Με γκρίνια υποδέχθηκε ο δημοσιογραφικός κόσμος της Βενετίας, το ” Birdman” του Αλεχάντρο Ιναρίτου

Ανταπόκριση Ιάκωβος Γωγάκης

Εδώ στη Μόστρα της Βενετίας ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου μπορεί σήμερα να υπερηφανεύεται, δείχνει να κερδίζει το στοίχημα, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες του σε φιλμ θεωρητικά πιο ανάλαφρο από τα σκληρά δράματα  που μας έχει συνηθίσει. Η πρώτη προβολή του” Birdman” ειδικά για δημοσιογράφους και ανθρώπους του σινεμά έγινε σήμερα Τετάρτη, στην ανακαινισμένη αίθουσα Darsena.

Η ανταπόκριση των επαγγελματιών του χώρου   ήταν κάπως μουδιασμένη αλλά θα την χαρακτηρίζαμε και αναμενόμενη. Ο σκηνοθέτης που φημίζεται για τα σκληρά ρεαλιστικά δράματα (Biutiful), για τον μοναδικό τρόπο να ταξινομεί σε ένα φιλμ, παράλληλες-κατακερματισμένες ιστορίες με ασύνδετο πολλές φορές χώρο-χρονικό πλαίσιο ( Βαβέλ), δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην κωμωδία, με τόσους πολλούς αστέρες του Χόλιγουντ μαζεμένους σε δικιά του ταινία (Μάικλ Κίτον,Ζακ Γαλιφιανάκης, Έντουαρντ Νόρτον, Αντρέα Ράιζμπορο, Έιμι Ράιαν, Έμα Στόουν και Ναόμι Γουότς).

Στο πρώτο περίεργο πλάνο, η κάμερα του Ιναρίτου ζουμάρει πάνω στη πλάτη του γυμνού Μαικλ Κίτον που βλέπει το παράθυρο. Ο εσωτερικός του διαλογισμός διακόπτεται, από τον ήχο του skype,. Τον καλεί η κόρη του, η  Σαμ.

Μαθαίνουμε ότι ήταν βετεράνος ηθοποιός,  που είχε γίνει γνωστός αρκετά χρόνια πριν- συγκεκριμένα το 1992- ερμηνεύοντας τον ” Birdman 3″. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο, για το οποίο θα τον έκανε περήφανο. Κατατρεγμένος από εμμονές, ναρκισσισμό και εγωπάθεια ζορίζει τους ανθρώπους που είναι δίπλα του( κόρη, πρώην σύζυγο, νυν ερωμένη, τον παραγωγό του ,τον συμπρωταγωνιστή του που τον βλέπει ανταγωνιστικά) και προσπαθεί να “αναστηθεί”, κρατώντας τον βασικό ρόλο σε θεατρικό έργο, ταυτόχρονα και σκηνοθετώντας το. Τίτλος του θεατρικού ” When we talk about Love”.

Η σχεδόν 70 λέπτη περιγραφική απόδοση δραστηριοτήτων και ευτράπελων καταστάσεων κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών προβών είναι σίγουρα  μεγάλη χρονικά, (πριν μπούμε στο τελευταίο δυνατό ημίωρο),  είναι  όμως χρήσιμη, γιατί εκεί μέσα ξεδιπλώνονται όλες οι εξωτερικές -εσωτερικές συγκρούσεις  του βασικού ήρωα με τον εαυτό του, και με όλους τους άλλους.

Τελικά, δεν είναι μόνο ο Ρήγκαν Τόμσον που έχει τα θέματα του, ο Ιναρίτου έξυπνα  θα τους ξεγυμνώσει, έναν προς έναν, βρίσκοντας αυτό που ο καθένας θεωρεί  “δυστυχία”, ως τον κοινό παρονομαστή όλων των ηρώων του.

Ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο απολαυστικός Μάικλ Κίτον θα μπορούσε να είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο πάνω στα μικρά και επιφανειακά του κόσμου τούτου, που για κάποιους είναι  ζητήματα ζωής η θανάτου, εν τέλει βέβαια λειτουργούν καταστροφικά για την ίδια την ύπαρξη. Ο διαρκής αγώνας για δημοσιότητα και φαινομενική καταξίωση βρίσκονται στο στόχαστρο του μεξικανού σκηνοθέτη.

Αποδεικνύεται ότι ο τίτλος του έργου παραπέμπει με σαρκασμό στον εμπορικό ” Batman”. Το παράδειγμα που δίνει είναι μέσα από την ίδια τη κινηματογραφική βιομηχανία, σε ένα φανταστικό σκηνικό που στήνει στον αέρα, όπου με μια κίνηση του χεριού του πρωταγωνιστή,  δημιουργείται πολεμικό σκηνικό χάους στους δρόμους, αυτό ακριβώς  που επιθυμούν τα studios, για να γεμίζουν οι αίθουσες και να γεννιούνται  νέοι αστέρες, που να καρπώνονται τη δημοσιότητα και την επιτυχία. Βέβαια ο Ιναρίτου με μια κίνηση ματ, κλείνει το μονόλογο, με την αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας ανεξάρτητος αναγνωσιμότητας της.

Μουσική υπό τους ήχους κρουστών, η κάμερα κινείται με ταχύτητα, δημιουργώντας γοργό ρυθμό ακόμα και πάνω στο θεατρικό πλατό.

Αρχές του 2015 και στις ελληνικές αίθουσες