Προφεστιβαλική έναρξη στη Βενετία, με το ” One On One” του Κιμ Κι Ντακ. Η άποψη μας

Ανταπόκριση Ιάκωβος Γωγάκης

Το Φεστιβάλ Βενετίας καλά- καλά δεν έχει αρχίσει  και οι αδυναμίες από την αρχή φαίνονται, και φέρουν το  όνομα Κιμ Κι Ντακ. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της διοργάνωσης, ο Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, επέλεξε για 7 φορά να παρουσιάσει φιλμ του προκλητικού-και για πολλούς αμφιλεγόμενου- νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει φύγει   2 φόρες από το Λίντο, με το μεγάλο βραβείο της διοργάνωση. Το 2001 με τον ” Άγνωστο Παραλήπτη” και το 2012 με το ” Pieta”.

Η τελευταία του ταινία, το βίαιο “One On One” παρουσιάστηκε σήμερα Τρίτη σε ειδική δημοσιογραφική προβολή, πριν την επίσημη έναρξη της διοργάνωσης.

Ο Κιμ Κι Ντακ κάνει πράξη την υπόσχεση του και συνεχίζει να αποκαλύπτει πικρές αλήθειες για το κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας του. Όχι, αυτή τη φορά δεν είδαμε οιδιπόδεια συμπλέγματα όπως στο “Pieta” ή τη σεξουαλική δραστηριότητα των μελών μιας οικογένειας (Moebius). Εδώ μιλάμε για βία μέχρι εσχάτων,  γνώριμο συστατικό στοιχείο των ταινιών του σκηνοθέτη, Ένα νεαρό κορίτσι θα απαχθεί από αγνώστους, θα  την βιάσουν και θα τη σκοτώσουν. Μια ομάδα αποτελούμενη από 7 νεαρά μέλη θα προσπαθήσει να βρει τους ενόχους και να τους εξοντώσει. Θα βάλει στο μάτι 7 πρόσωπα υπεράνω υποψίας που θα τους κάνει τη ζωή, κόλαση. Η πλοκή περιγράφεται απλουστευμένα, γιατί ο δαιμόνιος-αυτοδίδακτος σκηνοθέτης θα τη γεμίσει με γρίφους που διαρκώς θα γεννούν απορίες.

Αυτοκτονίες, σκηνές με κομμένα χέρια, αλυσοδεμένοι έτοιμοι να υποστούν ηλεκτροσόκ, βασανισμοί στο σώμα αλλά και στο μυαλό, συνθέτουν ένα σκηνικό 90 λεπτών που υφολογικά αλλάζει άρδην στα τελευταία 30 λεπτά, εκεί που θα αποσαφηνιστούν όλες οι προθέσεις για  την υποκρισία και τη βουτηγμένη στην ανηθικότητα δυτικοποιημένη Κορέα.

Κλασικό σινεμά του συγκεκριμένου δημιουργού, μετρημένο στα δάχτυλα το φως της μέρας( πεσιμιστικός συμβολισμός), χρησιμοποιεί  ξανά αμυδρό φωτισμό, κυριαρχεί το μαύρο και οι  σκοτεινοί χώροι. Στο πρόσωπο του αρχηγού αυτής οργάνωσης,  του αποκαλούμενου ” Ηγέτη-Σκιά” ο Κιμ Κι Ντακ  θα συγκεντρώσει διάφορα συναισθήματα, όπως αυτό του  θυμού, της εκδίκησης και της συγχώρεσης με τον πρωταγωνιστή Ντογκ Σεόγκ Μα να δικαιώνει τον σκηνοθέτη για την επιλογή του, ιδίως στην εκπληκτική από κάθε άποψη τελευταία σκηνή-εξιλέωσης.

Ο σκηνοθέτης δεν σοκάρει πια, δεν εκπλήσσει, επαναλαμβάνεται-όπως τώρα- και το ξέρει. Υποστηρίζει, ότι αν προβάλεις διαρκώς τα κακώς έχοντα, αυτό λειτουργεί ως θεραπεία για τη συγκεκριμένη κοινωνία. Η αιρετική του άποψη μπορεί να μην μας βρίσκει σύμφωνους, του πιστώνουμε από την άλλη καθαρές και τίμιες προθέσεις.