Γροθιές στους Τοίχους

Δράμα, 106′, Μ.Βρετανία 2013

Πρωτότυπος Τίτλος: Starred Up

Του Ντέιβιντ Μακένζι

Με τους Τζακ Ο’ Κόνελ, Μπεν Μέντελσον, Ρούπερτ Φρεντ

Πρόκειται για ταινία του υπέρ-παραγωγικού Βρετανού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μακένζι , που πριν από δυόμιση χρόνια μας χάρισε ένα από τα πιο όμορφα ρομαντικά φιλμ επιστημονικής φαντασίας, την “ Αίσθηση Αμαρτίας” (Perfect Sense), με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και την Εύα Γκριν.

Τώρα ο Μακένζι μεταπηδάει από το φανταστικό δράμα στην οδυνηρή πραγματικότητα των φυλακών, στήνοντας το σκηνικό του από την αρχή μέχρι και το τέλος, σε ένα δεσμωτήριο του Μπέλφαστ.

Πρωταγωνιστής είναι ο ταλαντούχος Τζακ Ο’ Κόνελ, γνώριμος μας από το “71” , το έργο που πήρε το πρώτο βραβείο στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Υποδύεται τον Έρικ. Η μητέρα του έχει πεθάνει και ο πατέρας του Νέβιλ (Μπεν Μέντελσον)   είναι επί δεκαπέντε συναπτά έτη κρατούμενος σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Ο νεαρός επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά αφαιρώντας τη ζωή από έναν τοξικομανή. Βρίσκεται σε αναμορφωτήριο ανηλίκων, μέχρι τη στιγμή της ενηλικίωσης του και της μεταφορά του σε φυλακή – ο πρωτότυπος αγγλικός τίτλος “ Starred Up” υποδηλώνει με δόσεις ειρωνείας την “προαγωγή” αυτή- εκεί ακριβώς που εκτίει τη ποινή του και το άλλο μέλος της οικογένειας. 

 Η ταινία ξεκινά με την άφιξή του στη φυλακή και την  πρώτη του επαφή με τις έγκλειστες συμμορίες, την ιεραρχία τους, τις φυλετικές τους διακρίσεις και τον ψυχολογικό πόλεμου που του ασκούν. Ένα περιστατικό που θα συμβεί θα τον οδηγήσει σε θεραπευτικές συνεδρίες έτσι ώστε να καταπολεμηθούν οι βίαιες του εξάρσεις.

Ο σκηνοθέτης διαθέτει ευρηματικότητα και περίσσια εξυπνάδα, με τον τρόπο που θα πλάσει την προσωπικότητα πατέρα και γιου αποκρύβοντας το  παρελθόν τους. Ο πρώτος παραμένει αδιόρθωτος γκάγκστερ και θέλοντας να καθοδηγήσει το παιδί του , περιπλέκει τις έτσι κι αλλιώς δύσκολες μεταξύ τους σχέσεις.

Σινεμά σύγχρονο που ξεφεύγει από το γνώριμο ύφος της βρετανικής παράδοσης, τοποθετώντας τον  Ντέιβιντ Μακένζι μόνο ένα σκαλί πιο κάτω από την Άντρεα Άρνολντ και τον Στιβ ΜακΚουίν , που το 2008 έκανε κι αυτός μια μεγάλη ταινία σε φυλακή, την «Πείνα».

105 λεπτά με τη κάμερα σε ρόλο παρατηρητή, ασφυκτικά κοντινά (και για κάποιους καταπιεστικά) πλάνα, φαντάζει ως η μοναδική τεχνική που θα μπορούσε να αποτυπώσει τον πόλεμο νεύρων, την αίσθηση του παράλογου, τη διαστροφή και τη κτηνώδη συμπεριφορά που επικρατεί πίσω από τα κάγκελα των φυλακών. Φωνές, βρισιές, μπουνίδι στον αέρα,  μόνο να τον αγγίξει κανείς τον Έρικ, είναι έτοιμος να τα κάνει λαμπόγυαλο.

Σε κανένα σημείο δεν θα αισθανθούμε ότι βρίσκεται σε κίνδυνο κι αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί τρωτό σημείο του έργου,  το βάρος αντίθετα πέφτει στον ψυχή τε και σώματι τραυματισμένο  μας ήρωα και στην σεναριακή πρωτοτυπία της γνωριμίας πατέρα και γιου, μέσα στο νοσηρό περιβάλλον, ενός δεσμωτηρίου. Θα επιθυμούσαμε  από τον Ντέιβιντ Μακένζι να  φώτιζε σε μεγαλύτερο βάθος  αυτό το  κομμάτι της επανασύνδεσης και των προφανών συμπλεγμάτων που κατατρέχουν τον Έρικ, εκτός βέβαια από τον ρόλο της κληρονομικότητας που γίνεται εύκολα αντιληπτός.

Ο Ιρλανδικής καταγωγής Τζακ Ο’ Κόνελ εδώ είχε το αβαντάζ της τοπικής διαλέκτου, ήταν όμως άψογος και αποδεικνύει ότι διαθέτει πλούσια υποκριτική γκάμα. Στα 24 του θεωρείται ένα από τα ανερχόμενα αστέρια του βρετανικού σινεμά.