Κρίστιαν Ταφντραπ

Συνέντευξη στη Μερόπη Κυριάκου από Νέα Υόρκη

Αφού απασχόλησε τη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα με τις μικρού μήκους ταινίες του ο Δανός Christian Tafdrup επιχειρεί την πρώτη μεγάλου μήκους προσπάθεια του. Το “Parents”, το οποίο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα, στις 15 Απριλίου 2016, στο Μανχάταν, της Νέας Υόρκης, στα πλαίσια του κινηματογραφικού φεστιβάλ Tribeca, έτυχε θερμότατης υποδοχής από το κοινό και την επιτροπή του φεστιβάλ. Το Screeneye συνάντησε και συνομίλησε με τον Christian Tafdrup.

Έχω διαβάσει κάπου πως οι ταινίες σου περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ισχύει αυτό στην τελευταία σου ταινία;

Ναι, κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι ότι έχω πραγματικά βιώσει κάποια από τα στοιχεία του «Parents» προσωπικά, αλλά εξακολουθεί να είναι μια πολύ ειλικρινής και προσωπική ταινία για τις σχέσεις, την οικογενειακή ζωή, την ταυτότητα και φυσικά τη νοσταλγία. Όπως ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Kjeld, ίσως έχω και εγώ μια κάπως ρομαντική, λίγο μελαγχολική, προσέγγιση των πραγμάτων και της ζωής και το βρίσκω πολύ δύσκολο να αφήσω το παρελθόν. Το σπίτι μου για παράδειγμα, είναι ένα χάος από παλιά πράγματα, δεν μπορώ να αποχωριστώ παλιά βιβλία, ημερολόγια, φωτογραφίες, ακόμα και παλιά εισιτήρια του λεωφορείου! Η κοπέλα μου πετάει συχνά τα πράγματά μου στα σκουπίδια, για να κάνει χώρο για το μωρό μας. Και σίγουρα καλά κάνει, αλλά εξακολουθεί να πονάει το να τοποθετείς το παρελθόν στο υπόγειο.

Πως προέκυψε λοιπόν το Parents;

Προέκυψε από ένα όνειρο που είχα πριν από μερικά χρόνια και αφορούσε τους δικούς μου γονείς, να μετακομίζουν πίσω στο πρώτο τους διαμέρισμά. Στο όνειρο με είχαν καλέσει για δείπνο και φορούσαν τα παλιά τους ρούχα. Ο μπαμπάς μου είχε αφήσει γένια, φλέρταρε και φιλούσε, μπροστά μου, τη «νεαρή» μαμά μου. Ήταν ένας αληθινός εφιάλτης, αλλά και μια τόσο εμπνευσμένη ιδέα. Αστείο, αλλά και λυπηρό. Για να είμαι ειλικρινής με το όνειρο, θα ήθελα η ιστορία να έχει κάποια σουρεαλιστικά στοιχεία.

Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει περισσότερο στις ενδοοικογενειακές σχέσεις; Κατάφερες να το προσεγγίσεις μέσα από αυτό το φιλμ;

Νομίζω πως μου αρέσουν περισσότερο οι ιστορίες για τους απλούς ανθρώπους σε διάφορα στάδια της ζωής τους. Προσωπικά βρίσκω πως το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί την τέλεια αρένα για να τα βρεις όλα αυτά. Επίσης αισθάνομαι διχασμένος όσων αφορά την έννοια της οικογένειας. Μας κάνει ευτυχισμένους, πολλές φορές όμως και δυστυχισμένους, και είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να αφήσεις πίσω. Παρά τις σκοτεινές αποχρώσεις του, το «Parents» αφορά σε μια ελαφριά ιστορία, με αίσιο τέλος. Το φιλμ πιστεύει στην αγάπη και στην αξία του να πορεύονται μαζί οι άνθρωποι στη ζωή.

Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την περιγραφή που έδωσες με αυτό το φιλμ στην ‘αλυσίδα’ των σχέσεων εντός οικογένειας. Τη συναισθηματική προσέγγιση της κάθε σχέσης, το ενδιαφέρον και τη προσοχή του κάθε χαρακτήρα.

Πράγματι, αυτό ήταν εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Ήθελα να εξερευνήσω τη ζωή μιας φυσιολογικής οικογένειας και την αντιμετώπιση των συγκρούσεων που όλοι αντιμετωπίζουμε ως ανθρώπινα όντα στην καθημερινή μας ζωή. Αρκετοί που διάβασαν το σενάριο σχολίασαν ότι ο Kjeld και η Vibeke θα έπρεπε να αγωνιστούν περισσότερο, με μια πιο Στρίντμπεργκ προσέγγιση του όρου, αλλά εγώ τους προτίμησα να είναι ένα πολύ προσγειωμένο ζευγάρι, όπου ο ένας αγαπά ακόμα τον άλλο, αλλά φοβούνται την οικειότητα, και τους είναι δύσκολο να βρουν ο ένας τον άλλο μετά την αποχώρηση του γιου τους από το σπίτι, όπως συμβαίνει σε πολλά παντρεμένα ζευγάρια. Το ίδιο ισχύει και για τον γιο. Ήθελα να είναι ένα κοινό παιδί, το οποίο ανακαλύπτει ότι χρειάζεται ακόμα τους γονείς του. Δεν επιδίωξα να είναι τίποτα το εξωπραγματικό και τίποτα το ασυνήθιστο. Αυτό χρειάζεται για την ακρίβεια πολύ θάρρος, να πιστεύεις σε αυτούς τους απλούς χαρακτήρες και τα θεμελιώδη συναισθήματά τους.

Ποιας υποδοχής έτυχε από το κοινό στο Φ. Tribeca;

Πραγματικά θερμότατης. Δεν έτυχε ποτέ μεγαλύτερης υποδοχής οτιδήποτε έχω κάνει ως τώρα. Και ήταν έκπληξη για μένα αυτό. Δεν πίστευα ότι θα άρεσε τόσο πολύ σε ένα τόσο μεγάλο κοινό, αυτή η ταινία.

Ποια η άποψη σου για το Δανέζικο σινεμά;

Πιστεύω πως το δανέζικο σινεμά παίζει εκ του ασφαλούς – όπως νομίζω και ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος, αυτή τη στιγμή. Δυο σκηνοθέτες έχω σαν πρότυπα, τον Σουηδό Ruben Ostlund και τον Έλληνα Γιώργο Λάνθιμο. Θα ήθελα να δω περισσότερους δημιουργούς να παίρνουν αυτά τα ρίσκα.

Θεωρείς τον εαυτό σου παιδί του Τρίερ;

Όχι, η δουλειά μου διαφέρει. Στη Δανία, ο Trier θεωρείται θεός του κινηματογράφου, πράγμα το οποίο περιέχει μια αλήθεια. Αλλά με εκπλήσσει που δεν υπάρχουν περισσότεροι Δανοί σκηνοθέτες με το θάρρος να διαφοροποιηθούν από τη δουλειά του.

Χρησιμοποιείς στις ταινίες σου το δόγμα 95;

Καθόλου, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Κατά μία έννοια, η ταινία είναι μια εξέγερση ενάντια στο Δόγμα, προσπαθώντας να φέρει τον πραγματικό κινηματογράφο πίσω στην οθόνη.

Τι έπεται;

Δουλεύω ένα σενάριο για την επόμενη μου ταινία η οποία θα ονομάζεται “A Horrible Woman”. Πρόκειται για μια ταινία που περιγράφει όλα τα φοβερά πράγματα που οι γυναίκες μπορούν να κάνουν στους άνδρες μέσα σε μια σχέση.

Η κριτική μας και τρέιλερ για το “Parents”