Παράσιτα

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Ο   Μπονγκ Τζουν-χο είναι  χαρισματικός  δημιουργός. Το αποδεικνύει για πολλοστή φορά. Από τον  μεταφορικό -κι αρκούντως ακριβή- τίτλο που επιλέγει ( Παράσιτα) μέχρι  την αποτελεσματική πλανοθεσία του , ο Nοτιοκορεάτης σκηνοθέτης  κρατώντας  νοητά ένα  υδραργυρικό θερμόμετρο ακριβείας  με το δείκτη σταδιακά να ανεβαίνει ,   μας  αιφνιδιάζει μεθοδικά  .

Ξεκινάει την  7η  -και πιο καθηλωτική- του ταινία ως μια  “κωμωδία καταστάσεων”,  για έξι πάμπτωχους   και  για  τέσσερις πάμπλουτους συμπατριώτες του,  την εξελίσσει σε “κοινωνική παρωδία” και την καταλήγει σε πεσιμιστική-  αιματοβαμμένη   “υπαρξιακή  τραγωδία”,  με επίκεντρο την πάλη των τάξεων.

Η οπτική του είναι αιχμηρή και καθόλου παραμυθένια. Ούτε από την οπτική του  αναβλύζει αχτίδα φωτός, όπως επί παραδείγματι στο έργο “ Κλέφτες Καταστημάτων” του   Ιάπωνα Χιροκάζου Κορεέντα .

Ήδη από το 2003 και με το έργο του    “Μνήμες Εγκλήματος” ο  Μπονγκ Τζουν-χο  ,    έδειξε να γνωρίζει καλά το τρίπτυχο του αρχαίου ελληνικού δράματος “Ύβρις- Νέμεσις-Κάθαρσις”. Η αγάπη του για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και η μετακίνησή του από τη Σεούλ στο Χόλιγουντ δεν στάθηκε εμπόδιο για να στοχοποιήσει το δυτικό μοντέλο που παράγει -όπως πιστεύει-ανισότητες και το έργο του “Snowpiercer” του 2009 -ακριβώς  την εποχή της οικονομικής ύφεσης στις Η.Π.Α… το απέδειξε.

Στα “ Παράσιτα” συναντάμε- σε διαφορετικά  προάστια της Σεούλ- δύο  οικογένειες των τεσσάρων μελών, η μία είναι της άρχουσας τάξης  και η άλλη φυτοζωεί. Από την οικογένεια των εξαθλιωμένων θα καταφέρει να διεισδύσει στην οικογένεια των ευπόρων ο γιος και σταδιακά -εν αγνοία των πλουσίων για τη εξ αίματος σχέση- θα βρουν ρόλο εργαζομένων στο σπίτι και  τα υπόλοιπα μέλη.

Το διαβολικό σχέδιο των μικροαπατεώνων θα ανατραπεί από  ένα πρόσωπο που τους βάζει αναπάντεχα εμπόδια – από την απολύτου εμπιστοσύνης των εργοδοτών -  την οικιακή βοηθό.

Το πουλόβερ αρχίζει να ξετυλίγεται.

Η ύπαρξη  ακραίων  και υπερβολικών καταστάσεων ουδόλως υποσκάπτει την αληθοφάνεια του σεναρίου, βρίσκονται εκεί για να υποδείξουν το χάσμα ανάμεσα στον άκρατο πλουτισμό, την εξαθλίωση και να καταδείξουν την εξουσιαστική σχέση των εχόντων με τους εργαζομένους τους.  Ο Μπονγκ Τζουν-χο πυροβολεί ακατάπαυστα  τον τρόπο ζωής των νεόπλουτων συμπατριωτών του( χαρακτηριστική η σκηνή με την ιδιοκτήτρια της βίλας να μην μπορεί να ξεκινήσει ούτε το πλυντήριο των πιάτων) και παρουσιάζει δύο κατηγορίες “παρασίτων”, τα “ αντιδραστικά παράσιτα” που αδυνατούν να συμφιλιωθούν με τις  απαιτήσεις των “αφεντικών”  και τα συμπονετικά “υπάκουα παράσιτα” που θεωρούν τα “αφεντικά τους” ευεργέτες. Πόσοι και ποιοι θα την πληρώσουν τελικά τη νύφη, θα βγουν κάποιοι αλώβητοι από το μακάβριο “ Funny Game” του Μπονγκ Τζουν-χο ;

Οι τρεις εναλλαγές (από κωμωδία  σε παρωδία και τέλος  σε τραγωδία) παρουσιάζονται αριστοτεχνικά στη φιλμική του κατασκευή.

Η μοναδική ένσταση μας -που δεν αλλάζει την άποψή μας για την αξία της  ταινίας-  έγκειται στο γεγονός,  πως ο  σεναριογράφος και σκηνοθέτης αφήνει την αίσθηση της ενοχοποίησης προσώπων αντί κοινωνικών συστημάτων και βγάζει  από το κάδρο των παρασίτων τα μέλη της  πλούσιας οικογένειας, τα οποία  θα μπορούσαν να είναι εξίσου θύματα όπως και οι μη προνομιούχοι. Εν μέρει το δείχνει σε ένα σημείο, σε ένα άλλο αιωρείται.

Ο σκηνοθέτης επιλέγει αγαπημένους του ηθοποιούς , που είναι και πρωτοκλασάτοι του κορεατικού σινεμά και της κορεατικής τηλεόρασης, όπως είναι ο Σονγκ Κανγκ-χο και η Τσο Γέο.

“Παράσιτα” από 17/10 στους κινηματογράφους