Γυρίσματα της Τύχης

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Είναι σχεδόν 88 κι εξακολουθεί να παίζει τζαζ , να ταξιδεύει υπερατλαντικά, να κάνει στάση στην Αθήνα, να επισκέπτεται το Παρίσι και να γυρίζει εκεί τα « Γυρίσματα της Τύχης» (Coup de Chance), 54 χρόνια μετά από το « Take the Money and Run».
Παρόλα αυτά, ο Γούντι Άλεν δεν έχει την τύχη με το μέρος του. Όταν εμφανίστηκε το κίνημα metoo, τέθηκε στο μάτι του κυκλώνα από την αμερικανική βιομηχανία του θεάματος, εξαιτίας της αναβίωσης των κατηγοριών της θετής του κόρης , της Ντίλαν Φάροου για σεξουαλική της κακοποίηση στην παιδική της ηλικία, από τον Γούντι Άλεν.
Ο διάσημος σκηνοθέτης, έχει αντικρούσει επανειλημμένα τις κατηγορίες αλλά εξακολουθούν από το 1992 να τον στοιχειώνουν και να είναι σχεδόν απαγορευτικό να γυρίσει ταινία σε αμερικανικό έδαφος ή τα τελευταία χρόνια οι ταινίες του να μην μπορούν να προβληθούν στους αμερικανικούς κινηματογράφους.
Ως εκ τούτου, η ταινία τα « Γυρίσματα της Τύχης» -εάν όντως είναι το κύκνειο κινηματογραφικό του άσμα- έχει και μία ακόμη σημασία. Με την επιλογή, εξολοκλήρου να είναι στη γαλλική γλώσσα, τιμά την Ευρώπη, η οποία δυναμικά και διαχρονικά τον στήριξε εν αντιθέσει με την ίδια του την πατρίδα.
Το μοτίβο της νέας του ιστορίας, δεν ξεφεύγει από τις παράλογες κωμωδίες καταστάσεων που μας έχει συνηθίσει.
Η πλήξη μέσα στο γάμο, η απρόβλεπτη γνωριμία, η απιστία της γυναίκας, η κτητικότητα, η εμμονή και η ζήλια του συζύγου , η εκδίκηση του συζύγου, οι συμπτώσεις και το αναπόφευκτο της μοίρας, ορίζουν το σεναριακό υπόβαθρο της ιστορίας.
Το ερωτικό τρίγωνο το αποτελούν ο συγγραφέας Αλέν , η Φάνι, η οποία με τον Άλεν ήταν συμμαθητές στο σχολείο και θα συναντηθούν τυχαία, όπως επίσης και ο πλούσιος άντρας της Φάνι, ο Ζαν.
Ο τελευταίος, χειραγωγεί τη γυναίκα του σε ένα τρόπο ζωής όπου περνάει πάντα το δικό του. Συναντήσεις στην εξοχή με τους πλούσιους φίλους του και μια ρουτίνα, που για τη νεαρότερή του Φάνι σπάει, όταν τα ερεθίσματα της μποέμικης ζωής του Αλέν, ταιριάζουν με τα δικά της.
Ο Γούντι Άλεν απαντάει κινηματογραφικά στους επικριτές του, θέτοντας το ανδρικό φύλο στην κριτική του, περνάει κομψά και κωμικά το ζήτημα της πατριαρχίας και της ακραίας δολιότητας, την οποία συσχετίζει με το άνδρες, ταυτόχρονα δε, μας προσφέρει χειμαρρώδεις γαλλικούς διαλόγους, από την άλλη και λιγότερο εμπνευσμένους από τους αντίστοιχους των ταινιών του στην αγγλική γλώσσα.
Απουσιάζει το καυστικό χιούμορ και όσο οδηγούμαστε στο φινάλε μετατρέπεται το έργο σε υπερβολικά γκροτέσκο.
Δίνεται εξαίσια η αίσθηση του Παρισιού, της πόλης των γραμμάτων, των τεχνών και του διαφωτισμού και φιλμάρεται υπέροχα η λοφτ ερωτική φωλιά, του παράνομου ζεύγους.
Η πρωταγωνίστρια, η Λου ντε Λαάζ, αιχμαλωτίζει τα βλέμματα, ο  Μελβίλ Πουπό προσδίδει με άνεση τα κωμικά στοιχεία σε ένα ρόλο με δύο όψεις και ο Νιλς Σνάιντερ είναι επιπέδου Πιέρ Νινέ. Ο Άλεν,   αποδεικνύεται ότι  δεν έχει χάσει το χάρισμά του, να επιλέγει τα κατάλληλα πρόσωπα για τις κατάλληλες θέσεις.

” Γυρίσματα της Τύχης” από την Τετάρτη 27/9 στους κινηματογράφους