Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ(Τhe Wolf of Wall Street)

Βιογραφική, Κωμωδία, Έγκλημα, 180′, Η.Π.Α 2013

του Μάρτιν Σκορτσέζε

Με τους: Λεονάρντο Ντι κάπριο, Τζόνα Χιλ, Μάργκο Ρόμπι,  Μάθιου Μακόναχι

Σαρκαστικό χιούμορ για όσους κυνηγάνε το χρήμα, πάνω στη βάση μιας απολιτίκ προσέγγισης. Η τρίωρη διάρκεια εκτροχιάζει την αρχικά δεμένη αφήγηση, αλλά η λεκτική διάρροια, τα σεξουαλικά αναμασήματα, οι αντιφάσεις κι υπερβολές δεν μπορούν να στερήσουν απο το να γράψουμε ένα καλό λόγο για το έργο, ιδίως όταν ο  71 ετών Μάρτιν Σκορτσέζε με την αυξημένη του αδρεναλίνη συμπαρασύρει στα τρελά του κέφια τον μόνιμο πια συνεργάτη του Λεονάρτο Ντι Κάπριο ,που είναι και στα 180 λεπτά  χάρμα οφθαλμών.

Το έργο στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα, και κωδικοποιεί το γνώριμο κινηματογραφικό ύφος του δημιουργού, ιδίως μέσα από τις ταινίες «GoodFellas», «Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Καζίνο», δηλαδή η πλοκή κτίζεται πάνω σε έναν ανδρικό χαρακτήρα που καταλήγει διαταραγμένος και σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα με επίκεντρο το χρήμα, το σεξ ,τα ναρκωτικά, τη διαφθορά και την απόλυτη έλλειψη στοιχειώδους ηθικής.

Η πρώτη σκηνή είναι άκρως αποκαλυπτική. Ο φακός του Σκορτσέζε διεισδύει στη σχισμή ενός γυναικείου γλουτού, με έναν άντρα μέσα εκεί να μηχανεύεται διάφορες μεθόδους κατανάλωσης της κοκαΐνης.Όταν το πλάνο ανοίγει, εμφανίζεται ο Ντι Κάπριο στο ρόλο του Τζόρνταν Μπέλφορτ. Ο Σκορτσέζε μας πάει πίσω στο χρόνο, τη στιγμή που ο νεαρός ξεκινάει τα πρώτα του βήματα ως χρηματιστής, μιας κορυφαίας εταιρείας με έδρα τη Γουόλ Στρίτ. Ο διευθυντής της, τον οποίο ερμηνεύει  ο Μάθιου Μακόναχι δίνει δύο «εμπνευσμένες» συμβουλές  στον φιλόδοξο Μπέλφορτ. Πρώτον, για να  αποκτήσει χρήματα οφείλει να πείθει τους πελάτες-θύματα  να μην ρευστοποιούν τα κέρδη τους, αλλά να τα τοποθετούν σε διαφορετικές επενδύσεις, και δεύτερον να καταναλώνει ουσίες και οινοπνεύματα.

Στη Μαύρη Δευτέρα του 1987 η εταιρεία καταρρέει, κι ο Τζόρνταν Μπέλφορτ μένει χωρίς δουλειά. Μια αγγελία θα τον οδηγήσει σε ένα μικρό και τίμιο χρηματιστηριακό γραφείο στο οποίο μέσα σε χρόνο ρεκόρ θα αναρριχηθεί στη κορυφή του, εξαπατώντας τους πελάτες. Ο χαρακτήρας των εργαζομένων αλλοιώνεται από τα εκατομμύρια που ρέουν σαν νερό κι οι εκστασιασμένοι υπάλληλοι παραληρούν  σε κάθε πύρρεια ομιλία του νεαρού, που τους άλλαξε τη ζωή,  και τον έχουν σαν θεό. Η παραζάλη από τον νεοπλουτισμό τους οδηγεί σε ακρότητες. Συναδελφικό ομαδικό σεξ στο γραφείο, πόρνες πολυτελείας εμφανίζονται στα lunch breaks, ναρκωτικά παντού, ο Τζόρνταν Μπέλφορτ όχι μόνο δεν βάζει όρια, πρώτος ο ίδιος τα ξεπερνά. Είναι θέμα χρόνου να χάσει τον αυτοέλεγχο και να κινήσει τις υποψίες της αστυνομίας, όπερ και εγένετο.

Ο κορυφαίος σκηνοθέτης που διαρκώς κινείται σε διαφορετικά θεματικά πεδία, που περικλείουν επί παραδείγματι  τις αναζητήσεις για τη πίστη  (Kundun και  Τελευταίος Πειρασμός)  μέχρι  τους κοινωνικούς ρόλους του 19ου αιώνα (Τα Χρόνια της Αθωότητας) θα περίμενε κανείς ότι το 2013 (μόνο από το τίτλο που επιλέγει),  « Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ», θα μας παρέπεμπε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια, σε κάτι βαθύτερο, που έχει να κάνει με τις αιτίες που οδήγησαν στην οικονομική κρίση του 2008, είτε σε μια καταδίκη του καπιταλισμού, είτε στο χλευασμό των ατομικών ακροτήτων και του αρρωστημένου τρόπου ζωής, που στοχεύει στη κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου.

Μέχρι τα πρώτα περίπου 60 λεπτά  ο Σκορτσέζε δημιουργεί την εντύπωση ότι θα  καθοδηγήσει το φιλμ προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί ξεκινά να κτίζει ένα φιλοσοφικό θεμέλιο, όμοιο με το σπουδαίο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Μάμετ « Οικόπεδα με Θέα».  Οι αδίστακτοι μεσίτες γης αντικαθιστώνται από μια ομάδα κομπιναδόρων χρηματιστών. Ενώ  κι οι δύο φαίνεται να συμφωνούν ότι η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει, ο κτηνώδης μικρόκοσμος του  Μάμετ με  τον ανταγωνισμό και τις ηθικές αξίες να καταπατούνται για να διατηρήσουν οι μεσίτες τη δουλειά τους, δείχνει πιο ξεκάθαρος από του Σκορτσέζε, ο οποίος επιλέγει τη διακωμωδήσει της κατάστασης, με μια θολή τελικά προσέγγιση που αποτυπώνεται στη τελευταία ατάκα του πρωταγωνιστή του. Ζητάει να μάθει πως θα μπορούσε ένα απλό στυλό να γίνει ελκυστικό προς πώληση, σαν να λέει  «εγώ ξέρω πώς να το προωθήσω, άραγε εσείς»; Εν ολίγοις ο Σκορτσέζε παραμένει ουδέτερος σε ότι συμβαίνει γύρω του και προβάλλει μόνο τη ρηχή κοσμοθεωρία του ήρωα του.

Ο πολύπειρος κινηματογραφιστής ως άριστος γνώστης του μέσου, δεν επιλέγει στατικές λήψεις αλλά η κάμερα διαρκώς κινείται, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τον ραγδαίο ατομικό κατακερματισμό του ήρωα , άνευ συναισθηματικών επενδύσεων και ταυτόχρονα μια προσέγγιση άκρως ηδονοβλεπτική.

“Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ” από 26/12 στους κινηματογράφους σε διανομή Seven/Spentzos