Ο Χορός της Πραγματικότητας

Φανταστικό βιογραφικό δράμα, 130′, Χιλή 2013

Πρωτότυπος Τίτλος: The Dance of Reality/La Danza de la Realidad

Γλώσσα: Ισπανικά

Του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι

Με τους Μπρόντις Γιοντορόφσκι, Πάμελα Φλόρες, Χερέμιας Χέρσκοβιτς, Άξελ Γιοντορόφσκι, Άνταν Γιοντορόφσκι

Νέα ταινία μετά από 23 χρόνια για τον πλέον αμφιλεγόμενο σκηνοθέτη, που αγγίζει τον σουρεαλισμό, τον 86 χρόνο πια  Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι.

Ο εβραϊκής καταγωγής Χιλιανός σκηνοθέτης -που κάποιοι  σύγκριναν  τον καλλιτεχνικό του εκκεντρισμό  με αυτόν του Σαλβαντόρ Νταλί και με το στιλ του Μπουνιουέλ αλλά και του Φελίνι- έχει είτε ως  έδρα  το Παρίσι, είτε το Μεξικό και έγινε ευρύτερα γνωστός ήδη από τη δεκαετία του ‘70,  με το γουέστερν φαντασίας “El Topo” για να ακολουθήσουν μερικές ακόμα ιδιόμορφες ταινίες, όπως το “The Holy Mountain”  και το “Santa Sangre”.

Ο « Χορός της Πραγματικότητας» είναι το πρώτο του φιλμ, με έντονες τις αυτοβιογραφικές αναφορές, μια αυτοθεραπεία της βασανισμένης του ψυχής, έχοντας στον πυρήνα του, την παιδική του ηλικία ,στην πόλη των ισχυρών σεισμών, Τοκοπίλα της Χιλής, θέτοντας σε πρώτο πλάνο τον ίδιο, αρχικά με μια μακριά ξανθιά χαίτη και το  οικογενειακό του περιβάλλον, πρώτα και κύρια τον αυταρχικό-σταλινικό πατέρα του και την πληθωρική νοικοκυρά-σοπράνο μητέρα του. Η σεναριακή ραχοκοκαλιά της ταινίας περιβάλλεται -σε όλη της τη διάρκεια -από τις επαναλαμβανόμενες εμμονές του Γιοτορόφσκι, άτομα με ειδικές ανάγκες, νάνοι,  τα φρικιά του τσίρκου, σαδιστές, ψυχοπαθείς, ηγεμόνες, βάζοντας όλα τα σκόρπια κομμάτια, μέσα στον δικό του παραμυθένιο, συμβολικό, ονειρικό σύμπαν, οπτικών αλληγοριών, αφήνοντας για τον εαυτό του, τον ρόλο του αφηγητή.

Οφείλουμε να υποκλιθούμε στην οξύτητα του πνεύματος, ενός τόσο δραστήριου δημιουργού του φανταστικού σινεμά, σε αυτή την προχωρημένη  του  ηλικία, να χρησιμοποιεί ειδικά εφέ και να επιτυγχάνει  τη σύνθεση του  παρελθόντος με το παρόν και να αγγίζει μια σειρά από θέματα ( δικτατορία, βία, ρατσισμός, λούμπεν προλετάριοι, Θεότητα, υπεροψία, ανεπιτυχής πατριαρχικός απογαλακτισμός, οιδιπόδειο σύμπλεγμα), χρησιμοποιώντας την τεχνική του θεάτρου του παραλόγου, (όπως ήταν η εξαιρετική του ιδέα να συνομιλήσει με τη μητέρα του μέσα από τη χρήση της όπερας), ακροβατώντας σε γενικές γραμμές επιτυχημένα, πάνω στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Ωστόσο, πριν καλά καλά φθάσουμε στα μισά του έργου, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται, από τον νεαρό Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι, στον πατέρα του  και αυτή η μη κατανοητή στροφή, λαμβάνει χώρα μέσα από ακραίες, ασύνδετες -μεταξύ τους- καρικατουρίστικες ιστορίες, αποσπασματικών σκηνών, σαν να βλέπουμε τηλεοπτικό καρτούν και κάπως έτσι οδεύει η πλοκή,  μέχρι το τέλος. Η εξιδανίκευση του πατέρα για τον κομμουνισμό, μετατρέπεται σε ψευδαίσθηση και εκούσια συμπάθεια προς τον Χιλιανό δικτάτορα Κάρλος Ιβανέζ, ειρωνική πολιτική ταύτιση των δύο αντίθετων ιδεολογικών πεποιθήσεων, θα την χαρακτηρίζαμε την συγκεκριμένη τακτική του Γιοτορόφσκι, παρωχημένη.

Όπως και να χει και παρά τις ενστάσεις μας, το έργο αυτό αποπνέει μια απίστευτη δύναμη, μιας σπάνιας κινηματογραφικής σύλληψης, ενός « ολίγον «πειραγμένου» μυαλού, δεν είναι Μπουνιουέλ, δεν είναι Ζουλάφσκι, ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι διαθέτει όμως  μια σπάνια κινηματογραφική αισθητική, με τη φαντασία του να εξακολουθεί να οργιάζει και αυτή είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει, όλα αυτά τα χρόνια.

“Ο Χορός της Πραγματικότητας ” από 23/4 στους κινηματογράφους σε διανομή Weirdwave