Το Αριστουργηματικό ” Boyhood” του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Η κριτική μας από Φ. Βερολίνου

Ανταπόκριση Ιάκωβος Γωγάκης

Το σινεμά δεν χρειάζεται  κρυμμένα νοήματα, πολύπλοκους χαρακτήρες, φτιαχτούς συναισθηματισμούς για να μας ανυψώσει στα αλήθεια. Το « Boyhood» αποτελεί μια μεγάλη στιγμή της 7ης τέχνης γιατί ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με απλές κινήσεις πάνω στην κινηματογραφική σκακιέρα θα φωτίσει ένα κομμάτι από τον κύκλο της ζωής,  που δεν φτάνει μέχρι τον θάνατο, αλλά μέχρι την ενηλικίωση του κεντρικού προσώπου, κλείνοντας μας το μάτι για το δεύτερο μέρος ίσως μετά από 10 και βάλε χρόνια.  Ο σκηνοθέτης καταδύει  σε μια φαμίλια και προσδίδει σε αυτήν χαρακτηριστικά που ξεπερνούν τα Αμερικάνικα σύνορα, και με τον ατόφιο του ρεαλισμό διανθισμένου με χιούμορ, δημιουργεί  απλούς φιλοσοφικούς στοχασμούς για την πορεία των ανθρώπων στο κόσμο τούτο, για τις επιλογές τους, τις εντάσεις και τις αντιφάσεις τους, χωρίς να κατακρίνει κανέναν.

Τα τελευταία 13 χρόνια ο σκηνοθέτης από το Τέξας έχοντας δίπλα του αγαπημένους συνεργάτες κατέγραφε διακεκομμένα τη διαδρομή 4 προσώπων, του πατέρα( Ίθαν Χόκ), της μητέρας (Πατρίσια Αρκέτ), της κόρης( Ταμάρα Τζολέιν) κι εστιάζοντας ιδιαίτερα στο μικρό τους γιο τον Μέισον(Ελαρ Κολτρέιν).

Ο Λινκλέιτερ δημιουργεί ένα αξιοθαύμαστο κινηματογραφικό ενσταντανέ 163 λεπτών, όπου εναλλάσσεται περίτεχνα η δεμένη οικογενειακή ζωή, έπειτα επέρχεται η ασυμφωνία χαρακτήρων και το διαζύγιο του ζευγαριού, καρέ καρέ ο τρόπος που βιώνουν τα παιδιά αυτή την αλλαγή, όπως επίσης και η ανάγκη των δύο γονέων για επαγγελματική και προσωπική ηρεμία.

Ο Λινκλέιτερ υπονομεύει ορθά τη φλυαρία των χαρακτήρων που είχαμε δει στις προηγούμενες του ταινίες «Πριν το Ξημέρωμα», «Πριν το Ηλιοβασίλεμα», «Πριν τα Μεσάνυχτα», κρατάει το αισιόδοξο ρομαντικό του στυλ, προσαρμόζοντας το όχι σε κάποια φανταστική ιστορία αλλά στη πραγματική ζωή, με πρόσωπα και περιστατικά οικεία σε όλους.

Η ταινία αυτή επειδή ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε μέσα σε διάστημα αρκετών ετών, βλέπουμε τις τεχνολογικές, μουσικές, κι άλλες αλλαγές που επήλθαν τα τελευταία χρόνια όσο η ιστορία διαδραματίζεται.Στο επίκεντρο είναι ο νεαρός Μέισον αλλά ο σκηνοθέτης θα βρει την αφορμή για να σαρκάσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις του τόπου καταγωγής του, του Τέξας ,για την εμμονή στη ψήφο προς τους Ρεπουμπλικάνους, για την οπλοκατοχή και τις θρησκευτικές αντιλήψεις.

Όμως το « Boyhood» είναι πάνω απ’όλα μια ωδή για τα ανήλικα παιδιά για τους ενήλικους γονείς και για τον συνεχή επαναπροσδιορισμό τους, μέσα σε κοινωνικές και διαπροσωπικές συνθήκες διαρκώς ευμετάβλητες .

Μια ταινία που μας κλείνει το μάτι για τη συνέχεια της κάποια στιγμή, ένα έργο που ρίχνει γερή σφαλιάρα στον υπερεκτιμημένο Τέρενς Μάλικ και στο δικό του « Δέντρο της Ζωής». Αυτή είναι η πραγματική ζωή όπως την καταγράφει αριστουργηματικά   ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.