ο ψυχολογικά διαταραγμένος ήρωας θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Το ατού της ταινίας δεν είναι όμως η ιστορία που είναι λίγο πολύ γνωστή και προβλέψιμή  είναι η πρωταγωνιστική ανδρική τριπλέτα Στιβ Κάρελ(Τζον Ντι Ποντ), Τσάνινγκ Τέιτουμ ( Μαρκ) και Μάρκ Ράφαλο( Ντέιβιντ) να διεκδικούν επί ίσοις όροις βραβεία και διακρίσεις.