Η Βιολέτα Πήγε Στον Ουρανό Violeta Went to Heaven

Βιογραφία-Δράμα, 110′  Χιλή 2011

του Αντρές Γουντ

Θαυμάσια και μαγική κινηματογραφία, νατουραλιστικές αναπαραστάσεις ενός “μύθου” που άφησε ιστορία στην πολιτιστική ζωή της Χιλής, 60 χρόνια πίσω. Ο Αντρές Γουντ εμπνέεται από το καλλιτεχνικό χάρισμα της συμπατριώτισσας του Βιολέτα Πάρα και αποκρυπτογραφεί εξαίσια τη σκοτεινή προσωπικότητα της ηρωίδας του, από την εποχή της ανωνυμίας της στην δόξα και στην τραγική της κατάληξη. Πρώτο βραβείο World Cinema στο Φεστιβάλ Σάντανς 2012, και συλλογή σημαντικών βραβείων για την άψογη πρωταγωνίστρια Φρανσίς Γκαβιλάν.

Βέβαια η ίδια η ιστορία αποτελεί βούτυρο στο ψωμί για τον νεορεαλιστή δημιουργό, που με το πολύ επιτυχημένο (ακόμα και στην Ελλάδα) “Machuca” του 2004, έβγαλε από την αφάνεια τον λαϊκό πολιτισμό της χώρας του και την τραυματική εμπειρία ενός εθνικού σπαραγμού.

Η Βιολέτα Πάρα, μια σπουδαία τραγουδίστρια και ποιήτρια, μια γνήσια ακτιβίστρια, δεν αφόρισε την λαϊκή καταγωγή της ακόμα και την στιγμή που βρέθηκε με δάφνες στα σαλόνια της γαλλικής μπουρζουαζίας. Την ένοιαζε η τέχνη της, και το πάθος της γι’ αυτήν. Μπροστά μας θα περάσει όλη της η διαδρομή και βέβαια η σημαδιακή σχέση με τον πατέρα της που πριν τον θάνατο του, της άφησε σαν παρακαταθήκη μια κιθάρα, το έναυσμα της μετέπειτα λαμπρής της πορείας. Αλλά όπως συμβαίνει με τις ιδιαίτερες προσωπικότητες, κουβαλούσε μια ψυχική διαταραχή, ίσως μια σοβαρή χρόνια κατάθλιψη που την οδηγούσε συχνά σε βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις.

Ο Γουντ που θεωρείται ο πιο προβεβλημένος Χιλιανός σκηνοθέτης, με πέντε μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό του, θα ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο και θα αφήσει αρχικά ασυμμάζευτα, τα διάσπαρτα κομμάτια από τη ζωή της, αλλά σταδιακά θα τα συνδέσει σε μια διαδικασία κινηματογραφικής συναρμολόγησης άκρως νεωτερική. Θα φωτίσει το κεντρικό πρόσωπο παίζοντας με το βλέμμα της, ήδη από το πρώτο, κοντινό πλάνο, και με διάφορες ομιχλώδεις εικόνες που παραπέμπουν στο δικό της ψυχικό σκοτάδι, θα ξεδιπλώσει την ιστορία, μέσα από flashback, όπως περίπου την διηγείται ο γιος της στα απομνημονεύματα του.

Μάστορας του φωτογραφικού φακού, ο Αντρές Γούντ προσθέτει με τις εικόνες του αισθητική αξία στο φιλμ, οι οποίες λειτουργούν διαρκώς αλληγορικά σαν ένα πέρασμα από την γέννηση, στην κορύφωση και μετά στον θάνατο.

Αλλά αν δεν υπήρχε η 39χρονη Χιλιανή ηθοποιός Φρανσίς Γκαβιλάν, που έδωσε το σώμα, τη φωνή και την ψυχή της και αγκάλιασε με τόση πειστικότητα αυτό το ρόλο, ίσως το φιλμ να περνούσε απαρατήρητο. Εντυπωσιακό και το σάουντρακ, με κομμάτια δικά της που σαφώς είναι αναγνωρίσιμα όπως το “Mersedes Sosa” και το “Gracias ala Vita”.

Βέβαια η ταινία κρατάει αδικαιολόγητα πέρα των 100 λεπτών, χαρακτηριστικό της κινηματογραφικής φλυαρίας του Αντρές Γούντ. Ταινία για συγκεκριμένο σινεφίλ ακροατήριο.