«Δύο μέρες, μια Νύχτα» των αδερφών Νταρντέν( Κριτική από Φ. Καννών)

Ανταπόκριση από Φ. Καννών Ιάκωβος Γωγάκης

Οι  αδερφοί Νταρντέν επιστρέφουν στις Κάννες έπειτα από απουσία δύο χρόνων, με μια σύγχρονη γυναίκα που κάτι θυμίζει από την ηρωίδα, ίσως της καλύτερης τους ταινίας, τη «Ροζέτα».

Η Σάντρα ζει με τον άντρα και τα δυο της  παιδιά, όταν θα πέσει σε  κατάθλιψη και θα αναγκαστεί να πάρει αναρρωτική άδεια. Η επάνοδος στην εργασία της θα συναντήσει ένα σοβαρό εμπόδιο, όταν η επιχείρηση θα θέσει ένα εκβιαστικό δίλημμα στους συναδέλφους της. Να σταλεί η Σάντρα στην πυρά-δηλαδή απόλυση-ή να καταργηθεί το  μπόνους των χιλίων ευρώ που τους αναλογεί; Η απόφαση ανήκει στους ίδιους μέσα από ψηφοφορία.

Η νεαρή γυναίκα απελπισμένη και σοκαρισμένη από το ξαφνικό δίλημμα που τίθεται στους συναδέλφους της, θα κτυπήσει τη πόρτα καθενός ξεχωριστά,  για να διερευνήσει τις προθέσεις τους.

Το έργο ακολουθεί την πρωταγωνίστρια σε κάθε πλάνο και κάθε σκηνή, ο ρυθμός εν αντιθέσει με ότι μας έχουν συνηθίσει οι Νταρντεν δεν είναι γρήγορος κι έντονος αλλά νωχελικός,  και οι διάλογοι φέρουν μια επανάληψη( ίσως και δικαιολογημένα με τον τρόπο που είναι κτισμένο το σενάριο).

Από την άλλη συνδυάζουν πιο ξεκάθαρα από ποτέ τον κοινωνικό ρεαλισμό  με μια άμεση πολιτική κριτική για ότι συμβαίνει γύρω μας. Η ηρωίδα έχοντας να αντιμετωπίσει τις οικογενειακές υποχρεώσεις και μια επίπονη και  χαμηλά αμειβόμενη εργασία, θα καταρρεύσει(όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μας). Το γεγονός αυτό, σε έναν κόσμο αδυσώπητα σκληρό, έχει ένα τίμημα, εν προκειμένω την απειλή για απώλεια της δουλειάς της . Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία είναι ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να χαρακτηριστούν και θύματα και θύτες, και για μια ακόμη φορά οι Νταρντέν μας υπενθυμίζουν τη θεωρία του Ρουσώ, ότι δηλαδή ο άνθρωπος γεννιέται καλός και η προσωρινή αλλοίωση του οφείλεται στα ερεθίσματα της κοινωνίας, με τις πιέσεις και τους ψυχολογικούς εκβιασμούς, κάποιους να τους αλλοιώνουν και κάποιους άλλους απλά να μην τους αγγίζουν.

Οι Βέλγοι κινηματογραφιστές φαίνεται να επιστρέφουν στη περίοδο που έβλεπαν με έντονη απαισιοδοξία το κοινωνικό γίγνεσθαί, μετά το κάπως αισιόδοξο, « Το Παιδί με το Ποδήλατο» του 2012.Βέβαια εδώ η πρωταγωνίστρια θα χαμογελάσει στην τελευταία σκηνή, αφήνοντας σε μας την εικόνα μιας ελπίδας που αχνοφαίνεται, όχι από τις υπάρχουσες συνθήκες που ζούμε, αλλά από κάποια στηρίγματα που εμφανίζονται στις ζωές μας ως φωτεινές εξαιρέσεις.

Για τη Μαριόν Κοτιγιάρ δεν έχουμε να πούμε πολλά, είναι μια σπουδαία ηθοποιός που αποδέχεται δύσκολους ρόλους που τσαλακώνουν την όμορφή της παρουσία, κι εδώ δίνει μια εκπληκτική και συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία , φαβορί για το αντίστοιχο βραβείο για το βράδυ του Σάββατου.

Οι Νταρντέν μπορεί να μην παρουσίασαν φέτος στις Κάννες κάτι τόσο ισχυρό όσο η συνειρμική ομοιότητα με τη  « Ροζέτα», αλλά η  «Σάντρα» ή αλλιώς το «Δύο μέρες και μια Νύχτα» αποδεικνύει ότι το σκηνοθετικό δίδυμο γνωρίζει  για 30 και πλέον χρόνια να κρατά ψηλά τον πήχη του κοινωνικού-ρεαλιστικού σινεμά, γυρίζοντας ταινίες πάνω στη φλέβα ολόκληρου του συστήματος που μας περιβάλλει.