Ο Εγωιστής Γίγαντας(The Selfish Giant)
Κοινωνική, 91’, Μεγ. Βρετανία 2013
Σκηνοθεσία: Κλιό Μπαρνάρντ
Παίζουν: Κόνερ Τσάπμαν, Σον Τόμας, Σον Γκίλντερ
Βόρεια Αγγλία, σήμερα. Ο 13άχρονος Άρμπορ και ο κολλητός του Σουίφτι, βολοδέρνουν χωρίς καμιά όρεξη στη λαϊκή γειτονιά τους κάθε φορά που αποβάλλονται από το σχολείο. Τα δύο αγόρια νιώθουν σαν ξένοι στην πόλη τους. Πολλές φορές νιώθουν το ίδιο ακόμη και στο ίδιο τους το σπίτι. Ο Άρμπορ που έχει τρομερά ξεσπάσματα οργής, ζει με τη μητέρα και το μεγαλύτερο αδελφό του, ενώ ο Σουίφτι κατοικεί με την πολυπληθή οικογένεια του σε ένα σπίτι όπου η ανάγκη για καθημερινό φαγητό υποχρεώνει τη μητέρα του να μειώνει τις μερίδες φαγητού στο ελάχιστο προκειμένου να ταΐσει και τα 6 παιδιά της. Όταν γνωρίσουν τον Κίτεν, έναν ρακοσυλλέκτη της περιοχής που συλλέγει και επεξεργάζεται μεταλλικά απορρίμματα και καλώδια, θα δουλέψουν για εκείνον με σκοπό να βγάλουν χρήματα. Στην προσπάθεια τους να μαζέψουν όσα περισσότερα μεταλλικά σκουπίδια μπορούν, θα χρησιμοποιήσουν ένα άλογο (ο εσωστρεφής Σουίφτι έχει ταλέντο στο να επικοινωνεί με τα άλογα) κι ένα κάρο. Κάποια στιγμή όμως η φιλία των δύο αγοριών δοκιμάζεται εξαιτίας της απληστίας του Άρμπορ και της επιμονής του να κερδίσει τη συμπάθεια του αυστηρού «αφεντικού» τους, παρότι εκείνος δείχνει να έχει μεγαλύτερη εκτίμηση στον Σουίφτι.
Βλέποντας τον «Εγωιστή Γίγαντα» θυμήθηκα μια αγαπημένη ταινία από τα 60ς, το «Kes» του Κέν Λόουτς. Ο κοινωνικός ρεαλισμός του Λόουτς λειτουργεί σαν πυξίδα για την Κλιό Μπερνάρντ που στην πρώτη μεγάλου μήκους μυθοπλαστική ταινία της – είχε αποκτήσει φήμη με το προ 4ετίας ντοκιμαντέρ «The Arbor» – διασκευάζει όχι απλώς ελεύθερα αλλά σχεδόν σπαραχτικά το διάσημο παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ. Η ιστορία των δύο αγοριών είναι ένα τραχύ, βίαιο αλλά και συγκινητικό δείγμα του σύγχρονου βρετανικού σινεμά για το πως περιθωριοποιείται η νέα γενιά. Με ποιητικές εικόνες όπως τα ανοιχτά, μεγάλα τοπία όπου βοσκούν ελεύθερα τα άλογα ή με μια απροσδιόριστη αίσθηση απειλής (τα ομιχλώδη σκηνικά της γκρίζας βιομηχανικής πόλης θυμίζουν φυλακή), η σκηνοθέτιδα δίνει εύστοχα το στίγμα του απαισιόδοξου και σκοτεινού παραμυθιού που εμπνεύστηκε ο Όσκαρ Ουάιλντ στα τέλη του 19ου αιώνα. Μάλιστα αντιπαραβάλει την τρυφερή παιδική ηλικία κόντρα στη σκληράδα του βιομηχανικού τοπίου, με μια νευρώδη, αέναη κίνηση της κάμερας που χαλαρώνει μόνο όταν συναντάει το βλέμμα του αλόγου. Τότε δηλαδή που το παραμύθι ξαναπαίρνει τα ηνία της πλοκής και η σκηνοθέτιδα ψάχνει με κάθε μέσο να προσφέρει κάποια αχτίδα διεξόδου ή ελπίδας στους δύο ήρωες της. Δεν το καταφέρνει πάντα.
