Παύση

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Η οικονομική ανάταση της Κύπρου,  έδωσε ώθηση και στο κυπριακό σινεμά.  Η σκηνοθέτιδα Τώνια Μισιαλή ακολούθησε τα βήματα του Μάριου Πιπερίδη.

Η  ” Παύση” άρεσε στο Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι διακρίθηκε  στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2018, κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ ελληνικών ταινιών του Βερολίνου. Από την Πέμπτη 7/3 ξεκινά την κινηματογραφική της διαδρομή και στην Αθήνα.

Η κάμερα της Μισιαλή ακολουθεί σε κάθε πλάνο το κεντρικό της πρόσωπο. Ποιο είναι το κεντρικό της πρόσωπο; Είναι μία μελαγχολική κύπρια νοικοκυρά, λίγο πιο πάνω από τη μέση ηλικία, με κόρη και εγγονάκι,  η οποία συνειδητοποιεί οτι η ζωή της είναι μια φυλακή. Ο κύπριος σύζυγός της, φέρει όλα τα στερεότυπα ενός άξεστου ανατολίτη και η Ελπίδα( συμβολικό το όνομα), είναι αποκομμένη από τς μικρές χαρές της καθημερινότητας. Από το διπλανό διαμέρισμα,  ένα  νεαρό ζευγάρι, γεύεται τον έρωτα του και η ηρωίδα μας,  θα αναζητήσει μέσα από τη φαντασία της, το φιλί, τον έρωτα και μια άλλη ζωή.

Η Ελπίδα κάνει μια “παύση  φαντασίας” απ ο,τι την καταθλίβει, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και μη αναστρέψιμη.

Η Μισιαλή δημιουργεί ένα σκληρό πορτρέτο της μη χειραφετημένης κύπριας γυναίκας, που αδυνατεί να επιβάλει τα θέλω της, αδυνατεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της, αδυνατεί να χωρίσει. Και δεν είναι λίγες οι κύπριες γυναίκες που βρίσκονται παγιδευμένες μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο( συνήθως είναι οι γυναίκες που σήμερα βρίσκονται στην ηλικία των 60+).

Το γεγονός οτι η Μισιαλή με την κάμερά της,  κινείται σε περιορισμένους χώρους( εσωτερικούς κι εξωτερικούς) και  ταυτόχρονα  τα πρόσωπα που περιβάλλουν της Ελπίδα είναι ελάχιστα, θα επιτρέψει στην εξαιρετική ηθοποιό Στέλλα Φυρογένη να εισχωρήσει  σε ένα πρόσωπο που διακαώς επιθυμεί  να αγαπηθεί, που πονάει ψυχή τε και σώματι και ακροβατεί μεταξύ φαντασίας, τρέλας και λογικής. Η Φυρογένη, το συγκεκριμένο τρίπτυχο θα το ερμηνεύσει μοναδικά, παρότι για τον συγκεκριμένο ρόλο δεν ταιριάζει απόλυτα,  γιατί δείχνει  μικρότερη από μια γυναίκα τουλάχιστον εξηντάρα.  Αντιθέτως,  ο Αντρέας Βασιλείου δείχνει και είναι τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τη Φυρογένη, αλλά αντιπροσωπεύει  πλήρως( ηλικιακά και μεταμορφωμένος εμφανισιακά), το προφίλ ενός ατομιστή και μισογύνη άνδρα. Η σκηνοθέτις, είτε θα μπορούσε πλάι στη Φυρογένη να επιλέξει κάποιον άλλον ηθοποιό( όπως επί παραδείγματι τον Αχιλλέα Γραμματικόπουλο),  είτε το ρόλο της Ελπίδας να τον ερμηνεύσει μία άλλη ηθοποιός-που κάνει καριέρα στην Κύπρο ( όπως επί παραδείγματι η Αννίτα Σαντοριναίου).

Η Μισιαλή έχει τίμιες προθέσεις και γνώσεις του αντικειμένου, αγγίζοντας ένα θέμα που είναι ακόμα ταμπού στην Κύπρο. Δεν αποφεύγει το ένα κλικ παραπάνω στο να  εκμαιεύσει τα συναισθήματά μας ( η κραυγή της Ελπίδας όταν ο σύζυγός της θα πουλήσει το αμάξι της) και μια οριοθετημένη κορύφωση, χωρίς εκπλήξεις.