Μικρές Κυρίες

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Οι “Μικρές Κυρίες” της Αμερικανίδας Λουίζα Μέι Άλκοτ ταξίδεψε και ταξιδεύει εδώ και ενάμιση αιώνα, απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου. Μεταγενέστεροι συγγραφείς -πάνω στο μυθιστόρημα – έχτισαν νέες ιστορίες. Kαμιά δεκαριά κινηματογραφικές παραγωγές πήραν σάρκα και οστά , ενώ έγιναν επίσης και αρκετές τηλεοπτικές σειρές.

Η 36χρόνη ηθοποιός και σκηνοθέτις Γκρέτα Γκέργουιγκ ( η προηγούμενη ταινία της το “Lady Βird” έφτασε μέχρι τα Όσκαρ ), προσάρμοσε το μυθιστόρημα στα δικά της μέτρα και σταθμά. Από την άλλη, διατήρησε ακέραιο τον κορμό της ιστορίας.

Ο πατέρας της οικογένειας είναι απών – πολεμάει στον αμερικανικό εμφύλιο- η στοργική μάνα( Λόρα Ντερν) έχει συντηρητικά αλλά προσγειωμένα όνειρα για το μέλλον των κοριτσιών της(“καλύτερα να ζείτε με έναν φτωχό άντρα , παρά με πλούσιο και να το μετανιώσετε ), ενώ η θεία( Μέριλ Στριπ) ισχυρίζεται το αντίθετο (μόνο μια πλούσια γυναίκα μπορεί να μείνει ανύπαντρη, αλλιώς οφείλει να βρει έναν ευκατάστατο σύζυγο).

Όμως, τα τρία από τα τέσσερα κορίτσια έχουν μεγάλα όνειρα.
Μεγάλα όνειρα γυναικών, στην Αμερική του 19ου αιώνα. Φαντάζει εξωπραγματικό.
Η Τζο παραδίδει σε εκδότη το πρώτο της μυθιστόρημα( η έναρξη της ταινίας), η Είμι έχει το πάθος της ζωγραφικής, η Μπεθ έχει ταλέντο στο πιάνο, μόνο η Μεγκ που είναι και η μεγαλύτερη , θα ήθελε μια παραδοσιακή ζωή.
Ποιες από τις τέσσερις θα τα πραγματοποιήσουν;
Στο έργο, δίνεται έμφαση στις δύο αδερφές ( Τζο και Είμι), τις οποίες ερμηνεύουν η Σίρσα Ρόναν και η Φλόρενς Πιού.
Η Γκέργουιγκ, με πηγαίο συναίσθημα, φτιάχνει μια ταινία για το πλαίσιο των ζητημάτων της γυναικείας χειραφέτησης του 19ου αιώνα. Εντούτοις, αγνοεί το σήμερα. Απουσιάζει η φρέσκια ματιά της ιστορίας. Μια αμυδρή έστω σύνδεση με τα σύγχρονα ζητήματα και διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Και δεν είναι λίγα. Επίσης, η Γκέργουιγκ ντύνει το κάδρο με μια πολύχρωμη παλέτα χρωμάτων στα κουστούμια και στην εικόνα, η οποία είναι ανεξήγητα έντονη και δημιουργεί την εντύπωση ότι έγινε επιτηδευμένα. Διαθέτει ανεξάντλητο καστ, και το χρησιμοποιεί με πομπώδη τρόπο ενώ είναι ξεκάθαρη η έλλειψη ομοιογένειας και συνοχής στη δομή του σεναρίου , εξου και τα αναίτια μπρος-πίσω στο χρόνο. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ, στον ρόλο του ανώριμου εραστή, μπορεί να κουβαλάει τις δάφνες από την ερμηνεία του στο ” Call me by your name”, εμφανίζεται όμως να ζει το σήμερα και όχι ότι ερμηνεύει ένα χαρακτήρα, από άλλο αιώνα κι από άλλη εποχή. Από τους ανδρικούς ρόλους ξεχωρίζει ο Λουί Γκαρέλ στο ρόλο του “σοβαρού” καθηγητή , ο οποίος μεταξύ άλλων θα ωθήσει την Τζο, να αναπτύξει τη γραφή της. Όμορφη και κωμική η στιγμή της γνωριμίας τους.

6 Οσκαρικές υποψηφιότητες