Η ιστορία της μιλάει κυρίως για την αδικία και την οργή που προκαλεί σε εκείνους που τη βιώνουν στο πετσί τους. Όπως ο εγωιστής γίγαντας καταδίκασε σε αίωνιο σκοτάδι και χειμωνιά τα λουλούδια του όμορφου κήπου του κι απαγορεύσε στα παιδιά να παίζουν μέσα σε αυτόν, έτσι κι ο «Γίγαντας» της ταινίας καταδικάζει την ομορφιά και την αθωότητα σε διαρκές σκοτάδι και ατέλειωτο μίσος. Το αν θα έχει και happy end είναι μια άλλη κουβέντα. Ή ίσως μια άλλη ταινία. Αξίζει να επισημάνουμε εδώ τον υποκριτικό θρίαμβο από τους δύο νεαρούς πρωταγωνιστές. Τίποτα πιο δύσκολο από το κάνεις δύο παιδιά να υποδύονται τους χαρακτήρες τους με τέτοια αμεσότητα και ρεαλισμό. Ειδικά η ηλεκτρισμένη ερμηνεία του Κόνερ Τσάπμαν στο ρόλο του Άρμπορ θα σας καθηλώσει.
Ο «Εγωιστής Γίγαντας» προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές, που οι περισσότερες ανέφεραν την τύχη των βρετανών να αποκτούν μια τέτοια σκηνοθέτιδα στην πρώτη γραμμή των σημαντικότερων κινηματογραφιστών τους.
Ο “Εγωιστής Γίγαντας” από 13/2 στους κινηματογράφους σε διανομή Strada
About the author: Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Has 57 ArticlesΓεννήθηκε στη Νίκαια και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το μικρόβιο του σινεμά το κόλλησε στο ΣΙΝΕΑΚ τη μόνη πλέον αίθουσα της πόλης- κάποτε είχε 10. Βρίσκει το αμερικανικό σινεμά ασυναγώνιστο τεχνικά, το ευρωπαϊκό συγκινητικά ουμανιστικό και το ασιατικό από άλλο πλανήτη- δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Αγαπάει την Ανδαλουσία και το Παρίσι, ενώ θα μπορούσε να ζει μόνιμα σε ένα αεροδρόμιο όπως ο Τομ Χανκς στο «Terminal». Η λαχτάρα του για σινεμά είναι ακόρεστη. Όπως είπε κι ο αγαπημένος του Αντονιόνι «κάνουμε ταινίες για να γίνουμε πιο υπέροχοι». Εκείνος αρκείται στο να «βλέπουμε όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες: αν έτσι γίνουμε πιο υπέροχοι, ακόμη καλύτερα». Από το 1995 εργάζεται ανελλιπώς ως κριτικός κινηματογράφου.
RELATED ARTICLES
-
-
Interstellar
05/11/2014, 21:07 -
Σκουπίδια
29/10/2014, 11:00 -
Ελία Καζάν
10/10/2014, 15:49
Οι Τελευταίες Αναρτήσεις
-
28/02/2024, 23:31 Άκουσέ με
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να επικοινωνήσω
Διαβάστε Περισσότερα... -
21/02/2024, 18:08 Perfect Days
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Ποιητή των δρόμων» τον αποκαλούσαν οι
Διαβάστε Περισσότερα... -
20/02/2024, 15:04 O ισραηλινός σκηνοθέτης Άμος Γκιτάι ζητάει modus vivendi στη Μέση Ανατολή. «Η Άντρεα Παίρνει Διαζύγιο» ξεχωρίζει στο Πανόραμα
Ανταπόκριση-κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Το κινηματογραφικό
Διαβάστε Περισσότερα... -
18/02/2024, 03:55 74 Μπερλινάλε: Στο προσκήνιο η τραγική ιστορία της Χίλντε Κόπι, η μεταφυσική Arcadia και η Παλαιστίνη
Ανταπόκριση και κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 15:34 « Το Αγαπημένο μου Κέικ». Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί και στην Μπερλινάλε να συγκλονίζει
Κριτική από Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Έξοχη αναπαράσταση των ανθρώπινων
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 03:37 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου: « All the Long Nights» & «Η Κουζίνα»
Κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Η ιαπωνική
Διαβάστε Περισσότερα...